Το μεγαλύτερο κύμα αστέγων μετά την εποχή της μεγάλης ύφεσης της δεκαετίας του 1930 αντιμετωπίζει η Νέα Υόρκη τον τελευταίο καιρό. Κατά τα φαινόμενα, ενώ τα προηγούμενα χρόνια παρατηρούνταν μείωση των αριθμών όσων δεν είχαν στέγη, οι αριθμοί των αστέγων άρχισαν να αυξάνονται δραματικά αφότου η κυβέρνηση πραγματοποίησε περικοπές σε ένα επίδομα ενοικίου.
Εκείνοι που φαίνονται να έχουν πληγεί περισσότερο είναι οικογένειες με παιδιά που λόγω του επιδόματος κατάφερναν να τα βγάζουν πέρα και να διατηρούν ένα σπίτι, όμως χωρίς αυτό αναγκάζονται να καταφεύγουν σε κυβερνητικές και μη οργανώσεις αρωγής.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την μη κερδοσκοπική οργάνωσης Συνασπισμός για τους Αστέγους, υπάρχουν περίπου 48.000 άτομα που ζητούν άσυλο για την νύχτα, μεταξύ αυτών όμως και περίπου 20.000 παιδιά, ίσως τον μεγαλύτερο αριθμό αστέγων παιδιών που έχει δει ποτέ η πόλη της Νέας Υόρκης.
Κατά τραγική ειρωνεία, ο οικονομικός αντίκτυπος αυτού του μέτρου λιτότητας έφερε μάλλον τα αντίθετα αποτελέσματα στην πόλη, καθώς για να μπορεί να παρέχει έστω προσωρινό άσυλο σε περισσότερα από 20.000 παιδιά κάθε βράδυ η Νέα Υόρκη ξοδεύει πολύ περισσότερα από ότι ξόδευε για να παρέχει το επίμαχο επίδομα.
Υπολογίζεται για την ακρίβεια ότι για να δοθεί άσυλο σε μια άστεγη οικογένεια στην Νέα Υόρκη απαιτούνται περίπου 36.000 δολάρια ετησίως, την ώρα που ένα «κουπόνι στέγασης» σε κάποιο διαμέρισμα της πόλης θα κόστιζε μόλις 10.000 δολάρια ετησίως. Συνεπώς είναι τουλάχιστον τρεις φορές πιο ακριβό να παρέχεται άσυλο σε μια οικογένεια από το να της παρέχεται μόνιμη στέγαση, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Συνασπισμού για τους Αστέγους.
Και ενώ άστεγος γίνεται κανείς λόγω φτώχειας και ανεργίας, στην Νέα Υόρκη κινδυνεύουν να βρεθούν στον δρόμο και οι εργαζόμενοι φτωχοί καθώς δεν υπάρχουν αρκετά σπίτια με προσιτά ενοίκια. Η μεγάλη οικονομική επιτυχία της Νέας Υόρκης έχει ανεβάσει σε αστρονομικά ποσά τις τιμές, αλλά και την αξία των ακινήτων σπρώχνοντας τους χαμηλόμισθους σε αδιέξοδο: οι φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης ακριβαίνουν με ρυθμούς με τους οποίους οι Νεοϋορκέζοι αδυνατούν να συμβαδίσουν οικονομικά –ιδίως όταν τα επιδοτούμενα οικιστικά προγράμματα κόβονται ή αδυνατούν με τη σειρά τους να απορροφήσουν τους νέους αστέγους.
