Προφανώς η σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση (ένωση, σύμφωνα με τη Συνθήκη) ουδεμία σχέση έχει με εκείνη που οραματιστήκανε οι μεγάλοι ηγέτες του περασμένου αιώνα. Όταν ο Ουϊνστον Τσώρτσιλ το Σεπτέμβριο του 1946 σε ομιλία του στη Ζυρίχη καλούσε τις ευρωπαϊκές χώρες να ενωθούν «σε περιφερειακό πλαίσιο το οποίο ίσως ονομασθεί Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» και βροντοφώναζε «Ορθώσου Ευρώπη», αναμφίβολα δεν θα μπορούσε να φανταστεί τη σημερινή μορφή αυτής της ενοποιημένης περιοχής της Γηραιάς Ηπείρου.
Το ίδιο βέβαια αφορά και άλλες μορφές του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, όπως ο Σουμάν, ο Μονέ, ο Βίλι Μπραντ, ο Χέλμουντ Κολ, ο Μιτεράν, ο Ντελόρ και άλλοι που συνέβαλαν στην ενοποιητική διαδικασία.
Ολοι τους οραματίστηκαν μια ένωση κρατών-μελών, δημοκρατική, ισότιμων μελών, με σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και με στόχο τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών. Αργότερα, προστέθηκαν και άλλοι στόχοι, όπως η ελευθερία διακίνησης των εργαζομένων, των εμπορευμάτων, των κεφαλαίων και των υπηρεσιών και πιο πρόσφατα η καθιέρωση ενός ενιαίου νομίσματος.
Αλλά και οι πρωτεργάτες της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ) σίγουρα δεν φαντάστηκαν ότι σε λίγα χρόνια εφαρμογής της ένωσης αυτής, οι ισχυροί θα γινόντουσαν ισχυρότεροι και οι λιγότεροι ισχυροί θα κατέληγαν <επαίτες>. Επίσης σίγουρα δεν φαντάστηκαν ότι η ΟΝΕ θα επέφερε έντονες ανισότητες εισοδημάτων, υψηλή ανεργία, κατάργηση των περισσοτέρων εργασιακών κεκτημένων, ανασφάλεια και άλλα πολλά που άλλαξαν άρδην το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο της ένωσης.
Όλα βέβαια τα ανωτέρω, δεν αφορούν το σύνολο της ένωσης. Αφορούν την περιφέρεια ή καλύτερα τις περιφερειακές χώρες-μέλη και όχι τον <πυρήνα> της κεντρικής Ευρώπης. «Κλειδί» σε αυτές τις εξελίξεις, ήταν και είναι έως ένα βαθμό και η παραχώρηση εξουσιών, από τα κράτη –μέλη σε υπερεθνικούς οργανισμούς, οι οποίοι και ανέλαβαν να εποπτεύουν την τήρηση των Συνθηκών. Ετσι, όταν ένα κράτος –μέλος καταστρατηγούσε τους κανόνες που συμφωνήθηκαν, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ή το Συμβούλιο υπουργών, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο έσπευδαν (ή καλύτερα όφειλαν να σπεύσουν) για να επαναφέρουν στην τάξη τον εταίρο που παρανόμησε.
Και εδώ έχουμε να κάνουμε με το <λεπτό σημείο> της όλης υπόθεσης, αφού τα Θεσμικά Οργανα της ένωσης ελεγχόντουσαν και ελέγχονται από τον <πυρήνα> της Κεντρικής Ευρώπης. Δηλαδή, αφού ο «πυρήνας» ήλεγχε και ελέγχει τα πάντα σε κάθε εταίρο, γιατί άραγε δεν άσκησε επαρκώς τα καθήκοντα του;
Τα πιο πρόσφατα παραδείγματα, της Ελλάδας και της Κύπρου, αποδεικνύουν ότι ο «πυρήνας» γνώριζε πολύ καλά τα προβλήματα (αν και διαφορετικά) που αντιμετώπιζαν οι δυο χώρες. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα το έλλειμμα δεν «πέταξε» σε λίγους μήνες από το 3% στο 6% και σε λίγους ακόμα μήνες στο 15,5%, ούτε το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε από το 98% στο 120% και στο 140% του ΑΕΠ. Το έλλειμμα ήταν στην πραγματικότητα επί σειρά ετών άνω του 3% που όριζε η Συνθήκη και το χρέος πολύ περισσότερο από το 60% του ΑΕΠ, όπως επίσης όριζε η Συνθήκη. Ωστόσο, για λόγους που δεν είναι ξεκάθαροι ακόμα, ο «πυρήνας» δεν εφάρμοσε τη Συνθήκη και δεν επέβαλε τις προβλεπόμενες ποινές και πρόστιμα.
Το ίδιο έγινε και με την Κύπρο. Οι αρμόδιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί-οι οποίοι επαναλαμβάνουμε ελέγχονται από τον «πυρήνα»- δεν έμαθαν αίφνης μια πρωία ότι το τραπεζικό σύστημα στην Κύπρο ήταν διάτρητο, διότι η σημερινή κατάληξη ήταν αποτέλεσμα μακροχρόνιας εξέλιξης.
Μετά τα ανωτέρω, «μακράν ημών» οποιαδήποτε σκέψη ότι επιχειρείται μια μετατόπιση ευθυνών, από τα κράτη-μέλη που παραβίασαν τα συμφωνηθέντα στα Θεσμικά Οργανα και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς της ένωσης. Το αντίθετο μάλιστα. Είμαστε υπέρ του ελέγχου για το πως καταλήξαμε εδώ και να επιβληθούν οι προβλεπόμενες κυρώσεις σε όσους ευθύνονται. Αυτό, είναι υποχρέωση όλων μας προς όλους- όσους υποφέρουν από τα Μνημόνια και τους τραπεζικούς περιορισμούς.
Εκείνο που θέλουμε να πούμε είναι ότι, τόσο για τα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια, όσο και πρόσφατα στην Κύπρο, την ευθύνη δεν τη φέρουν μόνον κάποιοι κυβερνώντες αλλά και ο «πυρήνας». Το ερώτημα είναι εάν οι «αποκαλύψεις» και τα Μνημόνια, σχετίζονται και έως πιο βαθμό με τις γεωπολιτικές ανακατάξεις στην ευρύτερη περιοχή.
Και ένα τελευταίο που δεν πρέπει να ξεχνάμε: Η Συνθήκη προβλέπει τώρα (οι προηγούμενες δεν το προέβλεπαν) ότι κάθε κράτος-μέλος μπορεί να αποφασίσει να αποχωρήσει από την ένωση, σύμφωνα με τους εσωτερικούς συνταγματικούς της κανόνες. Με άλλα λόγια «δεν σε διώχνω» αλλά μπορείς να φύγεις…
