Το Επταήμερο του Διόδωρου

Αντί να περιμένει το καλοκαίρι, η Τζούντι Σεκόνι πήγε να το βρει στην Ινδία.

Ημουν αισιόδοξος την περασμένη εβδομάδα: πίστευα ότι μετά την Τρίτη, που νόμιζα ότι τέλειωναν οι απεργίες στις δημόσιες συγκοινωνίες της Αθήνας, όλα θα ήσαν καλύτερα –εντάξει, έπεσα δύο ημέρες έξω, οι απεργίες τέλειωσαν την Πέμπτη, ο κόσμος έγινε καλύτερος από την Παρασκευή, ακόμη και ο καιρός έγινε καλύτερος: εξαιρετική η λιακάδα στην πρωτεύουσα και ας κάνει κρύο.

Αλλά μόνο ως τις 20 Φεβρουαρίου θα διαρκέσει η καλοσύνη, διαβάζω στο Internet: γενική απεργία ανακοίνωσε για εκείνη την ημέρα η ΓΣΕΕ και αναμένεται να ακολουθήσει η ΑΔΕΔΥ. Πρέπει να είναι η 25η τα τρία τελευταία χρόνια που οργανώνουν οι δύο σεβαστές συνομοσπονδίες, οι κορωνίδες του συνδικαλιστικού κινήματος που στεφανώνουν του κασίδη το κεφάλι, έψαξα να βρω ακριβή στοιχεία, δεν τα κατάφερα –δυστυχώς το αρτιότατο για καθημερινή ενημέρωση apergia.gr δεν δίνει ιστορικά στοιχεία. Υπάρχει άραγε σε άλλη χώρα τέτοιο site, τόσο αναγκαίο για την καθημερινότητά μας όσο και το δελτίο καιρού;

Τρία χρόνια είναι 36 μήνες· αν αφαιρέσουμε το δίμηνο 15 Ιουλίου – 15 Σεπτεμβρίου που είναι τα μπάνια των συνδικαλιστών και τον μήνα που συναπαρτίζουν τα εορταστικά 15ήμερα Χριστουγέννων – Πάσχα έχουμε εννιά απεργήσιμους μήνες τον χρόνο, 27 συνολικά στα τρία χρόνια –σχεδόν μία γενική απεργία τον μήνα δηλαδή –και δεκάδες κλαδικές, εργοστασιακές, δημοτικές κάθε μήνα, εκατοντάδες τον χρόνο. Μόνο οι παπάδες δεν έχουν κάνει ακόμη απεργία –α, και οι νεκροθάφτες. Ατυχοι οι νεκροί, θα ήσαν ακόμα ανάμεσά μας.

• Μια που ξεκίνησε όμως ο Φλεβάρης τη διαδρομή του, είμαι ακόμα πιο αισιόδοξος σήμερα: ο Φλεβάρης και αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει –δεν γίνεται, δεν πάει άλλο: θα ορθοποδήσουμε, ημερολόγιό μου. Η οικονομία θα σταθεροποιηθεί και μετά όλοι οι καλοί δείκτες θα κάνουν γκελ πάνω στο σταθερό έδαφος –αρκεί να μην αποσταθεροποιήσει τα πάντα απρόσμενη πολιτική κρίση.

Οικονομία είναι και οι απ’ έξω –πολιτική είμαστε μόνο εμείς. Στο χέρι μας είναι να επαληθεύσουμε τα αισιόδοξα γνωμικά που εμείς δημιουργήσαμε ή καλλιεργούμε.

Αστικοί μύθοι

Είχαν και στα νοσοκομεία απεργία την Πέμπτη, δεν ξέρω ποιες κατηγορίες εργαζομένων ακριβώς. Ακουσα όμως ενθουσιώδη απεργό να δηλώνει στο ραδιόφωνο: «Η κατάσταση είναι τρομερή, λόγω έλλειψης νοσηλευτικού προσωπικού δεν λειτουργούν θάλαμοι εντατικής θεραπείας, άρα πεθαίνουν άνθρωποι που θα μπορούσαν να σωθούν. Πρέπει να γίνουν προσλήψεις νοσηλευτών».

Εψαξα και βρήκα στοιχεία –μπορεί να λείπουν για τις απεργίες αλλά επί του θέματος υπάρχουν: η Ελλάδα είναι η τελευταία μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ σε ό,τι αφορά την αναλογία νοσηλευτές/τριες προς γιατρούς: αντιστοιχούν μόλις 0,61 ανά γιατρό, ενώ ο μέσος όρος στον ΟΟΣΑ είναι 2,8 ανά γιατρό. Δηλαδή στη χώρα μας υπάρχουν 2 σχεδόν γιατροί/ίνες για κάθε νοσηλευτή/τρια. Και η Ελλάδα είναι τρίτη από το τέλος ως προς την αναλογία νοσηλευτών προς νοσοκομειακές κλίνες: μόνο 0,67 ανά κλίνη, όταν ο μέσος όρος είναι 2 –χειρότερες είναι μόνο η Τουρκία και η Χιλή. Και διαθέτουμε κάτι λιγότερο από έναν γιατρό ανά νοσοκομειακή κλίνη –τη μεγαλύτερη αναλογία, φυσικά, πρωτιά όπως και στο χρέος –τα ράντσα δεν λαμβάνονται υπόψη στους διεθνείς υπολογισμούς, αποτελούν μάλλον αυθεντική ελληνική ιδιαιτερότητα που καλό είναι να την παγκοσμιοποιήσουμε, όπως τον Ορκο του Ιπποκράτη.

Γιατί τόσο πολλοί γιατροί και τόσο λίγες νοσοκόμες; Φοβούνται οι κοπέλες να δουλέψουν στα νοσοκομεία, λόγω του αστικού μύθου περί των σχέσεων γιατρών – νοσοκόμων; Οχι, οι γιατροί είναι γοητευτικοί άνθρωποι, καμία κυρία δεν θα τους απέφευγε –τόσο γοητευτικοί ώστε πείθουν το υπουργείο Υγείας να προσλαμβάνει γιατρούς αντί για νοσοκόμες.

• Εντάξει, εκτός από τη γοητεία υπάρχει και η δύναμη: όταν το υπουργείο έχει να διαθέσει, ας πούμε, 1.000 ευρώ για προσλήψεις, βγαίνουν τα σωματεία των γιατρών και επιβάλλουν: τα 850 θα πάνε για 2 γιατρούς που θα παίρνουν από 425 και τα 150 για 1 νοσοκόμα –κάπως έτσι βγαίνει η αναλογία 2 προς 1 που δίνουν οι στατιστικές. Ητοι, οι γιατροί βρίσκουν δουλειά ενώ οι νοσοκόμες μένουν άνεργες. Μετά οι ενθουσιώδεις συνδικαλιστές απεργούν απαιτώντας να προσληφθεί νοσηλευτικό προσωπικό. Με τι χρήματα, αφού έχουν διατεθεί για να προσληφθούν γιατροί;

Ως τον Δεκέμβριο του 2011 νόμιζα ότι δεν υπήρχαν αρκετοί νοσηλευτές να προσληφθούν: πέρα από τους αστικούς μύθους, για κάποιον λόγο το επάγγελμα δεν είχε ζήτηση, πίστευα ο βλάκας. Τότε ανακοινώθηκε ότι θα γίνει διαγωνισμός να προσληφθούν 1.000, αν θυμάμαι καλά, μέσω ΑΣΕΠ –αντέδρασε αμέσως ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος, η κορωνίδα στων ασθενών το κεφάλι, και απαίτησε: «θα προσλάβετε γιατρούς, έχουμε ανεργία στον κλάδο». Ο Ανδρέας Λοβέρδος που ήταν υπουργός δεν υποχώρησε, έγινε μεγάλη φασαρία –και έτσι κατάλαβα τον λόγο για τον οποίο έχουμε πολλούς γιατρούς και λίγες νοσοκόμες, γιατί πρέπει να πληρώνεις πανάκριβα για αποκλειστικές και γιατί κλείνουν οι θάλαμοι εντατικής θεραπείας: το ισχυρότατο λόμπι των γιατρών επιβάλλει να προσλαμβάνονται δικοί τους αντί για νοσοκόμες.

• Νομίζω ήταν η τελευταία καλή στιγμή του Ανδρέα Λοβέρδου, το πολύ η προτελευταία· μετά έκανε εκείνη την ανορθόγραφη ρήξη και έφριξα.

Ο Χέγκελ φταίει για όλα

• Βεβαίως οι γιατροί κακοπληρώνονται, όπως διαβάζω, τουλάχιστον μετά τις μειώσεις που έγιναν λόγω μνημονίου. Προφανώς, άλλα ονειρεύονταν όταν σπούδαζαν, αλλά αυτό το έχουμε πάθει όλοι –το έχουμε πάθει και εξαιτίας του γεγονότος ότι προσλαμβάνονταν γιατροί αντί για νοσοκόμες. Πώς να το κάνουμε, οι προσλήψεις τους ήταν στοιχείο της νοσηρότητας του συστήματος που κατέρρευσε, το λένε οι στατιστικές και η κοινή λογική.

Τουλάχιστον όμως έχουν δουλειά, ανήκουν στα 3.700.000 των τυχερών που δουλεύουν και πρέπει να θρέψουν τα υπόλοιπα 7.500.000 των συμπολιτών τους, από τα οποία 1.500.000 είναι άνεργοι και οι υπόλοιποι συνταξιούχοι και γυναικόπαιδα που δεν ψάχνουν για δουλειά. Καθένας που εργάζεται δηλαδή πρέπει να τρέφει, να ντύνει, να ποδίζει, να καλλωπίζει, να γυμνάζει, να πηγαίνει κινηματογράφο, να στέλνει σε διακοπές και στο νοσοκομείο άλλους δύο. Υγεία και δύναμη να έχουν οι τυχεροί που έχουν δουλειά, τιτάνιο έργο έχουν αναλάβει.

• Βεβαίως, μόνο στο πλαίσιο της ηρωικής κλεφταρματολικής παράδοσής μας θα έλεγε κάποιος «επειδή το κράτος τούς δίνει λίγα, για τούτο απαιτούν φακελάκια οι γιατροί» –και το είπε φυσικά ο γνήσιος συνεχιστής της Αλέξης Τσίπρας, μάλιστα σε συνέντευξή του στη «Wall Street Journal»: οι γιατροί παίρνουν φακελάκια «because the state gives low wages to doctors thinking it’s completely natural for them to add to their salary», αυτή είναι η βαθιά ανάλυση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για τις αιτίες της διαφθοράς στην Ελλάδα.

Οσοι λοιπόν γιατροί έχουν σωστή ιπποκρατικοταξική συνείδηση παίρνοντας φακελάκια αντιστέκονται στην επέλαση των Τευτόνων, που τους μειώνει τους μισθούς –και ταυτόχρονα πραγματώνουν τη σκέψη του κράτους, κατά τον ίδιο τρόπο που το χεγκελιανό Παγκόσμιο Πνεύμα τελικώς πραγματώνεται στο κράτος –με λίγα λόγια, ο Χέγκελ ευθύνεται για τα φακελάκια. Σχεδόν προφανές, άλλωστε: Τεύτονας δεν είναι και ο Χέγκελ;

Διαλεκτικές για κάθε γούστο

Για τούτο όταν έρθουν οι κλεφταρματολοί του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, με τη φιλοσοφική βοήθεια των βαρέων βαρών μαρξιστών που τους πλαισιώνουν, θα κάνουν ό,τι και ο Μαρξ, που αναποδογύρισε τη διαλεκτική του Χέγκελ και την έστησε στα πόδια της: θα ανατρέψουν τα πράγματα, θα αυξήσουν τους μισθούς των γιατρών και θα μειώσουν τους μισθούς του νοσηλευτικού προσωπικού ώστε να παίρνουν οι χειρώνακτες τα φακελάκια, που είναι βεβαίως πολλαπλάσια των μισθών. Θα είναι το πρώτο βήμα προς την αταξική κοινωνία στα νοσοκομεία.

Φυσικά, θα πάρουν αύξηση μόνο όσοι γιατροί παίρνουν φακελάκια. Οι υπόλοιποι θα μείνουν στα ίδια, θα τιμωρηθούν για τη συνεργασία με τους μερκελιστές (πολιτικά ορθή χρήση του όρου «μίσθαρνα όργανα των Τευτόνων») και για τη βλακεία τους –που τη θεωρούσαν οι ίδιοι εντιμότητα αλλά δεν ήταν παρά άγνοια βασικών κανόνων της διαλεκτικής, όταν περπατάει στα πόδια της.

• Το ΚΚΕ είναι υπέρ της διαλεκτικής που μπουσουλάει: «Το υπουργείο Παιδείας της συγκυβέρνησης, με το σχέδιο «Αθηνά» προσαρμόζει ακόμη περισσότερο την ανώτατη εκπαίδευση στις ανάγκες της κερδοφορίας των επιχειρήσεων». Οταν μπουσουλάς μένεις στον κόσμο σου, δεν πας παραπέρα να δεις αν ενδιαφέρεται έστω και μία επιχείρηση για το τι κάνουν τα πανεπιστήμια, ούτε αν υπάρχουν πια κερδοφόρες επιχειρήσεις.

Ενίοτε, με διακτινισμό, βρίσκεται και στον δικό μας κόσμο: κλείνει λιμάνια ή την Ακρόπολη ή εθνικές οδούς με τρακτέρ, ή εισβάλλει σε γραφεία υπουργών και τα κάνει ρημαδιό –με το επιχείρημα ότι αυτό στο δικό του σύμπαν είναι «συζήτηση με τον υπουργό». Εμφανίζεται δηλαδή μόνο για να κάνει το σύμπαν μας χειρότερο, και να πρέπει να το ξαναφτιάχνουμε εμείς. Σε δουλειά να βρισκόμαστε –είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να κάνει το κόμμα της εργατικής τάξης για να αντιμετωπιστεί η ανεργία.

Αλλά είτε στο κεφάλι στέκονται οι διαλεκτικές είτε στα πόδια είτε μπουσουλάνε, το όριό τους είναι η πραγματικότητα: όσο και αν «φλεβίζουν», το καλοκαίρι μύρισε και θα έρθει, ημερολόγιό μου.