«Την Κυριακή θέλω να πάω στο Σούνιο, αλλά θέλω να πάω και στο φεγγάρι». Δεν γνωρίζω αν αυτή ή παρόμοια φράση διδάσκεται στο σχολείο προκειμένου να αντιληφθούν τα παιδιά τη διαφορά μεταξύ εφικτού και φαντασιακού, μόνον έτσι όμως μπορώ να προσδιορίσω τις δηλώσεις της ηγεσίας του υπουργείου Πολιτισμού (εμμένω στην παλαιά ονομασία για να συνεννοούμεθα) για μεταστέγαση απασών των υπηρεσιών του εντός ολίγων μηνών στο πρώην εργοστάσιο Τσαούσογλου στην οδό Πειραιώς –ακριβώς δίπλα στο Ελληνικό Φεστιβάλ, για τους μη γνωρίζοντες. Η πικρή αλήθεια είναι ότι αυτό το υπουργείο ουδέποτε είχε μια στέγη που να του αξίζει, αλλά κυρίως να μπορεί να στεγάσει όλες τις υπηρεσίες του, που είναι διασπαρμένες στο κέντρο της Αθήνας, άλλες στα Εξάρχεια γύρω από το κτίριο της οδού Μπουμπουλίνας και άλλες στην πλατεία Καρύτση, στην Ερμού ή στην Πλάκα. Στον αριθμό των 17 ανεβαίνουν τα κτίρια που ενοικιάζονται και αντίστοιχα στα 3,5 εκατ. ευρώ τον χρόνο επιβαρύνεται το Δημόσιο. Μέσα στην απρονοησία του αυτό το Δημόσιο άφησε το πρόβλημα να διαιωνίζεται και τα χρήματά του (μας) να χάνονται. Ομως την Κυριακή δεν μπορώ να πάω στο φεγγάρι ούτε το υπουργείο Πολιτισμού μπορεί το φθινόπωρο να πάει στην Πειραιώς. Μόνο στη φαντασία τους.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
