Θυμάστε φαντάζομαι το τι γινόταν με τα βίντεο κλαμπ στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1980. Ανοιγε ένα σε κάποια γειτονιά. Και τσουπ! Πέντε ξεφύτρωναν γύρω του. Σαν τα ζόμπι. Στην ίδια γειτονιά. Παρθένα η αγορά, στην αρχή τα πράγματα πήγαιναν καλά. Ωσπου κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, το βίντεο «έπεσε», οι βιντεοκλαμπάδες βαρέθηκαν να σκοτώνουν μύγες και ωσάν πύργοι από τραπουλόχαρτα τα βιντεοκλάμπ άρχισαν να κλείνουν.
Το ίδιο είχε συμβεί π.χ. και με τις πιτσαρίες. Στην δεκαετία του 1990 είχα βρεθεί σε κάποιο ξεχασμένο από τον θεό χωριουδάκι στη Νότιο Κέρκυρα. Ο χάρτης μπορεί να μην το ανέφερε, όμως το χωριό είχε τέσσερις πιτσαρίες! Η μια άνοιγε μετά την άλλη. Και μετά η μια μετά την άλλη έκλειναν.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Και μαζί με τα χρόνια που περνούσαν, έπεφταν και πολλά χαστούκια στους έλληνες «επιχειρηματίες». Αλλά που μυαλό! Νοοτροπία ίδια κι απαράλλαχτη.
Δείτε γύρω σας. Παντού κλώνοι. Από τις αμέτρητες «μικρές» εταιρίες κινηματογραφικής διανομής της μιας ταινίας, ως τα αμέτρητα τούρκικα σίριαλ της τηλεόρασης. Η’ τα high tech «ντιζαϊνάτα» κιόσκια που πωλούν παγωτό γιαούρτι. Ένα έκανε την επιτυχία, δεκάδες κλώνοι γύρω του. Ηδη τα γιαουρτοστέκια έχουν αρχίσει να κλείνουν. Και που λέτε; Στο Κολωνάκι.
Μα γιατί ρε φίλε απορείς θα μου πείτε. Και θα’ χετε δίκιο. Ηταν πάντα χαρακτηριστικό του Ελληνα τεμπέλη. Αντί να βάλει κάτω το μυαλό του και βλέποντας ότι κάτι αποφέρει καρπούς να σκεφτεί το ένα βήμα παρακάτω, επιλέγη την ευκολία που είναι καταδικασμένη στην αποτυχία. Προτιμά την αναπαραγωγή της ίδιας ακριβώς ιδέας, της ξεκάθαρης αντιγραφής, του copy paste.
Κι ότι αρπάξουμε αρπάξαμε.
Αμ έτσι δεν πάμε μπροστά γείτονα. Γιατί με αυτό τον τρόπο το κομμάτι της πίτας είναι καταδικασμένο να γίνει ψίχουλο.
