Cannibal ante portas

Οταν ο Αννίβας έφτασε σε απόσταση τριών μιλίων από τα τείχη της Ρώμης, η αγωνία των Ρωμαίων εκφράστηκε με τις περίφημες τρεις λέξης της απόγνωσης: «Hannibal ante portas» (Ο Αννίβας προ των πυλών).

Η σωτηρία της Ρώμης ήρθε με την αξιοποίηση των στρατηγών της και την ενότητα των πολιτών, συνασπισμένων στον σκοπό της εκδίωξης του εχθρού.

Με ίδια αγωνία οι Ελληνες αντικρίζουν σήμερα ποικίλους… καννίβαλους προ των πυλών, έτοιμους να κατασπαράξουν τις σάρκες τους. Καννίβαλοι της εξουσίας, της διεθνούς και εσωτερικής οικονομίας, της υπονόμευσης των θεσμών, της τρομοκρατίας και της ατιμώρητης εγκληματικότητας.

Αναζητείται σύμπνοια ηγετών και λαού για τη σωτηρία. Ενα ζητούμενο συστράτευσης φάνηκε να γίνεται πραγματικότητα, αλλά δεν αυξάνει.

Αντίθετα μέρα με τη μέρα χάνεται η συνοχή και οι στρατηγοί αδυνατούν να προσφέρουν το καινούργιο και αισιόδοξο, αφήνοντας να αναπαράγεται το παλιό και φθαρμένο, με μεγαλύτερη πλέον επικινδυνότητα σε σχέση με το παρελθόν. Παραμένει, λοιπόν, πρώτιστο ζητούμενο η καλή λειτουργία του οργανωμένου σε ισχυρά συνταγματικά θεμέλια νόμιμης δράσης Κράτους, για να εμπνεύσει και στους πολίτες δημιουργική δράση, απαραίτητη για την εκδίωξη των προ ή εντόςς των πυλών εχθρών.

Στο δημοκρατικό μας πολίτευμα τις τύχες του λαού αναλαμβάνει η κάθε φορά νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση, που ελέγχεται από τη Βουλή και κρίνεται από τη δικαστική εξουσία. Για την προσπέλαση προσώπων στους θεσμούς αυτούς και την καλή λειτουργία τους, προβλέπονται και εφαρμόζονται όλα τα εχέγγυα και υπάρχει η ασφαλιστική δικλείδα αποπομπής όσων δεν είναι αντάξιοι της εμπιστοσύνης των πολιτών.

Κάθε κόμμα οφείλει να υπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, διαθέτει έμβλημα, που το αναγνώρισε η αρμόδια αρχή και οι βουλευτές του ορκίζονται πίστη στο δημοκρατικό πολίτευμα, υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνουν ευσυνείδητα τα καθήκοντά τους.

Οταν η «σβάστικα» αποδεικνύεται με λόγια και έργα Δούρειος Ιππος του «φοίνικα», όταν αρχηγοί κομμάτων και βουλευτές ακυρώνουν τον όρκο τους, αρνούνται υπακοή στο Σύνταγμα και κηρύττουν ή υποθάλπουν την αναρχία, οι θεσμοί πρέπει να λειτουργήσουν χωρίς αδυναμίες και εκπτώσεις.

Αυτή είναι η ουσία της λειτουργίας της Δημοκρατίας και όχι η αναζήτηση στο πρόσωπο δικηγόρου ή γιατρού ή επιτηδευματία, κάποιου αρνητικού περιστατικού, γιατί τότε κανένας δικηγόρος δεν έπρεπε να είναι υπουργός Δικαιοσύνης, γιατρός υπουργός Υγείας κ.ο.κ. Τότε τα «σκάνδαλα», όπως μεγιστοποιούνται εντέχνως, όπως παρουσιάζονται με αχαλίνωτη εκμετάλλευση από τα ΜΜΕ, φορτίζουν την πολιτική ζωή με υπερχειλίζουσα ανούσια αντιπαράθεση και κάπου χάνεται η ουσία και για τα πραγματικά σκάνδαλα.

Οταν η κρισιμότητα της οικονομίας απειλεί αυτή την ύπαρξη της χώρας και η υπεύθυνη κυβέρνηση καθορίζει την αναγκαία πολιτική (εντός του ευρύτερου νομικού πλαισίου των διεθνών υποχρεώσεων του Κράτους), δεν υπάρχουν ανεύθυνοι σωτήρες με κραυγές ή λόγια, αλλά συνυπεύθυνοι παράγοντες του πολιτεύματος και ουσιαστικός έλεγχος της Βουλής.

Ετσι η Χώρα μας, που γέννησε βασικά τους θεσμούς αυτούς, καθώς και τον λόγο, τη λογική και τον διάλογο, γίνεται τώρα αρνητής τους και πρωταγωνίστρια στο θέατρο του παραλόγου. Οι υπεύθυνοι κατά το Σύνταγμα συλλογικά και ατομικά κυβερνώντες, αναγορεύονται προκαταβολικά και με ευκολία προδότες και Ηρόστρατοι. Ο έλεγχός τους ανατίθεται με εκμετάλλευση καθαρά του θυμικού σε διαδηλωτές με τα τυποποιημένα συνθήματα παντός καιρού. Ο υγιής συνδικαλισμός χειραγωγείται και γίνεται παροξυσμός βαρβαρότητας και η έννοια του δικαιώματος της απεργίας παραχαράσσεται. Οι ηγέτες τους μεταλλάσσονται σε ηρωικές φιγούρες αυτοπροβολής και στο όνομα της συνδικαλιστικής ελευθερίας καταπατείται κάθε άλλη ισότιμη ατομική ελευθερία και διαπράττονται αυτόφωρα εγκλήματα, που καλύπτουν ένα μεγάλο πεδίο του ποινικού κώδικα από την απλή φθορά ξένης περιουσίας μέχρι την έσχατη προδοσία.

Δημόσιες συναθροίσεις επαναλαμβανόμενες με εξαιρετική ένταση, με επιθετική συμμετοχή σε αυτές ατόμων, που αποδειγμένα δημιουργούν κινδύνους για τη δημόσια ασφάλεια, ουδεμία σχέση έχουν με τις επιτρεπόμενες «ήσυχες και άοπλες συναθροίσεις», που είναι συνταγματικό δικαίωμα και η αναγκαία επέμβαση της αστυνομίας είναι καθήκον για την προστασία των πολιτών και όχι ευκαιρία για κηρύγματα αναρχίας από στόματα υπεύθυνων παραγόντων της πολιτικής ζωής και ανεύθυνων εργατοπατέρων.

Θλιβερή συγκομιδή από την εκμετάλλευση των έκνομων πράξεων και των ενεργειών καταστολής τους, είναι η πρόσληψη της αναρχίας ως δικαιώματος και η νομιμοποίηση εγκληματικών ενεργειών στο όνομά της. Οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος αυτού, που και μετά τη διάπραξή τους από νεαρά κύτταρα της κοινωνίας παρέχουν φαρισαϊκή υποστήριξη στην τρομοκρατική έκφραση του αναρχισμού (φυσικά άλλο ζήτημα είναι η υπεράσπιση της πολιτικής ιδέας της αναρχίας), πώς νιώθουν ως πολίτες και γονείς;

Ο λαός στην αγγωνία του για το αύριο, περιμένει σήμερα σοβαρότητα στη λειτουργία των θεσμών. Ο πατριωτισμός του, που είναι το θεμέλιο της λειτουργίας του Συντάγματος, ήδη εκδηλώνεται με την ανοχή στη λήψη δυσβάσταχτων θυσιών και αν χρειαστεί η ανοχή μπορεί να γίνει αντίσταση αγανακτισμένων. Ομως με ελεύθερη βούληση και όχι με την ψυχολογική βία, που επιχειρούν να ασκήσουν προς όφελός τους δήθεν υποστηρικτές των ατομικών του δικαιωμάτων (που υπάρχουν μόνο σε δημοκρατικά πολιτεύματα) και απολύτως όχι με τη βία, που θρασύτατα επαγγέλλονται κήρυκες της τρομοκρατίας και ασκούν επαγγελματίες τρομοκράτες ή προσήλυτοι ανώριμοι οπαδοί της.