Ηταν ο Ανδρέας Παπανδρέου εκείνος που προτού γίνει το 1981 πρωθυπουργός μίλησε για μη προνομιούχους Ελληνες, τους οποίους και κάλεσε να συστρατευθούν στο ΠαΣοΚ για την Αλλαγή. Το σύνθημα αυτό συγκίνησε τους περισσότερους πολίτες – παραδόξως…
…Παραδόξως διότι σύντομα απεκαλύφθη ο μεγάλος αριθμός των προνομιούχων Ελλήνων και η πολλαπλάσια πολιτική δύναμη και επιρροή τους. Ο ίδιος δεν δίστασε να μιλήσει ανοιχτά για ρετιρέ των εργαζομένων, καταγγέλλοντας ότι υπάρχουν ομάδες εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα που απολαμβάνουν απίστευτα προνόμια.
Δεν θέλησε ποτέ να μιλήσει με συγκεκριμένες αναφορές στους προνομιούχους αυτούς ο Α. Παπανδρέου – μόνο ψήγματα έδωσε περιγράφοντας υπαλλήλους μιας Δημόσιας Επιχείρησης που δεν πλήρωναν τον λογαριασμό του οικιακού ηλεκτρικού ρεύματος ή αναφέροντας περιπτώσεις τραπεζικών υπαλλήλων που εισέπρατταν επίδομα καυσοξύλων!
Αν όλοι αυτοί ήσαν υπολείμματα του κράτους της Δεξιάς, δεν άργησε η συνομοταξία των προνομιούχων Ελλήνων να εμπλουτισθεί από πράσινους, που δεν ζήτησαν όμως να φύγουν οι άλλοι για να έλθουν αυτοί. Διορισμό ήθελαν και επειδή ρόδα είναι και γυρίζει, ας είναι δικομματική ή και πολυκομματική η μοιρασιά.
Δεν είναι γνωστόν ποια ποσόστωση ίσχυσε στη διανομή των θέσεων που εκαλύφθησαν για να λειτουργήσει το Μετρό της Αθήνας. Το βέβαιον είναι ότι η επάνδρωση του Μετρό μόνο με διαγωνισμούς δεν έγινε. Αλλωστε… δικομματικόν ήταν το έργο.
Ολα αυτά γράφονται για να επισημανθεί ότι ευρισκόμεθα ενώπιον μιας πραγματικότητας η οποία ασφαλώς δεν μας αρέσει – αλλά προκειμένου περί ημών των ιδίων ούτε κουβέντα να γίνεται.
Το ζήτημα είναι απλό: Είτε εκσυγχρονιζόμαστε και καταργούμε όλα τα προνόμια για όλους ή ας ετοιμασθούμε να παραδώσουμε τα κλειδιά. Το οικόπεδο το θέλουν όλοι.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
