Το ΔΝΤ προσφέρει στην Ελλάδα την ευκαιρία για μια νέα διαπραγμάτευση του μνημονίου, αλλά η κυβέρνηση δεν βιάζεται να την αξιοποιήσει, παρά το γεγονός ότι από τον γερμανικό παραλογισμό κινδυνεύει πλέον και η Κύπρος. Αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα μετά την ομολογία αποτυχίας του ΔΝΤ σε ό,τι αφορά το πρόγραμμα για τη σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας. Ομολογίες όπως η παραπάνω ενισχύουν τα επιχειρήματα όσων ισχυρίζονται ότι το μνημόνιο είναι το μεγαλύτερο «νομικό αυθαίρετο» στον κόσμο, αφού παραβιάζει θεμελιώδεις διατάξεις του ευρωπαϊκού κεκτημένου –από τις εργασιακές σχέσεις ως την ίδια την έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας. Ακούσαμε τώρα ότι το μνημόνιο δεν είναι μόνο ένα νομικό, αλλά και ένα οικονομικό αυθαίρετο! Μήπως τελικά το ΔΝΤ είναι μια μοχθηρή συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ;
Η ΝΔ, το ΠαΣοΚ και η ΔΗΜΑΡ ψηφίστηκαν ως τα πλέον ικανά κόμματα για να επιτύχουν μια νέα διαπραγμάτευση του μνημονίου. Η κυβέρνηση που σχηματίστηκε απέφυγε να την τολμήσει επικαλούμενη τις έκτακτες συνθήκες στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και την ευαίσθητη ισορροπία στις σχέσεις της Ελλάδας με τη Γερμανία και το ΔΝΤ. «Πρέπει πρώτα να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας» επέμεναν. Ισως είχαν δίκιο. Τώρα όμως, που όχι μόνο ανακτήσαμε την αξιοπιστία μας, αλλά βλέπουμε το ΔΝΤ να παραδέχεται ότι έχει χάσει τη δική του, δεν έχουμε άλλη δικαιολογία. Η μισή κουβέντα που ειπώθηκε στο Eurogroup και απερρίφθη με συνοπτικές διαδικασίες από τον κ. Ολι Ρεν δεν μπορεί να είναι όλη κι όλη η στρατηγική για τη διάσωση μιας χώρας με 1,5 εκατομμύριο ανέργους και πάνω από 3,5 εκατομμύρια πολίτες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας!
Είναι μεγάλο λάθος να επιμένουν κυβερνητικοί κύκλοι ότι δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε τίποτε καλύτερο γιατί τότε θα χρειαστούν περισσότερα κεφάλαια –και «ποιος θα τα δώσει»; Η χώρα δεν είναι επιχείρηση που βάζει λουκέτο όπως η Lehman Brothers. Ενα κράτος διαθέτει όλες τις δυνατότητες, οι οποίες απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο και τους κανόνες της διεθνούς πολιτικής, άγραφους και μη, να διεκδικήσει όσα χρειάζεται για την επιβίωσή του –και ακόμη περισσότερα. Δεν μπορεί να αποδέχεται μια ηθική τιμωρίας και εξιλέωσης ανάλογη με εκείνη που επιβάλλεται σε οικονομικό εγκληματία. Αν ήταν έτσι, τότε το 1945 η διεθνής κοινότητα θα έπρεπε να επιβάλει την παραδειγματική εξαφάνιση της Γερμανίας.
Κατά συνέπεια, αν απαιτούνται περισσότερα κεφάλαια, τότε ναι, πρέπει να ζητηθούν. Είναι βέβαιον ότι θα βρεθούν χωρίς να ζοριστεί ο ευρωπαίος φορολογούμενος, αφού η εφευρετικότητα των «θεολόγων του χρήματος» είναι, ως γνωστόν, ανεξάντλητη. Ο Πρωθυπουργός έχει μια μοναδική ευκαιρία να αιφνιδιάσει και να κερδίσει –τόσο εντός όσο και διεθνώς. Το ζήτημα είναι πραγματικά εθνικό –όταν πλέον απειλείται και η Κύπρος. Το τίμημα για τη διάσωση της Ελλάδας, αλλά και της Κύπρου, δεν μπορεί να είναι ένα πρόγραμμα γερμανικού οικονομικού και ηθικού παραλογισμού που μπορεί να καταλήξει ακόμη και σε κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών (!) μέσα σε μια ατμόσφαιρα εθνικής τραγωδίας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
