Δύο γραμμές για το παρόν και το μέλλον του ΚΚΕ

Δύο αντιλήψεις συγκρούονται στο εσωτερικό του ΚΚΕ όσον αφορά το παρόν και το μέλλον του κόμματος. Στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου που έχει εγκαινιάσει ο Περισσός εν όψει του 19ου Συνεδρίου (του προσεχούς Απριλίου), το οποίο θα επιφέρει καθοριστικές αλλαγές στον προγραμματικό λόγο του ΚΚΕ, καθώς και στις αρχές και δομές λειτουργίας του, οι δύο «γραμμές» που εκδηλώνονται αποτυπώνουν τους εσωκομματικούς προβληματισμούς και τις συζητήσεις που διεξάγονται πίσω από τα απόρθητα «τείχη» του Περισσού εδώ και καιρό και έχουν ενταθεί μετά την εκλογική ήττα του περασμένου Ιουνίου, φέρνοντας στην επιφάνεια τα πολιτικά και ιδεολογικά «αγκάθια» που υπάρχουν.

Παλαιά στελέχη με κομματική ιστορία, τα οποία έχουν παραγκωνιστεί από την κραταιά ηγετική ομάδα υπό την κυρία Αλέκα Παπαρήγα, «επιστρέφουν» μέσω των σελίδων του προσυνεδριακού διαλόγου, ασκώντας ευθεία κριτική στους χειρισμούς του Περισσού που οδήγησαν σταδιακά στην απώλεια της επιρροής του και εν τέλει στην εκλογική συντριβή του.

Από την άλλη, στελέχη και μέλη που απηχούν τις κυρίαρχες στο εσωκομματικό τοπίο θέσεις της ηγεσίας αντεπιτίθενται σε όσους ομιλούν περί σταδιακής διολίσθησης της πολιτικής του κόμματος σε «σεχταριστική» κατεύθυνση και απομόνωσής του από την κοινωνία, δηλώνοντας πλέον ανοιχτά ότι πριν από τη διάσπαση του 1991 είχαν κυριαρχήσει στο ΚΚΕ «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» και «συγχύσεις», οδηγώντας στην απώλεια των επαναστατικών χαρακτηριστικών του.

Οι πρώην είναι εδώ

Ως «συμπύκνωση των αδιεξόδων του κόμματος» ερμηνεύει ο πρώην βουλευτής και στέλεχος του ΚΚΕ κ. Γερ. Αραβανής (καρατομήθηκε από την Κεντρική Επιτροπή στο περασμένο συνέδριο μαζί με άλλα μέλη της) το αποτέλεσμα των εκλογών κατά τις οποίες το ΚΚΕ απώλεσε σχεδόν το ήμισυ των δυνάμεών του.

Οπως επισημαίνει σε πρόσφατο άρθρο του, το αποτέλεσμα των διπλών εκλογών του 2012 «δεν είναι προϊόν της δύσκολης συγκυρίας και κάποιων επιμέρους αδυναμιών και λαθών του ΚΚΕ, αλλά αποτύπωση της ίδιας της δυναμικής του, συμπύκνωση όλων των δυσκολιών που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει στην επικοινωνία του με τον εργαζόμενο λαό», ενώ «αποτυπώνει τη δυσαρέσκεια στην επιρροή και στις γραμμές του».

Μάλιστα καταλογίζει στην ηγεσία ότι υποβάθμισε τη σημασία της εκλογικής ήττας με στόχο «να μην αμφισβητηθεί η γραμμή με την οποία το κόμμα πορεύεται τα τελευταία χρόνια, και όχι μόνο στην προεκλογική περίοδο».

Κατά το πρώην μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών «ούτε παροδικά είναι ούτε επιμέρους, αλλά σχετίζονται με τον πυρήνα της γραμμής που το κόμμα μας έχει χαράξει» και ειδικότερα την «εγκατάλειψη της οικοδόμησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου (σ.σ.: απόφαση του 15ου Συνεδρίου), την ανατροπή του χαρακτήρα του, την αλλαγή της γραμμής δράσης του στο εργατικό κίνημα και γενικότερα στις μάζες, την πρόταξη παντού και πάντα σε κάθε περίπτωση της λαϊκής εξουσίας ξεκομμένης από τις τρέχουσες εξελίξεις».

Παλιοί λογαριασμοί

Την άποψη αυτή δεν συμμερίζονται οι εκφραστές της κυρίαρχης άποψης, κάποιοι μάλιστα εκ των οποίων αποδίδουν το κακό εκλογικό αποτέλεσμα στην πολιτική που ακολουθούσε στο παρελθόν το ΚΚΕ προτού αναλάβει τα ηνία η κυρία Παπαρήγα. «Η Κεντρική Επιτροπή και το Πολιτικό Γραφείο δεν έχουν καμία ευθύνη για το αποτέλεσμα των δύο αστικών εκλογικών αναμετρήσεων του Μαΐου και Ιουνίου του 2012. Είναι το αποτέλεσμα της διάβρωσης των συνειδήσεων σε ηλικίες πάνω από 40 χρόνων σε μια μακρόχρονη πορεία, και αυτό δεν ξεπερνιέται άμεσα, θέλει πολύ χρόνο» έχει γράψει ο κ. Γερ. Μπαλτσαβιάς, επισημαίνοντας ότι οι απόψεις που κυριάρχησαν μέσα στο κόμμα από το 1956 (αποκαθήλωση Ζαχαριάδη) ως το 1991 «έσπειραν κάθε είδους κοινοβουλευτικές αυταπάτες και συγχύσεις περί σκαλοπατιών και δημοκρατικών δυνάμεων και εθνικής πατριωτικής αστικής τάξης». «Ολα αυτά δημιούργησαν αυταπάτες και διαπαιδαγώγησαν συνειδήσεις στον κόσμο μας όλα αυτά τα χρόνια ότι μέσω του αστικού Κοινοβουλίου μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα» έχει υποστηρίξει, απηχώντας τις απόψεις που διατυπώνονται εδώ και χρόνια και στους ηγετικούς κύκλους περί την κυρία Παπαρήγα.

Η «σκληρή γραμμή»

Οι υποστηρικτές της «σκληρής γραμμής» (της «εργατικής λαϊκής εξουσίας») υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει ανατροπή της παλαιότερης προγραμματικής θέσης περί «λαϊκού μετώπου πάλης», αλλά προσαρμογή στις νέες συνθήκες που διαμορφώνει η όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης. «Εχθροί και «φίλοι» φέρνουν σε αντιπαράθεση το 15ο Συνέδριο με το κόμμα σήμερα, με στόχο να χτυπήσουν τη στρατηγική του, που στις γενικές γραμμές της κατακτήθηκε στο προηγούμενο πρόγραμμα και όλα αυτά τα χρόνια εμπλουτίστηκε, και αλίμονο αν δεν εμπλουτιζόταν» αναφέρει το στέλεχος της ΚΟ Αττικής κ. Σπ. Μπότσης, σημειώνοντας ότι «επειδή καπιταλισμό έχουμε, δεν θα κάνουμε το χατίρι των αστών και οπορτουνιστών να συμβιβαστούμε με αυτόν (σ.σ.: τον καπιταλισμό), είτε ανοιχτά είτε συγκεκαλυμμένα».

Οι «σκληροπυρηνικοί» εξάλλου, οι οποίοι και επικρατούν στο εσωκομματικό πεδίο και θα κυριαρχήσουν στο συνέδριο, διακηρύσσουν ότι με τις αλλαγές που προωθεί η ηγεσία στο πρόγραμμα του ΚΚΕ «θα μιλάμε πλέον για ένα επαναστατικό ΚΚ με ξεκάθαρη κατεύθυνση τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό», απαλλαγμένοι «από κυβερνητικές και άλλες αυταπάτες, όπως συνεργασίες με οπορτουνιστικές δυνάμεις», όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά.

Αντιθέτως, οι «σκεπτικιστές» θεωρούν ότι «το αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο πάλης (που είχε διακηρύξει το 15ο Συνέδριο) εξοβελίστηκε από τις αποφάσεις μας, πάψαμε να συσπειρώνουμε γύρω από αντιιμπεριαλιστικούς-αντιμονοπωλιακούς στόχους, όπως η έξοδος από την ΕΕ, και πλέον θέτουμε ως όρο συσπείρωσης τον σοσιαλισμό (στενεύοντας τη συγκέντρωση δυνάμεων γι’ αυτόν)».