Διάβασα σε δύο άρθρα του πρώην αντιπροέδρου της κυβέρνησης κ. Θεόδωρου Πάγκαλου τις απόψεις του περί ανέγερσης μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα. Σημειωτέον, ο ίδιος διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών την περίοδο που ξεκίνησε το θέμα της ανέγερσης, οπότε γνωρίζει το θέμα καλά.
Την εποχή εκείνη (1999-2000) ήμουν μέλος της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου και μου ανετέθη να επισκεφθώ μετά υπηρεσιακών αρμοδίων τον χώρο όπου επρόκειτο να ανεγερθεί. Αναγκαίο είναι να διευκρινίσω ότι η αποστολή αυτή μου ανατέθηκε από τη Σύνοδο λόγω της σθεναράς υπεράσπισης από μέρους μου, με επιχειρήματα, της αναγκαιότητας να συγκατανεύσει και η Εκκλησία στην ανωτέρω προσπάθεια της κυβέρνησης.
Στην επίσκεψη στα βουνά της Παιανίας θυμάμαι ότι επικεφαλής των εκπροσώπων του υπουργείου Εξωτερικών ήταν ο πρέσβης κ. Σάνδης.
Η δυσκολία της πρόσβασης και το απομονωμένο της θέσης μού δημιούργησαν θυμό και το αυθόρμητο ερώτημά μου ετέθη επιτόπου: «Μα, είναι δυνατόν να γίνει εδώ, στο δυσπρόσιτο αυτό σημείο, τέμενος;». Η απάντηση έδωσε τέρμα στην ερώτηση-απορία μου: «Εδώ διαθέτουμε χώρο».
Η ενημέρωση της Συνόδου, την επόμενη ημέρα, συνοδεύτηκε από τα εξής επιχειρήματα: Πώς είναι δυνατόν η Ελλαδική Εκκλησία να έχει αντιρρήσεις ή, επιεικώς, επιφυλάξεις, όταν στα πέρατα του μουσουλμανικού κόσμου έχουμε ορθοδόξους ναούς και κληρικούς μας; Πώς θα αρνηθούμε, όταν δίπλα στο μεγαλύτερο μουσουλμανικό κέντρο, το Αζχάρ του Καΐρου, είναι ο Ναός του Αγίου Νικολάου –Κέντρο του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στο Κάιρο; Οταν στο Κάιρο, στην Αλεξάνδρεια, στην έρημο του Σινά, στη Δαμασκό, στον Λίβανο, στη Διώρυγα του Σουέζ, κατά μήκος του καναλιού, υπάρχουν ναοί, στην Αφρική και στην Ασία, τέλος στην Τουρκία, όπου μάλιστα υφίσταται το Σεπτό Κέντρο της Ορθοδοξίας, το Φανάρι μας, γιατί εμείς να αρνούμαστε το αυτονόητο; Κάποιοι τόλμησαν να θυμηθούν ότι στη Σαουδική Αραβία δεν επιτρέπουν την ανέγερση χριστιανικού ναού. Μα, για όνομα του Θεού, το παράδειγμα προς αποφυγήν είναι δυνατόν να αποτελεί υπόδειγμα για μια χώρα, όπως η Ελλάδα, με πολιτισμό και ιστορία, με κυρίαρχο το ορθόδοξο πνεύμα της αγάπης για τον κάθε αδελφό ακόμη για τον ελάχιστο;
Επειδή από τον κ. Πάγκαλο και εν συνεχεία σε δημοσιογραφικό ρεπορτάζ των προηγούμενων ημερών γίνεται μνεία των θέσεων επί του προβληματισμού του μακαριστού Χριστοδούλου, για την αλήθεια της ιστορίας πρέπει να ειπωθεί ότι εκάμφθη η αρχική άρνησή του για την ανέγερση, αλλά μπήκε σε ενέργεια άλλος μηχανισμός αποτροπής του εγχειρήματος ακόμη και στις χαράδρες της Παιανίας. Κάπου εκεί ψηλά, κάποιες εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις έκαναν το… θαύμα τους, με –ως συνήθως –υπόγειες διαδρομές.
Εδώ θα ήθελα να συμπληρώσω τις σκέψεις μου. Είναι αναγκαίο να γίνει το μουσουλμανικό τέμενος και μάλιστα το γρηγορότερο. Προς Θεού όμως, όχι στην περιοχή των Αθηνών. Φαντάζεται κανείς κάθε Παρασκευή τι θα γίνεται στις συγκοινωνίες των Αθηνών από τη διακίνηση των χιλιάδων που θα συρρέουν για προσευχή; Πρέπει να εξεταστεί η περίπτωση να βρίσκεται οπωσδήποτε σε περιοχή που είναι εξυπηρετούμενη από το μετρό ή και τον προαστιακό και μακριά από κατοικημένες περιοχές.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι όσα συμβαίνουν από την αυξανόμενη λαθρομετανάστευση προκαλούν έντονο προβληματισμό στην ήδη δοκιμαζόμενη κοινωνία μας. Ομως δεν πρέπει να εφαρμόζουμε τη λαϊκή παροιμία «πονάει δόντι, κόβει κεφάλι». Η ασφάλεια του κράτους μας και του κάθε πολίτη χωριστά έχει ανατεθεί δημοκρατικά στην κυβέρνηση, η οποία έχει υποχρέωση να πατάξει την παραβατικότητα απ’ όπου και αν προέρχεται.
Τέλος, θέλω να υπενθυμίσω ότι Ελληνες από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ύστερα κατέκλυσαν την Αφρική, την Αμερική, την Αυστραλία και εκεί εργάστηκαν, πρόκοψαν, έκαναν ναούς και σχολεία και βοήθησαν ως ευεργέτες την πατρίδα μας. Ας λείψει, επιτέλους, η πολλές φορές υποκριτική στενοκαρδία μας!
