Ο εργατολόγος που έγινε πλούσιος από τους φτωχούς

Ενας από τους υποστηρικτές του κ. Αλ. Τσίπρα όταν άκουσε την εισαγγελική εντολή για διενέργεια οικονομικού ελέγχου στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, δικηγόρο-εργατολόγο κ. Αλ. Μητρόπουλο είπε: «Να ένα παράδειγμα πώς μπορεί κάποιος να γίνει πλούσιος εκμεταλλευόμενος τη μιζέρια και τη φτώχεια των πολλών». Ο περί ου ο λόγος αριστερών φρονημάτων πολιτικός δεν θέλησε περισσότερο να σχολιάσει το γεγονός, παρά μόνο θυμήθηκε ότι οι παλαιοί συνδικαλιστές του (τότε) Συνασπισμού όχι μόνο δεν ήθελαν να έχουν οποιαδήποτε επαφή με τον κ. Μητρόπουλο – και τη «βιομηχανία προσφυγών συμβασιούχων στη Δικαιοσύνη που αντιπροσώπευε» (όπως τη χαρακτήρισαν) – αλλά πολλές φορές ήρθαν και σε ευθεία σύγκρουση μαζί του.

Ακούγεται λίγο περίεργο συνδικαλιστές να έρχονται σε σύγκρουση μ’ έναν εργατoλόγο νομικό που μέλημά του ήταν, όπως έλεγε, να προστατεύει τα εργασιακά κεκτημένα των εργαζομένων, να μεριμνά για τις συμβάσεις και τους μισθούς τους και να τους προστατεύει νομικά από τυχόν απολύσεις. Για τον κ. Μητρόπουλο που ως φοιτητής, όπως γράφει στο βιογραφικό του, «διώχθηκε και βασανίστηκε επί χούντας» και είναι απόφοιτος τριών ανωτάτων σχολών (Νομική, Πάντειος και Φιλοσοφική), ο εργάτης, ο υπάλληλος και κυρίως ο συμβασιούχος ήταν υπεράνω ακόμη και από τις όποιες πολιτικές πεποιθήσεις είχε, πιο πάνω ακόμη και από την οικογένειά του.

Ηταν το γραφείο του ορθάνοιχτο για όλους τους διωκόμενους από την εργοδοσία εργαζομένους, ήταν, όπως έλεγε, η ελπίδα για καλύτερες συνθήκες εργασίας, για την αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων, για αυξήσεις και για επαναπρόσληψη· ευκαιρία τέλος για σύγκρουση με την τρόικα. Συνεργαζόταν πλήρως με συνδικαλιστικές οργανώσεις, κυρίως με την ΑΔΕΔΥ, αλλά ποτέ για ευνόητους λόγους με τη ΓΣΕΕ (είχε άλλους, δικούς της εργατολόγους) ούτε και με τους συνδικαλιστές του τότε Συνασπισμού και του ΚΚΕ. Οι κατατρεγμένοι εργαζόμενοι και ορισμένοι συνδικαλιστές έκαναν το άστρο του να λάμψει και τον εκτόξευσαν στα ύψη. Ολα, όπως λέει, τα περιουσιακά του στοιχεία περιγράφονται στο «πόθεν έσχες». Ο σημερινός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί και σήμερα (παρ’ ότι είναι προβεβλημένο στέλεχος) να μη διατηρεί καλές σχέσεις με συνδικαλιστές του κόμματος. Οπως έλεγε και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, όταν «τόλμησε» κάποια στιγμή να παρουσιάσει ένα βιβλίο του κ. Μητρόπουλου σχεδόν άπαντα τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιτέθηκαν με σφοδρότητα εναντίον του, τόσο που τον ανάγκασαν σε κομματική εκδήλωση να αναγνωρίσει το «mea culpa».

Οταν έγινε γνωστή η εισαγγελική εντολή για έλεγχο από το ΣΔΟΕ του κ. Αλ. Μητρόπουλου ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε ότι πήρε αποστάσεις, παρά τις διαψεύσεις, τις αποδείξεις που προσκόμισε και τις εξηγήσεις που έδωσε για το 1 εκατ. δολάρια που είχε εισπράξει από υπόθεση του δικηγορικού γραφείου του το 1999 και δεν το είχε δηλώσει.

Η επίσημη ανακοίνωση του κόμματος έγινε σε πρώτο πρόσωπο και χωρίς σχόλια, σε αντίθεση με άλλες που αφορούσαν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Το περιεχόμενό της είναι γραμμένο κατά τέτοιον τρόπο που απηχεί, όπως ειπώθηκε, τις δικές του εξηγήσεις. Λείπουν όμως οι συνήθεις σκληρές θέσεις του κόμματος κατά των «λασπολόγων» που συνήθως συνοδεύουν ανάλογες ανακοινώσεις για πολιτικές επιθέσεις που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ και οι βουλευτές του.

Με το που ήρθε το 1981 το ΠαΣοΚ στην εξουσία ο κ. Μητρόπουλος εμφανίζεται στο γραφείο του τότε υπουργού Εργασίας κ. Απ. Κακλαμάνη. Τον πήγε εκεί, λένε οι γνωρίζοντες, ο τότε γαμπρός του Ανδρέα Παπανδρέου κ. Θ. Κατσανέβας (τότε που ακόμα διατηρούσαν σχέσεις) με τη μεσολάβηση ενός σχολάρχη ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων. Τον διόρισαν αμέσως «σύμβουλο» με αρμοδιότητες τις μεταφράσεις για την εργατική νομοθεσία κυρίως από τα ιταλικά. Ηταν η πρώτη δημόσια θέση του και παράλληλα το όχημα για να ανοίξει εν συνεχεία η μεγάλη πόρτα του ΠαΣοΚ.

Τότε αξιοποίησε την ευκαιρία και βρέθηκε στην πρώην Γιουγκοσλαβία μετέχοντας σ’ ένα πειραματικό και επαναστατικό για τη χώρα «Πείραμα για την αυτοδιαχείριση», που πρόβαλλε σε κάθε του συνάντηση με τους αξιωματούχους της πρώην «Αλλαγής». Κάποιοι, όπως ο Γεώργιος Γεννηματάς, πιθανόν να είχαν τις επιφυλάξεις τους και ήρθαν σε σύγκρουση. Αλλοι (κυρίως συνδικαλιστές) τον περιέβαλαν με εμπιστοσύνη και συνεργάζονταν μαζί του.

Η πραγματική όμως ευκαιρία για την επαγγελματική άνοδο του εργατολόγου δεν ήρθε από το ΠαΣοΚ, αλλά από τη ΝΔ και κυρίως από την κυβέρνηση του κ. Κ. Μητσοτάκη που άρχισε να απολύει από το Δημόσιο συμβασιούχους. Δεν άφησε, όπως έλεγαν αυτοί που τον γνώρισαν, την ευκαιρία να του ξεφύγει και βρέθηκε υπερασπιστής των απολυμένων εργαζομένων. Λένε ότι από τότε άρχισε η επαγγελματική του άνοδος, αν και η δεύτερη ευκαιρία (ως πασόκος πάλι) του δόθηκε επί ΝΔ, όταν η κυβέρνηση κ. Κ. Καραμανλή επιχείρησε να νομιμοποιήσει περί τους 200.000 συμβασιούχους.

Ορισμένοι, ανάμεσά τους και ηγετικά στελέχη των πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, έκαναν τότε λόγο για μια «βιομηχανία προσφυγών» που χτιζόταν μεθοδικά και με την ανοχή της Πολιτείας από τρία-τέσσερα δικηγορικά γραφεία και που ακόμη ως σήμερα συνεχίζεται. Δεν πέρασαν και πολλές ημέρες όταν η εκπρόσωπος ενός τέτοιου γραφείου εμφανίστηκε σε τηλεοπτικό πάνελ και είπε ευθέως ότι «όποιος έχει πρόβλημα με την εργασία του να περάσει από το γραφείο μου και με 20 ευρώ θα το λύσω αμέσως». Αν και στο ίδιο τηλεοπτικό πάνελ βρίσκονταν εκπρόσωποι κομμάτων και ένας συνδικαλιστής, ουδείς αντέδρασε.