Το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου κέρδισε την εξουσία υποσχόμενος την «αλλαγή» και πολλά άλλα. Η πολιτική αλλαγή όντως επήλθε, έγιναν και κάποια από εκείνα που είχε υποσχεθεί, αλλά τα περισσότερα έμειναν ανεκπλήρωτα ή απεδείχθησαν ατελέσφορα. Το σίγουρο είναι ότι ικανοποίησε μερίδα του εκλογικού σώματος αλλά την οικονομία δεν μπόρεσε να αναπτύξει ούτε τη μεγάλη πρόοδο να φέρει στη χώρα κατάφερε.
Η πραγματική αλλαγή επιχειρήθηκε μετά το 1985, όταν η δική του οικονομική πολιτική κατέρρευσε και αποδέχθηκε εκείνη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία προσέφερε και τη χρηματοδότηση διάσωσης της οικονομίας. Τότε με το Πρόγραμμα Σταθεροποίησης και Ανάπτυξης όπως το βάφτισε ο Κώστας Σημίτης –υπουργός Εθνικής Οικονομίας του Ανδρέα Παπανδρέου –έγιναν τα πρώτα μεγάλα βήματα απελευθέρωσης και επιχειρήθηκε ο έλεγχος των δημοσίων οικονομικών. Εκείνο το πρόγραμμα ήταν τριετές και στην προμετωπίδα έφερε το σύνθημα «Καταναλώνουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε».
Ο πρώτος χρόνος του προγράμματος που εφάρμοσε ο Κώστας Σημίτης διακρίθηκε από τα σκληρά μέτρα που προέβλεπε και από τις πολλές αντιδράσεις. Ο δεύτερος χρόνος ήταν υποτονικός, αλλά κάτι πήγε να αρχίσει στη ζώνη της ανάπτυξης. Ο τρίτος χρόνος του προγράμματος ήταν αφιερωμένος στη διόρθωση των δημοσίων οικονομικών. Στο τέλος του 1987 κυριάρχησαν οι διαμάχες για τον προϋπολογισμό, τους φόρους και τα έσοδα της φοροδιαφυγής. Ο Σημίτης επέμεινε, ο Τσοβόλας έκανε αντίσταση, ο Κουτσόγιωργας, ο Ακης και οι υπόλοιποι σιγοντάριζαν γιατί δεν άντεχαν την επιτυχία του τότε τσάρου της οικονομίας και έτσι κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού ο Παπανδρέου απέπεμψε τον Σημίτη. Τα πλήθη ικανοποιήθηκαν γιατί έφυγε ο «άκαρδος» υπουργός Εθνικής Οικονομίας, αλλά το 1988 τα σκάνδαλα κυριάρχησαν και τα δημόσια οικονομικά εκτροχιάστηκαν. Στις εκλογές του 1989 ο Παπανδρέου είπε εκείνο το αμίμητο «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα» και η εκδίκηση των ελλειμμάτων δεν άργησε να έλθει. Στις αρχές του 1990 το ελληνικό κράτος είχε ξεμείνει από λεφτά και έφθασε να προσφέρει επιτόκιο 27% για να πληρώνει μισθούς και συντάξεις.
Η επόμενη απόπειρα δημοσιονομικής εξυγίανσης από τον Κ. Μητσοτάκη έμεινε επίσης στη μέση για πολιτικούς λόγους. Εκείνη που ανέλαβε ο Αλέκος Παπαδόπουλος το 1994 χάθηκε το 1997 επειδή επικράτησαν υπερφίαλες αντιλήψεις στην τότε ηγέτιδα πολιτική τάξη. Εκτοτε μόνο ατελείς προσπάθειες ανελήφθησαν και έτσι φθάσαμε στο σημερινό χάλι της χρεοκοπίας. Τώρα κάποιοι μόλις ένιωσαν σχετική άνεση είναι έτοιμοι και πάλι να αφήσουν την προσπάθεια ημιτελή, μη αντιλαμβανόμενοι ότι το πρόβλημα θα επανέλθει οξύτερο και εντονότερο.
Δυστυχώς η ελληνική πολιτική τάξη καταδιώκεται από σύνδρομο αυτοκαταστροφής. Το δυστύχημα είναι ότι αυτό αναπτύσσεται ως άμυνα στη δική τους επερχόμενη πολιτική καταστροφή. Κακά τα ψέματα, για τη μακροημέρευσή τους προδίδονται οι όποιες προσπάθειες δημοσιονομικής εξυγίανσης. Και γι’ αυτό είναι ασυγχώρητοι έναντι της πατρίδας και έναντι του λαού, στο όνομα του οποίου τελικώς διαπράττονται όλα τα πολιτικά εγκλήματα…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
