Καμιά απεργιακή κινητοποίηση, όσο δίκιο κι αν έχουν οι εργαζόμενοι, δεν μπορεί να έχει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, αν δεν έχει ευρύτερη πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση και αποδοχή. Και οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο μετρό και γενικότερα στις συγκοινωνίες δεν την έχουν. Το αντίθετο μάλιστα. Προκαλώντας την ταλαιπωρία εκατομμυρίων πολιτών, εργαζομένων όπως κι αυτοί, όχι μόνο δεν μπορούν να κερδίσουν, αλλά χάνουν και όποιο δίκιο είχαν.
Όλοι οι έλληνες εργαζόμενοι και του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, είδαν τις αποδοχές τους να μειώνονται,σε πολλές περιπτώσεις δραματικά. Για να μη μιλήσουμε για τα χειρότερα θύματα της κρίσης, τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους. Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο μπορεί να έχασαν ένα μέρος του μισθού τους, απολαμβάνουν όμως τουλάχιστον την ασφάλεια της εργασίας. Δεν μπορούν λοιπόν να χρησιμοποιούν την προνομιακή θέση τους, ταλαιπωρώντας χιλιάδες πολίτες καθημερινά για να εκβιάσουν την κυβέρνηση να υποκύψει στις απαιτήσεις τους. Τα μέσα μεταφοράς δεν είναι ιδιοκτησία ούτε της κυβέρνησης ούτε των εργαζομένων σε αυτά για να χρησιμοποιούνται ως όπλο προκειμένου να πετύχουν τον όποιο στόχο τους. Δεν φταίνε σε τίποτε εκατομμύρια αθηναίοι πολίτες, εργαζόμενοι οι περισσότεροι, που έχουν υποστεί τις ίδιες ή ακόμα χειρότερες μειώσεις μισθών, να γίνονται όμηροι στα χέρια κάποιων συνδικαλιστών του δημόσιου τομέα, που δεν μπορούν να καταλάβουν, ότι έχουν κι αυτοί ευθύνη, με τις μεθόδους που ακολουθούσαν τόσα χρόνια, για την κατάρρευση του κράτους.
Δυστυχώς για όλους μας οι εποχές που το δημόσιο προσφερόταν είτε ως λάφυρο στην κομματική πελατεία είτε ως η παχιά αγελάδα την οποία απομυζούσαν όσοι είχαν τη δυνατότητα, λόγω της θέσης τους, να κατεβάζουν τους διακόπτες, έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Οσο δίκιο κι αν έχουν λοιπόν οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, ας αντιληφθούν επιτέλους, ότι δεν μπορούν να το διεκδικούν, έχουν απέναντι τους όλη την υπόλοιπη κοινωνία, που υφίσταται μόνη αυτή – και όχι η εξουσία …- τις συνέπειες των κινητοποιήσεων τους.
