Βεβαίως είναι μείζον το πρόβλημα των περικοπών μισθών και συντάξεων, οι διαρκώς διογκούμενες στρατιές των ανέργων, η φαλκίδευση των εργασιακών δικαιωμάτων και ο περιορισμός των κεκτημένων, κυρίως στον δημόσιο τομέα και ιδιαίτερα στις ΔΕΚΟ. Υπάρχει όμως και ένας κόσμος μοχθούντων μικρομεσαίων επιχειρηματιών, ανάμεσα στους οποίους δεινοπαθούν και ουκ ολίγοι νομοταγείς, μη φοροδιαφεύγοντες και χωρίς οποιαδήποτε στήριξη και συμπάθεια από κόμματα, «φιλάνθρωπα» συνδικάτα και τροφίμους συνήθως του Δημοσίου, που θεωρητικολογούν περί κοινωνικής δικαιοσύνης, πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων, και που βλέπουν με απέχθεια και περιφρόνηση τον κόσμο των επιχειρήσεων, από τον οποίο κατά κανόνα εξαρτάται η αύξηση του εθνικού πλούτου και η δημιουργία θέσεων εργασίας.
Το συγκλονιστικό θέαμα, που κάθε διαβάτης σε οποιονδήποτε εμπορικό δρόμο συναντά με τη βουβή τραγωδία των κλειστών μαγαζιών, το επιτείνει το παντελώς απόν έμπρακτο ενδιαφέρον για τον αντίστοιχο αριθμό των εργοδοτών καταστηματαρχών που έμειναν χωρίς εργασία και με όγκο απλήρωτων χρεών, καθώς η φιλανθρωπία των θρηνούντων σχολιαστών περιορίζεται συνήθως στο δράμα του απολυθέντος και άνεργου πια προσωπικού. Οι μικρομεσαίοι εργοδότες εντάσσονται συνήθως στην απεχθή κατηγορία των απομυζώντων τον ιδρώτα του εργατοϋπαλλήλου. Αλλά για τους έντιμους, νομοταγείς και μη φοροδιαφεύγοντες εργοδότες ποιος ενδιαφέρεται;Ενας από αυτούς, ο άγνωστός μου Λάμπρος Ελευθεριάδης από την Καβάλα, μου γράφει σε απόγνωση πολλά από τα ελάχιστα που μπορώ να φιλοξενήσω:
«Στην πόλη μου οι νεόπτωχοι προέρχονται (πλέον) από τους (σχετικώς) ολίγους αξιόχρεους, ειλικρινείς και φερέγγυους πολίτες, εμπόρους και καταστηματάρχες και ελεύθερους (πραγματικούς) επαγγελματίες. Είμαι ένας από αυτούς και επί 47 έτη (μετά της συζύγου μου), και ΑΠΥ εκδίδουμε και τιμολόγια εκδίδουμε και φόρους (άμεσους και έμμεσους) πληρώνουμε και ΦΠΑ πληρώνουμε, και δύο παιδιά σπουδάσαμε και σπουδάζουμε και αυξημένα τέλη (αυτοκίνητο – δήμος) πληρώνουμε. Ομως δεν είμεθα σε θέση πλέον να πληρώνουμε το «χαράτσι» επί ιδιόκτητης κατοικίας (άνευ δανείου), γραφείου (άνευ δανείου), κατοικίας για τα παιδιά μας (άνευ δανείου), διότι μόνο με συνετή οικογενειακή οικονομική πολιτική και αντικαταναλωτική οικογενειακή συμπεριφορά κατορθώσαμε και δημιουργήσαμε αποταμίευση! Τώρα, «βγάζουμε» (συνεχώς) από αποταμιευμένα χρήματά μας για να πληρώνουμε (συνεχώς) τη φορολογική καταιγίδα!
…Η πόλις (μου) δεν διαθέτει σύγχρονες υποδομές, π.χ. χώρους στάθμευσης, οι δρόμοι είναι με λακκούβες, σπασμένα κράσπεδα, στο ιστορικό κέντρο της πόλεως υπάρχουν δεκάδες άδεια καταστήματα και οικίες με «Ενοικιάζεται» ή «Πωλείται», τα πορθμεία δεν πραγματοποιούν κάθε τόσο δρομολόγια προς και από Θάσο λόγω απεργιών, στάσεων εργασίας, ελλείψει καυσίμων. Και συνεχώς… καταφθάνουν οι λογαριασμοί χρεώσεων. Νέκρα… εργασιακή νέκρα στην «αγορά», ενοίκια που δεν πληρώνονται, συνεχείς «μειώσεις» ενοικίων (έως και 40%), επιταγές που δεν «καλύπτονται», όμως το κομματικό-πολιτικό προσωπικό (συνεχώς) αυξάνεται. Εχουμε νοσοκομείο, όμως από τα οκτώ ασθενοφόρα μόνο το ένα λειτουργεί. Από 40 ως 45 ημέρες για να «πάρεις» σειρά στο ΙΚΑ, ΟΑΕΕ (ΤΕΒΕ), για να δεις γιατρό. Ο/η «ελεγκτής/τρια» γιατρός του ΟΑΕΕ (ΤΕΒΕ) ή «λείπει», ή είναι σε «σύσκεψη» ή είναι σε «επιτροπή» ή έχει «άδεια». Ομως ανά δύο (2) μήνες πληρώνω ΟΑΕΕ 1.040 ευρώ εγώ, 880 ευρώ η σύζυγός μου. Συν τα «έκτακτα», όπως «κοινωνική εισφορά» και όλα που έχουν φορτώσει στους «κλέφτες» ελεύθερους επαγγελματίες!».
Κάποια πρόσφατη δειλή κυβερνητική πρωτοβουλία που ανακοινώθηκε από τον υπουργό Εργασίας κ. Βρούτση για τη στήριξη των ανέργων μικροεπιχειρηματιών ελπίζεται επιτέλους να υλοποιηθεί.
jmarinos@tovima.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
