Ο κ. Τσίπρας επιστρέφει στον ακτιβισμό

Αντιμέτωπος με την εμφανή πλέον αδυναμία να λάβει και να εφαρμόσει αποφάσεις για την πολιτική κατεύθυνση και στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ο κ. Αλ. Τσίπρας. Επειτα από ένα διάστημα εσωτερικών αναταράξεων και κριτικής για τις επιλογές του, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει ήδη περιέλθει σε μια νέα φάση κατά την οποία επιχειρεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα(;)· αποτέλεσμα, η καθημερινή σχεδόν ανάδειξη αντιφάσεων, αλλά και η αδυναμία απεγκλωβισμού από την ιδιότυπη ομηρεία στην οποία τον έχουν θέσει οι ομάδες των ακτιβιστών στο κόμμα του. Αυτές, καθώς φαίνεται, δρουν σχεδόν ανεξέλεγκτες, παρά την εκπεφρασμένη επιδίωξη του κ. Τσίπρα να περιορίσει τη δράση τους και να απευθυνθεί στους «νοικοκυραίους».

Το διάστημα των τελευταίων εβδομάδων ήταν αποκαλυπτικό για τη σχέση του κ. Τσίπρα με το εσωτερικό του κόμματός του και τους συσχετισμούς δυνάμεων στον ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τους «πανηγυρισμούς» στενών συνεργατών για την κυριαρχία στην πρόσφατη Κεντρική Επιτροπή, η κριτική που διατυπώθηκε εκεί φάνηκε να κλονίζει την ηγεσία της Κουμουνδούρου και τον κύκλο των στενών συνεργατών του κ. Τσίπρα. Πέραν των συμβιβασμών που επιχειρήθηκαν στις διατυπώσεις των κομματικών κειμένων, ένα στοιχείο που αναδείχθηκε στη συνεδρίαση του οργάνου ήταν, όπως αποδείχθηκε, καθοριστικής σημασίας: πρόκειται για την κριτική κατά της «ηγετικής ομάδας», του «περιβάλλοντος του προέδρου» και του τρόπου λειτουργίας και λήψης αποφάσεων.

Χαρακτηριστικό στοιχείο στο πλαίσιο αυτό είναι η διαφωνία που εμμέσως και χωρίς προσωπικές αναφορές διατυπώνεται από παλαιά στελέχη, όπως ο κ. Π. Λαφαζάνης, όταν λένε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα που στήνει η κυβέρνηση και να συρθεί στην ατζέντα της ασφάλειας, του «νόμος και τάξη», αλλά να επιστρέψει στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων και της αντίστασης από τα κάτω». Οπως αποδεικνύεται, η κριτική αυτή ενοχλεί ιδιαιτέρως το περιβάλλον του κ. Τσίπρα, το οποίο βρίσκεται πλέον καθημερινώς αντιμέτωπο με αιχμές για αντιφατικά μηνύματα, συγκεχυμένη πολιτική γραμμή και απόπειρα επιβολής θέσεων στο κόμμα.

Απέναντι σε αυτή την κριτική και με τα προειδοποιητικά μηνύματα να έχουν φτάσει στην Κουμουνδούρου, ο κ. Τσίπρας επέστρεψε τις τελευταίες ημέρες στην ακτιβιστική αντιπολίτευση, υιοθέτησε θεωρίες προβοκάτσιας και παραλληλισμούς με τα ιταλικά «χρόνια του μολυβιού» (είχε προηγηθεί στο πεδίο αυτό αρθρογραφία επικριτών του, όπως ο κ. Αντ. Νταβανέλλος) και ασπάστηκε μια εμπρηστική ρητορική, η οποία δημιούργησε την εικόνα της «παράδοσής» του στην αριστερή πτέρυγα του κόμματος. Εξ ου και η πρόσφατη ρητή αναφορά του: «Να μην εκχωρήσουμε ούτε πόντο από τον ριζοσπαστισμό μας, αυτόν τον ριζοσπαστισμό που τράβηξε με το μέρος του τις πλατιές λαϊκές τάξεις στις εκλογές του Ιουνίου. Κάθε υποχώρηση από το σημείο αυτό θα αυξήσει την πίεση του «φόβου» που καλλιεργείται από το καθεστώς της διαπλοκής». Χαρακτηριστικά ήταν σε αυτό το πλαίσιο τα αποσπάσματα της ομιλίας του στην κομματική εκδήλωση στο θέατρο Ακροπόλ την προηγούμενη εβδομάδα, η οποία προξένησε εντύπωση ως προς την οξύτητα των χαρακτηρισμών και ερωτηματικά για τις πολιτικές επιδιώξεις του κ. Τσίπρα. Εκεί μεταξύ των άλλων ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δήλωσε ότι:

–«Νεοφιλελευθερισμός και Ακροδεξιά βαδίζουν χέρι-χέρι σε όλο το καθεστωτικό πολιτικό, κρατικό και μιντιακό φάσμα».

–«Οι καθεστωτικές δυνάμεις έναν δρόμο είχαν και έχουν: την καταπάτηση της δημοκρατικής νομιμότητας και των συνταγματικών εγγυήσεων του κράτους δικαίου, τη δημιουργία ενός οιονεί καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης»».

–«Η στρατηγική της έντασης που δοκιμάζει σήμερα το σύστημα της μνημονιακής διακυβέρνησης έχει βασικούς πολιτικούς και κοινωνικούς στόχους. (…) Να πετύχει την αυταρχική θωράκιση του κράτους, την περιστολή των δημοκρατικών εγγυήσεων, τη νομιμοποίηση μιας ακραίας καταστολής που θα αμφισβητεί, προληπτικά μάλιστα, όλα τα ατομικά και δημοκρατικά κατακτημένα δικαιώματα».

–«Η Χρυσή Αυγή κλιμακώνει εμπράκτως την ένταση, είτε απέναντι σε μετανάστες είτε απέναντι σε συλλογικότητες. Είναι ο πολιτικο-στρατιωτικός πυλώνας του συστήματος της διαπλοκής».

Η αλληλουχία των «ζυμώσεων» της περασμένης εβδομάδας εντός του ΣΥΡΙΖΑ συνέπεσε με την παρουσία και την ομιλία στην Αθήνα του καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια κ. Μαρκ Μαζάουερ. Η παρέμβασή του δημιούργησε αίσθηση σε βαθμό που πολλοί να μιλούν για διαύλους επικοινωνίας του παγκοσμίου φήμης επιστήμονα με την Κουμουνδούρου. Αφορμή για τέτοιες ερμηνείες και θεωρίες δόθηκε από τον τρόπο με τον οποίο ανέλυσε και διαχώρισε με κατηγορηματικό τρόπο ο κ. Μαζάουερ τη δράση της Χρυσής Αυγής από την αντίστοιχη του αριστερού ακτιβισμού, αποδομώντας τη θεωρία των δύο άκρων και πάντως διαφοροποιώντας σαφώς τους δύο χώρους.

Στην πραγματικότητα, η παρέμβαση Μαζάουερ ανέδειξε ωστόσο ένα από τα σοβαρά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ: την απουσία ενός αποτελεσματικού πολιτικού κέντρου λήψης αποφάσεων, το οποίο θα μελετά, θα αναλύει και θα αξιοποιεί πολιτικά τέτοιου είδους παρεμβάσεις και θα απαντά στην κριτική, ανακτώντας επικοινωνιακά πλεονεκτήματα.

Ο τρόπος με τον οποίο εν τέλει αγνοήθηκε η διάλεξη του κ. Μαζάουερ από τον επίσημο ΣΥΡΙΖΑ σχολιάστηκε τόσο από στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο και στα δημοσιογραφικά γραφεία, δεδομένου δε ότι επρόκειτο για ένα γεγονός που καλύφθηκε εκτενώς από τον Τύπο.

Αντί γι’ αυτό, το βάρος του επικοινωνιακού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ έπεσε την επόμενη ημέρα στη συμβολική κατάληψη του γραφείου του γενικού γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών κ. Γ. Μέργου. Εκεί για μία ακόμη φορά βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρέθηκαν συμπλεκόμενοι με τις «δυνάμεις καταστολής»…