Τώρα που έκλεισε η συζήτηση για το αν ο προκλητικός χαιρετισμός του Γιώργου Κατίδη ήταν εκδήλωση ναζιστικού φρονήματος ή το αποτέλεσμα ογκώδους άγνοιας και απροσμέτρητης βλακείας είναι η ώρα για να μπει επιτέλους στο τραπέζι το θέμα της διαμόρφωσης των ποδοσφαιριστών και των αθλητών γενικότερα ως δημοσίων προσώπων και φορέων αξιών. Η διαβεβαίωση του προπονητή της ΑΕΚ κ. Εβαλντ Λίνεν, ανθρώπου έντονα πολιτικοποιημένου και με διακηρυγμένες αντιφασιστικές αρχές, ότι η κίνηση του Κατίδη «δεν είχε πολιτική χροιά, γιατί σίγουρα δεν γνώριζε τι σήμαινε αυτό που έκανε» από τη μία πλευρά «αθωώνει» τον 20χρονο ποδοσφαιριστή από την κατηγορία του ναζιστή, αλλά από την άλλη δίνει ένα τεράστιο χαστούκι τόσο στο ανεπαρκές για τη μόρφωση των νέων εκπαιδευτικό σύστημα όσο και στους (διαχρονικά) προύχοντες του ελληνικού αθλητισμού –μην ξεχνάμε και την περίπτωση της τριπλουνίστριας Βούλας Παπαχρήστου –και ειδικότερα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Σε όλους αυτούς που με τις πράξεις τους, τη νοοτροπία τους δημιούργησαν ένα νοσηρό κλίμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Εναν κόσμο όπου επιβραβεύεται ο «τσαμπουκάς» και όχι ο μαχητής, όπου επιβιώνει ο «μάγκας» και όχι ο γενναίος, όπου αποθεώνεται η «βεντέτα» και όχι ο αλτρουιστής. Εναν κόσμο στον οποίο φύτρωσαν και θέριεψαν τα «μπουμπούκια» των στημένων αγώνων που διαφέντευαν στο παρασκήνιο. Σε ένα τέτοιο σκηνικό οι έννοιες της αθλητικής και κοινωνικής διαπαιδαγώγησης των νέων ποδοσφαιριστών μοιάζουν με κινέζικα και όσοι τις υπερασπίζονταν με… UFO.
Φαινόμενα όμως τύπου Κατίδη αποδεικνύουν ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο χρειάζεται ένα ηλεκτροσόκ αυτογνωσίας που να οδηγήσει σε εκ βάθρων αλλαγές, στον πυρήνα των οποίων θα έπρεπε να είναι η αξιοποίηση του αθλήματος για το χτίσιμο χαρακτήρων. Την ίδια στιγμή και σε επίπεδο βιτρίνας και πρωταθλητισμού είναι απολύτως επείγον να γίνει κατανοητό από την ηγεσία του ελληνικού ποδοσφαίρου (ΕΠΟ, Σούπερ Λίγκα, ΠΑΕ) ότι οι ποδοσφαιριστές πρέπει να αποκτήσουν συναίσθηση της δύναμης της δημόσιας εικόνας τους. Προς την κατεύθυνση αυτή πρέπει να υπάρξει ένα σύνολο δράσεων που θα αναβαθμίζει το μορφωτικό επίπεδο των παικτών, θα τους βοηθάει να συνειδητοποιήσουν τον κοινωνικό ρόλο τους και την αξία του παραδείγματός τους. Τέτοιου είδους δημιουργικές πρωτοβουλίες και όχι «ισόβιες καθείρξεις» όπως αυτή που επιβλήθηκε στον Κατίδη μπορούν να δουν κατάματα το πρόβλημα και να δώσουν λύσεις στα αίτια και όχι στα αποτελέσματά του.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
