Η λιτότητα, ως κυρίαρχη πολιτική αντιμετώπισης μιας κρίσης χρέους, εφαρμόζεται ιστορικά όταν οι δανειστές είναι πιο ισχυροί από τα κράτη τα οποία δανείζουν και γι’ αυτό εκβιάζουν τους λαούς για να εισπράξουν τα δανεικά ως το τελευταίο κέρμα. Οταν τα κράτη είναι ισχυρότερα των δανειστών, τότε προχωρούν αποφασιστικά σε περικοπή χρεών, κοπή νέου χρήματος και επανεκκίνηση της οικονομίας. Αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον συμπέρασμα των μελετών του διεθνούς φήμης ιστορικού και καθηγητή του Χάρβαρντ Νάιαλ Φέργκιουσον. Ασφαλώς, με δεδομένο το γεγονός ότι η οικονομική ισχύς παράγει την πολιτική αφήγηση που τη νομιμοποιεί, δεν πρέπει να απορεί κανείς που το δόγμα της λιτότητας έχει κατακτήσει την ιδεολογική ηγεμονία σε πάρα πολλές δημοκρατίες. Χάρη σε αυτή την ιδεολογική ηγεμονία η πλειονότητα των πολιτών στην Ελλάδα ή στην Αγγλία έμαθε να θεωρεί δίκαιο ή αναπόφευκτο το γεγονός ότι η λιτότητα πλήττει τη δημοκρατία και καταστρέφει την κοινωνία…
Το διεθνές χρηματοοικονομικό κατεστημένο γνωρίζει ότι οι αναδιαρθρώσεις χρεών και η κοπή χρήματος είναι η μοναδική θεραπεία για την κρίση. Προκειμένου όμως να κατοχυρώσει τα δικά του συμφέροντα ρυθμίζει την πραγματοποίηση της θεραπείας με πολύ αργούς ρυθμούς. Ως εκ τούτου η λιτότητα όπως εφαρμόζεται στη Βρετανία, στην Ελλάδα ή στις ΗΠΑ εκφράζει τη νικηφόρο επανάσταση του 0,1% εναντίον του 99,9%. Χάρη σε μια μακροχρόνια «κατασκευή της συναίνεσης» στην οποία έχουν συμμετάσχει μεγάλα πανεπιστήμια, ισχυρά κόμματα και διεθνή μέσα ενημέρωσης, η λιτότητα έχει αποκτήσει διαστάσεις παγκόσμιας θρησκείας. Ανθρωποι του μόχθου νομιμοποιούν τον οικονομικό πνιγμό τους όταν ρωτούν: «Ως πότε θα ζούμε με δανεικά; Η λιτότητα είναι η μοναδική λύση». Η λιτότητα όμως χωρίς διαγραφή χρεών είναι λύση μόνο για όσους θέλουν να εισπράττουν άθικτους τους τόκους. Ηταν πάντοτε μια πολιτική επιλογή θυσίας των πολλών για τη διάσωση των ολίγων. Εκεί που τελειώνουν τα δανεικά ποτέ δεν άρχιζε η λιτότητα αλλά η διαγραφή των χρεών και η κοπή νέου χρήματος όχι για να επιβραβεύονται οι σπάταλοι αλλά για να αποτρέπονται τα προβλήματα του οικονομικού φαύλου κύκλου, οι κίνδυνοι των κοινωνικών εκρήξεων και τα δεινά των γεωπολιτικών συγκρούσεων που συνδέονται με τη λιτότητα.
Σήμερα τα διεθνή χρηματοοικονομικά κέντρα συμπεριφέρονται ως «κιβωτοί του Νώε» που υποτίθεται πως είναι προορισμένες να επιβιώσουν όταν οι υπόλοιποι θα έχουν πνιγεί. Δυστυχώς, η λιτότητα, η μητέρα της φτώχειας, της ανεργίας και του φασισμού, δεν υπηρετεί παρά μόνο τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα των ισχυρών του χρήματος εις βάρος των υπολοίπων παραγωγικών δυνάμεων. Αυτό το «θαύμα» επιτυγχάνεται γιατί η σημερινή καχεκτική δημοκρατία αναπαράγει μια «αυτοάνοση» ιδεολογική συναίνεση υπέρ της λιτότητας, δηλαδή μια συναίνεση η οποία στρέφεται κατά της ίδιας της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Κατά συνέπεια, το διεθνές «Ευαγγέλιο της Λιτότητας» είναι το μανιφέστο του 0,1% που επικρατεί σε περιόδους αδύναμης δημοκρατίας και θα πρέπει σαφώς να αποκαλυφθεί και να εγκαταλειφθεί.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
