Ο κήπος είναι ανθηρός

Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος απόφοιτος Α.Τ.Ε.Ι. Ανθοκαλλιέργειας, προκειμένου να διαπιστώσει πως ο «ανθώνας» της Νεοελληνικής πραγματικότητας είναι γεμάτος από εκατοντάδες «μπουμπούκια» που ανθούν, καρποφορούν και καταλαμβάνουν απαραίτητο ζωτικό χώρο, εμποδίζοντας την ομαλή ανάπτυξη των άλλων «φυτών» που είναι σπαρμένα στην έκτασή του.
Αναφέρομαι στην δημοφιλή ομάδα των κ.κ. συνδικαλιστών, «εκπροσώπων», «προέδρων» και άλλων εκφραστών του απολύτου παραλογισμού. Η δημοφιλία τους είναι πέραν πάσης αποδείξεως, από την στιγμή που αυτοί και μόνον εμφανίζονται νυχθημερόν στα Μ.Μ.Ε, κραυγάζοντες, αθυρομοστομούντες και προκαλούντες την απλή λογική.
Με απλά όσο γίνεται λόγια, οι προαναφερόμενοι είναι αποδεκτοί ως εκφέροντες την μόνη «αλήθεια», ενώ οι «άλλοι» φαίνεται πως δεν υφίστανται καν για τους αρμόδιους αποστολής προσκλήσεων στα διάφορα «panels» των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών προγραμμάτων.
Δεν θυμάμαι π.χ. κάποιον απλό τραπεζικό υπάλληλο, να καταθέτει την εμπειρία του για την πολλαπλή δανειοδότηση εκατοντάδων «πελατών» σε επίπεδα τοκοχρεωλυτικών δόσεων 2,3 ή και περισσότερες φορές από το εισόδημά του. Ανάλογα, δεν έχω αντιληφθεί κάποιον μη «διάσημο» εργαζόμενο σε Δ.Ο.Υ. να αποκαλύπτει τους πραγματικούς λόγους μη αποτελεσματικότητας της εισπρακτικής διαδικασίας βεβαιωμένων φορολογικών επιβαρύνσεων σε επωνύμους «αναξιοπαθείς» με off-shore, δημόσια εικόνα παρασάγγας απέχουσα από το δηλούμενο εισόδημα κ.τ.λ.
Ακόμη, δεν άκουσα ποτέ κανένα εργαζόμενο στο δημόσιο τομέα, με προσόντα, εμπειρία και αναγνωρισμένη ικανότητα διεκπεραίωσης των καθηκόντων του να καταγγέλλει την ανεπάρκεια των προϊσταμένων του, το ακαταδίωκτο των κάθε λογής «τρωκτικών», την εικόνα πλήρους διάλυσης της υπηρεσίας του συνεπεία των «στημένων» επιλογών της Διοίκησης.
Αντίθετα, έχω εμπεδώσει πλήρως την αποκλειστική «είδηση» περί διώξεων, εξόντωσης των υπαλλήλων λόγω μείωσης των αποδοχών, την ενοχή των «μερκελιστών», «προδοτών», «μνημονιακών» και λοιπών υπευθύνων –κατά την άποψη των «μπουμπουκιών» μας- για την σημερινή εξαθλίωση σε όλα τα πεδία.
Η συναντίληψη της «ισότητας» όλων, εντίμων ή μη, αποτελεσματικών ή αδιαφόρων, παραγωγικών ή συστηματικών «λουφαδόρων», είναι ,αν όχι καταστροφική, τουλάχιστον άχρηστη στις σημερινές συνθήκες. Η ομόθυμη άρνηση και συμμετοχή στο πλαίσιο των διαδικασιών και όρων αξιολόγησης, επανατοποθέτησης, ενδεχομένως με κατάρτιση βάσει των ουσιαστικών προσόντων, ίσως και τερματισμού της όποιας αρνητικής ή και έκνομης παρουσίας στις διάφορες υπηρεσίες, δεν τιμά ιδιαίτερα τους εντεταλμένους της προάσπισης και της προαγωγής των συναδέλφων τους.
Υπάρχουν, όσο και αν δεν θέλετε –γιατί άραγε;- να το παραδεχθείτε και καλύτεροι, και εντιμότεροι και αποτελεσματικότεροι μεταξύ του συνόλου. Χιλιάδες θα μπορούσαν να αποδώσουν περισσότερο και ίσως να αμειφθούν και καλύτερα, εάν τοποθετηθούν εκεί ακριβώς που είναι η φυσική τους θέση, βάσει των προσόντων και της μέτρησης του αποτελέσματός τους. Γιατί π.χ. θα πρέπει να δεχθούμε πως ο Μαθηματικός στο Λύκειο της «άγονης» γραμμής που διδάσκει τα αυριανά «αστέρια» του Ε.Μ.Π. ή άλλου Α.Ε.Ι. με «top» βάσεις εισαγωγής, είναι ισάξιος με τον συνάδελφό του που απασχολείται επί 3ωρο σε απόσταση 30΄ από το σπίτι του και απλώς «παρίσταται» στους βλαστούς που εκπαιδεύονται κατά βάση από την παραπαιδεία;
Πολύ φοβούμαι πως τα παραπάνω είναι «ψιλά γράμματα». Εξακολουθώ πάντως να πιστεύω πως η «Ελπίδα πεθαίνει τελευταία»….