Οι λέξεις μπορεί να είναι βαριές, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ βαρύτερη και τίποτα δεν μπορεί να τη νομιμοποιήσει: μόνον ως κατοχικό μαζικό έγκλημα μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς αυτό που συμβαίνει πλέον στην Κύπρο: άλλος τρόπος, δεν υπάρχει. Οι όροι για τη ρευστότητα του χρήματος που εφαρμόζονται με το σχετικό χθεσινό διάταγμα, έχουν απολύτως κατοχικό χαρακτήρα.
Όλα αυτά δεν έχουν την παραμικρή σχέση με δημοκρατία, με Ευρώπη, με στοιχειώδη τήρηση των θεμελιωδών κανόνων του δυτικού τύπου δημοκρατίας, ούτε φυσικά καμία σχέση με ελεύθερη οικονομία, ή οτιδήποτε άλλο ελεύθερο… Τα γεγονότα ξεπερνούν κάθε φαντασία, υπερβαίνουν κάθε πλαίσιο, πετάνε στα σκουπίδια κάθε τι που ξέραμε ως τώρα. Και, φυσικά, είναι ένα δείγμα του μέλλοντος όλων μας…
Οι χθεσινές αποφάσεις έχουν όμως και μία άλλη διάσταση: στην ουσία, καθιστούν εντελώς προσχηματικό και το πλαφόν των εκατό χιλιάδων ευρώ που υποτίθεται ότι προστατεύθηκαν: τι προστασία είναι αυτή, όταν ακόμα και αυτά τα χρήματα είναι, τελικά, επί της ουσίας δια της πλαγίας οδού δεσμευμένα για άγνωστο ουσιαστικά χρόνο;
Φυσικά, στην πράξη αποδεικνύεται ότι οι όροι είναι τελικά, σε όλα τα επίπεδα, μακράν χειρότεροι από εκείνους που υποτίθεται ότι προέκυψαν μετά τις σχετικές αποφάσεις του eurogroup: όλα όσα γίνονται σήμερα είχαν κρυφτεί καλά πίσω από τις γραμμές των «συμφωνιών» – γιατί δεν πρόκειται περί συμφωνιών φυσικά, αλλά περί μιας αδιανόητης βίας υπό εκβιασμό.
Αυτό που συμβαίνει από χθες, το να εξαθλιώνεται ένας λαός ολόκληρος μέσα σε λίγες ημέρες στην Ευρώπη του 21ου αιώνα, ξεπερνά πλέον κάθε όριο και τίποτα δεν μπορεί να «γλυκάνει», όπως τα παραμύθια περί διάσωσης. Και όσοι συμμετείχαν σε αυτό, έχουν ευθύνες που δεν θα μπορέσουν να τις σβήσουν.
