Ούτε τα ίδια τα μέλη που έχουν απομείνει στο ΠαΣοΚ, δεν νοιάζονται πλέον για το πόσες καρέκλες θα έχει στο συνέδριο ο Καρχιμάκης, ο Παναγιωτακόπουλος, ο Παπουτσής ή ο Βενιζέλος. Αυτό που περιμένουν όσοι εξακολουθούν να θεωρούν αναγκαία την ύπαρξη μιας δυναμικής κεντροαριστεράς,είναι να ακούσουν κάποια καινούργια ιδέα, μια πολιτική πρόταση που να αφορά την κοινωνία και όχι τους κομματικούς καρεκλοκένταυρους.
Η βαθύτατη κρίση που περνά σήμερα, θα έπρεπε να έχει κινητοποιήσει ήδη την ηγεσία, τα στελέχη και όσα μέλη του έχουν απομείνει σε μια διαδικασία ανασύνταξης, αυτοκριτικής και αναζήτησης. Η μόνιμη επωδός ότι το ΠαΣοΚ θυσίασε την πολιτική του δυναμική, γιατί πρόταξε τη σωτηρία της χώρας, ούτε αρκεί ούτε πείθει. Έχει πολλούς ανοικτούς λογαριασμούς με το παρελθόν ακόμα που πρέπει να ξεκαθαρίσει και ως τώρα έχει διαμορφώσει ελάχιστα ψήγματα μιας νέας πολιτικής ταυτότητας που θα του επιτρέψουν να επανέλθει με μια δυναμική στο προσκήνιο.
Το άνοιγμα που επιχειρεί τις τελευταίες βδομάδες ο αρχηγός του προς τις διάφορες διάσπαρτες δυνάμεις,που επιζητούν, αλλά δεν μπορούν και να συμφωνήσουν,για την ανασύνθεση της κεντροαριστεράς είναι μια αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη,για να ξεκινήσει τουλάχιστον η διαδικασία. Που αναγκαστικά θα είναι επώδυνη και επίπονη.Χρειάζονται επιπλέον νέες ιδέες,συγκροτημένες προτάσεις,στόχευση σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες,γενναία αυτοκριτική και μπόλικη τόλμη για να ξεπεραστούν οι αγκυλώσεις και το βόλεμα 30 σχεδόν χρόνων εξουσίας.
Η πολιτική αντιπαράθεση – και γιατί όχι η σύγκρουση – για την ανασύνταξη του ΠαΣοΚ και της ευρύτερης κεντροαριστεράς, για να έχει αποτέλεσμα, δεν μπορεί παρά να γίνει με βάση ιδέες και πολιτικές και όχι με γνώμονα τις προσωπικές φιλοδοξίες διαφόρων μικρό – μεγάλο στελεχών ή ακόμα χειρότερα με βάση τις προκαταλήψεις, τις πικρίες ή τους εγωισμούς υποψήφιων και μη δελφίνων….
