Στο Βερολίνο αυτό το σαββατόβραδο δεν θα είναι όπως τα άλλα, τουλάχιστον για τη γερμανική ηγεσία που δεν πρόκειται να κοιμηθεί, όπως τόσο καιρό, ήσυχη. Οι εκλογές της Κυριακής στην Ιταλία, προκαλούν τρόμο: απειλούν να κάνουν πολύ μεγάλη ζημιά σε όσα η Γερμανία χτίζει πάνω στην κρίση χρέους εδώ και τρία, πλέον, χρόνια.
Φυσικά, η γερμανική ηγεσία, δεν αναμειγνύεται στα εσωτερικά της Ιταλίας. Αυτό λένε κάθε φορά οι αξιωματούχοι της γερμανικής κυβέρνησης πριν πουν, αμέσως μετά, στους Ιταλούς να ψηφίσουν τον Μάριο Μόντι, ή να μην ψηφίσουν τον Σύλβιο Μπερλουσκόνι. Και όχι μόνον τα μέλη της κυβέρνησης ή των κομμάτων που την απαρτίζουν. Το ίδιο ακριβώς έκανε προχθές και ο σοσιαδημοκράτης πρόεδρος του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς.
Πραγματικά, είναι απορίας άξιον πώς δεν αντιλαμβάνονται ότι τους έχουν πλέον καταλάβει οι πάντες, ακόμα κι όσοι δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν μέχρι πολύ πρόσφατα για το νέο γερμανικό ηγεμονισμό. Όχι, δεν είναι από έλλειψη εξυπνάδας. Απλώς, έχουν τόση αγωνία γι αυτό που χτίζουν, το μετασχηματισμό της Ευρώπης σε γερμανική Ευρώπη μέσα από την κρίση, ώστε να μην μπορούν πια να συγκρατηθούν.
Όμως, όπως δείχνουν οι τελευταίες γνωστές μετρήσεις της ιταλικής κοινής γνώμης οι ωμές παρεμβάσεις και, πίσω τους, οι ομιχλώδεις απειλές του Βερολίνου δεν πιάνουν τόπο – και μάλιστα σε μία χώρα που δεν βρίσκεται σε καθεστώς διεθνούς οικονομικού ελέγχου και που, ας μην το ξεχνάμε, αποτελεί και μία από τις πιο ισχυρές εξαγωγικές οικονομίες όχι μόνον της Ευρώπης αλλά και του κόσμου.
Ισως γιατί αυτό ακριβώς το γεγονός είναι που τις κάνει ακόμα πιο εξοργιστικές. Ισως και επειδή έχει πια χάσει κάθε είδους πρόσχημα η επιμονή του Βερολίνου να επιχειρεί να επηρεάσει τις δημοκρατικές διαδικασίες στην Ευρώπη: από ποια άλλη ευρωπαική χώρα ακούστηκαν τέτοιες ευγενείς «προτροπές» για τις ιταλικές εκλογές όπως μαζικά έρχονται από τη γερμανική πρωτεύουσα; Από πουθενά…
Τελικά, όχι μόνον δεν πιάνουν τόπο, αλλά εκεί που ο Μπερλουσκόνι τους φαινόταν «επικίνδυνος», ένας άλλος υποψήφιος ξεπηδά περίπου από το πουθενά και δείχνει να εκτοξεύεται στην ιταλική πολιτική σκηνή με ατζέντα πολύ πιο σκληρή από αυτή του «Καβαλιέρε»…
Τώρα λοιπόν οι Γερμανοί τρέμουν διπλά για τις κάλπες στην Ιταλία. Αυτή τη στιγμή, ουδείς φυσικά γνωρίζει τι πρόκειται αυτές τελικά να βγάλουν. Όμως, ένα είναι σίγουρο: ότι και να βγάλουν, κανείς δεν μπορεί να λέει σε έναν λαό τι να ψηφίσει ή τι να μην ψηφίσει. Γιατί όταν το κάνει, και μάλιστα με τέτοιους τρόπους, δημοκρατία δεν υπάρχει πια. Ούτε Ευρώπη. Υπάρχει κάτι άλλο – αλλά, αυτό, το έχουμε πει πολλές φορές…
