Οι εικόνες θλίψης που κάνουν τον γύρο του κόσμου με Αθηναίους κάθε ηλικίας να συνωστίζονται στις ουρές της Βαρβακείου για ένα δωρεάν σουβλάκι ή στις λαϊκές αγορές για μια τσάντα με χόρτα γεμίζουν οργή όλους τους σκεπτόμενους Ελληνες.
Τους γεμίζουν οργή για την πρωτοφανή αδυναμία της Πολιτείας να αντιμετωπίσει τη φτώχεια που έχει σπείρει η τετραετής λιτότητα σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Ενα τεράστιο βάρος το οποίο σηκώνουν η Εκκλησία και οι δήμοι.
Είναι τραγικό για τους εργαζομένους, τους φορολογούμενους Ελληνες οι οποίοι κοντά δύο δεκαετίες τώρα στήριξαν με τις δυνάμεις τους και προστάτευσαν από την πείνα χιλιάδες μετανάστες, να βλέπουν συγγενείς, φίλους και γείτονες σε αυτή τη μοίρα. Πέρα όμως από την ευαισθησία του καθενός, το γεγονός είναι ένα:
Εξακολουθεί να είναι ευθύνη της Πολιτείας να λάβει όλα εκείνα τα μέτρα για να διώξει την πείνα από τις γειτονιές και να προστατεύσει όλους όσοι έχασαν τη δουλειά τους και ίσως και την περιουσία τους.
Το κρίσιμο ερώτημα για μια εξουσία χωρίς φαντασία είναι πώς μπορεί να ασκήσει κοινωνική πολιτική χωρίς χρήματα. Σε αυτό θα έπρεπε να έχουν ήδη απαντήσει οι πολιτικές δυνάμεις και να απαιτήσουν λύσεις από την τρόικα για το δίχτυ κοινωνικής προστασίας που έχει ανάγκη η χώρα.
Αναμφίβολα τον πρώτο λόγο έχει η επιστημονική κοινότητα που γνωρίζει πολύ καλά πως η άσκηση στοιχειώδους κοινωνικής πολιτικής μπορεί να στηριχθεί προσωρινά στην αναδιανομή διαθέσιμων πόρων και στην εκπόνηση ειδικών προγραμμάτων από το ΕΣΠΑ που θα ενέκριναν άμεσα οι ανησυχούντες Ευρωπαίοι.
Οριστικά το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με δράσεις για την επιστροφή της οικονομίας στον δρόμο της ανάπτυξης.
Η κυβέρνηση που έχει αφιερώσει μήνες στη διαπραγμάτευση του μνημονίου θα μπορούσε έστω να αντιγράψει μέτρα που πήραν άλλες χώρες του Νότου, με πρώτη την Ιταλία, για να ανακόψει την ανεργία.
Για παράδειγμα, θα μπορούσε να υιοθετήσει το μέτρο της μηδενικής φορολογίας για τη στήριξη και δημιουργία νέων επιχειρήσεων που παράγουν καινοτόμα προϊόντα και όσων έχουν καθαρά εξαγωγικό προσανατολισμό και να μηδενίσει τις ασφαλιστικές εισφορές για την πρόσληψη νέων επιστημόνων, ανέργων, που δεν παίρνουν καν επίδομα ανεργίας.
Ισως θα μπορούσε να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ιρλανδίας, που δημιούργησε ειδικό ταμείο για να βοηθήσει τις μικρές νέες επιχειρήσεις (start-ups) οι οποίες απασχολούν ως 10 άτομα.
Είναι προφανές ότι χωρίς τόλμη και φαντασία η σημερινή κατάσταση δεν αντιστρέφεται…
ztsolis@dolnet.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
