Αν πρέπει να συμπυκνώσουμε σε μια φράση την ψυχολογία υπουργών επί Παπανδρέου Γ΄, θα λέγαμε ότι «υπήρχε φόβος». Ενας παράξενος φόβος ότι θα χάσουν την εύνοια. Ενας παράξενος φόβος ότι θα τους αντικαταστήσει αν τυχαία γνωρίσει κάποιον πιο συμπαθή. Ένας αόριστος φόβος ότι θα αλλάξει γνώμη για κάποιο ζήτημα επειδή σε απρόβλεπτη συνάντηση κάποιος θα τον επηρεάσει. Οι αφηγήσεις τους συνέθεσαν τη μυθολογία του ευμετάβλητου αρχηγού, ο οποίος είναι ικανός να προσπεράσει την επετηρίδα και διαλέξει για συνεργάτη κάποιον που γνώρισε στο γυμναστήριο.
Αν πρέπει να βρούμε γενικές αρχές στη στάση στελεχών των κυβερνήσεων Παπανδρέου Γ΄, θα λέγαμε πως δεν όρθωσαν ικανοποιητικά το ανάστημά τους οποτεδήποτε διαφώνησαν. Να εξηγήσουμε κάτι: η ένταση της αντίθεσης πρέπει να είναι σχετική με τη σπουδαιότητα του ζητήματος. Δεν μπορεί κάποιος να παραιτηθεί επειδή και μόνο διαφωνεί με τα 4 στρέμματα ως όριο δόμησης, αντιπροτείνοντας τα 5 στρέμματα. Δεν χωρούν υστερίες και ουρλιαχτά. Καλόν είναι, όταν δεν διακυβεύεται το μέλλον της χώρας, να υπάρχει σύνεση και διακριτικότητα ώστε να μην πλήττεται η εικόνα της κυβέρνησης.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος επιστρέφει νοερά στις συναντήσεις του υπουργικού συμβουλίου, την κρίσιμη εποχή, όταν έπρεπε να ληφθούν αποφάσεις πολύ σοβαρότερες από τον ακριβή προσδιορισμό μιας επικουρικής σύνταξης ή την προμήθεια κάποιου νοσοκομείου σε χειρουργικά γάντια. Εκ των υστέρων, και σε εποχή κατά την οποία αναζητεί δημοσιότητα, ενθυμείται ότι διαφώνησε στη συζήτηση για το σοβαρότερο ζήτημα της Μεταπολίτευσης.
Παραδέχεται λοιπόν ο κ. Λοβέρδος ότι «η απόφαση προσφυγής της χώρας στο μηχανισμό στήριξης ελήφθη ομόφωνα» αλλά προσπαθεί να πείσει ότι τότε, στην πιο κρίσιμη στιγμή της πολιτικής του σταδιοδρομίας, έκανε και λίγες κόνξες. Αναφέρει: «είχαν προηγηθεί συζητήσεις, εντός αρμοδίων οργάνων στις οποίες υπήρχαν διαφωνίες ορισμένων υπουργών για το αν έπρεπε στο μηχανισμό στήριξης να συμμετάσχει το Δ.Ν.Τ. Ορισμένοι υπουργοί είχαμε υποστηρίξει πως δεν έπρεπε».
Δεν ήταν μόνος του, τότε, ο κ. Λοβέρδος. Υπήρχαν κι άλλοι διαφωνούντες με την προσφυγή. Κι άλλοι που έδωσαν κατά καιρούς δείγματα αυξημένης φιλοδοξίας. Είχαν όλοι τους μαζί τη δύναμη και τα μέσα για να ανατρέψουν το σκηνικό. Δεν το έκαναν οπότε τι νόημα έχει το αίτημα να δημοσιευτούν τα πρακτικά από τις άτυπες συναντήσεις; Πλέον μια τέτοια αποκάλυψη δεν βοηθά τον εμπνευστή της Ρήξης. Κακό θα του κάνει γιατί θα δει το πανελλήνιο ότι γνώριζε αλλά δεν είχε το θάρρος να πράξει τα δέοντα κατά την ιστορική στιγμή. Εκτός κι αν έχει την εντύπωση ότι ο καθυστερημένος δεδικαίωται.
