«Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου» του αθλητισμού εξελίσσεται από τον περασμένο Νοέμβριο. Η χαριστική βολή είχε δοθεί με την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2013 από τη Βουλή, με την κατακρήμνιση του ποσού που προβλεπόταν για την επιχορήγηση του αθλητισμού και ειδικότερα των ομοσπονδιών. Οι παράγοντές τους όμως δεν ήθελαν να πιστέψουν στα αφτιά τους και περίμεναν να δουν και το… πτώμα για να πειστούν. Εκπαιδευμένοι εδώ και δεκαετίες στη λογική των διαδρόμων και των κομματικών εξυπηρετήσεων πίστευαν, ο καθένας ξεχωριστά, ότι η ομοσπονδία τους θα σωθεί. Μέχρι που ήρθε την περασμένη εβδομάδα η «απανταχούσα» για να διαπιστώσουν ότι «λεφτά (για τον αθλητισμό) δεν υπάρχουν» και να δουν τις επιχορηγήσεις τους να «εξαφανίζονται» ουσιαστικά αφού μειώθηκαν από 60% έως 88%. Από το λεπίδι δεν γλύτωσαν ούτε οι ομοσπονδίες που προσέφεραν «υψηλές εξυπηρετήσεις», όπως αυτή του μπάντμιντον που επέλεξε ως εκπρόσωπό της τον «γαλάζιο» πρόεδρο της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής κ. Σπύρο Καπράλο και είδε την επιχορήγησή της να… βουτάει από τις 150.000 στις 20.000 ευρώ!
Πρακτικά τα χρήματα της επιχορήγησης επαρκούν μόνο για τη μισθοδοσία των υπαλλήλων και τα λειτουργικά έξοδα των ομοσπονδιών ενώ για το αθλητικό και αναπτυξιακό έργο τους δεν περισσεύει σχεδόν τίποτα. Στην ουσία δηλαδή το Ελληνικό Δημόσιο θα πληρώνει περίπου 20 εκατ. ευρώ για να υπάρχουν και να λειτουργούν οι ομοσπονδίες αλλά χωρίς να παράγουν αθλητισμό! Θέατρο του παραλόγου, το οποίο όμως δεν φαίνεται να έχει τέλος.
Αρκετές ομοσπονδίες καταφέρθηκαν, άλλες ήπια και άλλες αγρίως, κατά του υφυπουργού Αθλητισμού κ. Γιάννη Ιωαννίδη ενώ κάποιοι ζήτησαν και την παραίτησή του. Η απάντηση του «ξανθού» ότι περιμένει από τις ομοσπονδίες όχι κραυγές αλλά σοβαρές προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος, χωρίς να στερείται βάσης, δεν αναιρεί τόσο τις διαχρονικές ευθύνες της Πολιτείας όσο και τις δικές του για την απουσία ενός σοβαρού και αξιόπιστου σχεδίου για τη μετάβαση από την εποχή του κρατικοδίαιτου στην εποχή του αυτοχρηματοδοτούμενου αθλητισμού. Διότι μέχρι στιγμής μερικά εκ των μέτρων που έχει πάρει η Πολιτεία βρίσκονται προς την αντίθετη κατεύθυνση, όπως η άρση του αφορολογήτου για τις χορηγίες που κατευθύνονταν στον αθλητισμό. Σε μια εποχή όπου η αγορά στενάζει και τα διαφημιστικά κονδύλια σπανίζουν, η συγκεκριμένη ρύθμιση έδιωξε εταιρείες αλλά και ξεχωριστούς «μαικήνες» από τον αθλητισμό.
Μπορεί λοιπόν ο κ. Ιωαννίδης να ισχυρίζεται ότι γνωρίζει από αθλητισμό και οικονομία και να απαντά ότι δεν δέχεται μαθήματα από κανέναν, τι θα έπραττε όμως αν ξαφνικά οι ομοσπονδιάρχες «τρελαίνονταν» και του παρέδιδαν τα κλειδιά των ομοσπονδιών, όπως κάποιοι σκέφτονται να κάνουν;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
