«Αθωότητες» και φαρισαϊσμοί

1. Δυστυχώς, δέν είναι εύκολο να είναι κανεις ευχάριστος –εγώ τουλάχιστον. Πρώτον διοτι δέν διαθέτω βεβαιότητες: Παραείναι μεγάλο το πλήθος και η έκταση των απαιτούμενων δεδομένων για να μπορούμε να μιλούμε τάχα περι της Αληθείας. Δεύτερον διοτι νομίζω οτι το πρόβλημα «Κύπρος» δέν προκλήθηκε απο μία μόνον αιτία (ούτε απο σημερινές μόνο αφορμές). Αρα δεν έχω την πολυτέλεια να βρίζω έναν κακούργο και να ξεθυμαίνω ως ηρωικός και ανεύθυνος αγανακτισμένος. Ωστόσο, έχομε καθήκον να αποπειρώμαστε να εντοπίζομε τα πιθανότερα απ’ τα αίτια της σοβούσας τραγωδίας –έστω και με τις όποιες αμφιβολίες. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ίσως να είμαστε σε θέση να υποπτευθούμε και ορισμένους φαρισαίους: Παράγοντες δηλαδή οι οποίοι, παρ’ όλον οτι πιθανότατα έχουν συμβάλει στο κακό, έχουν το θράσος να κατηγορούν «άλλους» εις τούτο.

2. Λοιπόν, για ν’ αρχίσομε απο κάπου, κατα τις πατριωτικές εκρήξεις των τελευταίων ημερών, δέν ακούσθηκε πολύ το άσμα της «μάννας που πνίγει το παιδί της», παρ’ όλο που ως γνωστόν ο πατριωτισμός των Κυπρίων τούς είχε εκθέσει δυσανάλογα στην αγορά ελληνικών ομολόγων –κεκαρμένων τώρα τόσο βαθειά, ώστε οι Κύπριοι καταθέτες να έχουν ήδη συμβάλει στη σωτηρία της Ελλάδος –δηλαδή, μ’ άλλα λόγια, να βουλιάζουν τώρα αυτοί χωρίς εμείς να μολογάμε φωναχτά το κρίμα μας. Φαρισαϊσμός πρώτος, ελλαδικός και καραμπινάτος.

3. Μοίρα των μικρών και απομονωμένων Οικονομιών είναι η αναζήτηση καινοτομικών (άρα ενδεχομένως και επικίνδυνων) δραστηριοτήτων. Μιά απ’ αυτές είναι κι ο υπερτροφικός τραπεζικός τομέας. Ετσι, ορισμένες νήσοι στη θάλασσα (όπως η αρχαία Ρόδος ή η σύγχρονη Μάλτα), είτε ορισμένες βουνίσιες νήσοι (όπως λ.χ. η Ελβετία) στήριξαν μέγα μέρος της Οικονομίας-τους στην προσφορά καταφυγίου μυστικών καταθέσεων. Μπίζινα προσοδοφόρος τα μάλα. Η οποία, καθώς βρίσκεται στα εύπλαστα όρια της διεθνούς νομιμότητας, συνοδεύεται κι απο κάποιαν ετοιμότητα δια πάσαν στραβοτιμονιάν: Οταν διαχειρίζεσαι καταθέσεις πέντε φορές περισσότερες απ’ το ακαθάριστο εθνικό προϊόν σου, όπως στην Κύπρο, θά ‘ρθει μέρα οπου μές στην ανθοδέσμη θά ‘βρεις και κανα φιδάκι –ιδέστε τί τραβάει κατα καιρούς κι η κοτζάμ Ελβετία.

Εδώ λοιπόν ίσως βρισκόμαστε μπροστά σε μια κυπριακή «αθωότητα: Εδώ και χρόνια, μάλλον τους περιμέναν στη γωνία οι ευρωπαίοι ανταγωνιστές –ίσως δε και το επίσημο ρωσικό Κράτος. Αραγε, τί μακρόπνοη θωράκιση διέθετε η Κύπρος αντίστοιχα;

Μπορεί όμως εδώ να διακρίνει κανείς κι εναν ευρωπαϊκό φαρισαϊσμό: Αντί να πούνε το πράμα με τ’ όνομά-του τόσα χρόνια, τώρα βρήκανε την ευκαιρία να υπονομεύσουν το κυπριακό τραπεζικό σύστημα με το αντικαπιταλιστικό κούρεμα των καταθέσεων «για να σώσουμε την Κύπρο…».

4. Ποιός τους έδωσε όμως τη χρυσή ευκαιρία στο πιάτο; Αν έχω καταλάβει καλά, η αφορμή δόθηκε εξαιτίας των ελλαδίτικων φερσιμάτων του κυπριακού λαού: Το κοινωνικό κουβαρδαλίκι των αδελφών-μας, λέγεται πως ήταν ανάλογο με το δικό μας, σε όρους θαλασσοδανείων για παροχές και αυξήσεις μισθών πέραν των ικανοτήτων της Χώρας. Το σημερινό-τους χρέος είναι περίπου ίσο με το 110% του ΑΕΠ. Πόσο τα λογαριάζαν τα παιδιά-τους άραγε; Τώρα που δέν μπορούσαν να πληρώσουν –φάνηκε κι άλλος φαρισαϊσμός… Και πέσαν στην αγκαθωτή αγκάλη των Ευρωπαίων, οι οποίοι πιθανολογήσαμε πως τους την είχαν απο χρόνια στημένη. Και τότε ακούσθηκε η κραυγή τής αθωότητας των αδελφών μας «καλέ, κυττάξτε τί μας κάνουν…».

5. Κι οι δήθεν-εταίροι Ευρωπαίοι; Μα, Φαρισαίοι –και αυτοί! Πρώτον διοτι το μίσος για τις καταθέσεις των Ρώσων στην Κύπρο (κι ο φθόνος για τις υψηλές αποδόσεις των εν Κύπρω καταθέσεων) δέν φαίνεται να είχαν εκδηλωθεί λ.χ. κατα την είσοδο της Κύπρου στην νομισματική ένωση –τί τα φυλάγανε; Καί, φαρισαϊσμός δεύτερος και αυτοκτονικός, είναι η αδιαφορία για την παγκόσμια κεφαλαιοκρατική κατακραυγή «μήν κλονίζετε τα άγια των αγίων –την εμπιστοσύνη των καταθετών στην ασφάλεια των κεφαλαίων τους». Κακιώσανε λοιπόν οι Βόρειοι και δέν ξέρουν τί κάνουνε; Ηδη σήμερα (22 Μαρτίου) ένας στους δυό Γερμανούς «ανησυχεί για τις καταθέσεις του»! Αραγε, με τα πεισματάκια χτίζεται το μέλλον της Ευρώπης;

6. Κι η δόλια η Κύπρος; Οι Πολιτικοί-της (στην κοσμάρα τους), δέν είχαν άραγε πάρει είδηση, προ 2-ετίας έστω: ούτε για το τερατούργημα του δημοσίου χρέους-των, ούτε για την μπαρουταποθήκη του υπερτροφικού τραπεζικού συστήματος; Και τί επίγνωση είχαν όταν πήγαν απροετοίμαστοι στις Βρυξέλλες –και ποίαν γνώση συνεπειών διέθεταν όταν την ωραία εκείνη νύχτα στη Βουλή θριαμβολογούσαν για την «λεβεντιάν» των –χωρίς να ξέρουν ούτε της Ρωσίας τη δίβουλη αδιαφορία (άλλοι Φαρισαίοι αυτοί), ούτε την αργεντίνικη δυστυχία μετά την άτακτη χρεωκοπία, ενος λαού τόσο πολιτισμένου όσον ο κυπριακός.

Τώρα που αναζητείται το μή-χείρον (εκεί ασκείται η φιλολαϊκή πολιτική –όχι στις ζητωκραυγές), τώρα ξέρομε οτι ούτως ή άλλως το αύριο θα είναι τελείως διαφορετικό απ’ το χθές. Ωστόσο, ο κυπριακός λαός έχει ενα εξελικτικό πλεονέκτημα έναντι του ελλαδικού: Είναι πιό μορφωμένος, είναι πιό εργατικός και πιό καινοτόμος –και θα βγεί πολύ ταχύτερα απ’ την Κρίση.

(Είδατε τί σας έλεγα; Με τόσες «αθωότητες» και τόσους πολλαπλούς φαρισαϊσμούς πού να βγάλεις άκρη…)