Από την ψήφιση των μέτρων του τρίτου μνημονίου και την καταβολή της πολυπόθητης μεγάλης δόσης η δημόσια συζήτηση μετακινήθηκε στη λίστα Λαγκάρντ και στο σκάνδαλο απόκρυψης ή μη αξιοποίησής της.
Εδώ και ένα μήνα τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτήν και τις ευθύνες, τις όποιες ευθύνες τη συνοδεύουν.
Και επειδή η περιπλοκή της υπόθεσης είναι τέτοια, σαφές συμπέρασμα δεν προκύπτει.
Οι ευθύνες του άλλοτε τσάρου της οικονομίας είναι φανερές, όπως και τα σκοτεινά σημεία του εισαγγελέως που ηγήθηκε του ΣΔΟΕ.
Από εκεί και πέρα, αναδεικνύονται πολιτικές ευθύνες για την αβελτηρία υπουργών απέναντι στο διαρθρωτικό πρόβλημα της φοροδιαφυγής, οι οποίες ωστόσο είναι διαχρονικές και αφορούν το σύνολο σχεδόν των προσώπων που διαχειρίσθηκαν υποθέσεις της οικονομίας στα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Το δυστύχημα είναι ότι από την έως τώρα συζήτηση και την άπειρη κατανάλωση σχετικού δημόσιου λόγου ουδέν ουσιαστικό προέκυψε για την αντιμετώπιση του φαινομένου της φοροδιαφυγής, που αποτελεί και το βασικό αντικείμενο διερεύνησης της λίστας Λαγκάρντ. Αντιθέτως μάλιστα μπορεί να πει κανείς ότι επειδή οι άπειροι φόροι, που εξαιτίας της κρίσης επιβλήθηκαν χωρίς μέτρο τα τελευταία χρόνια, κατακυριεύουν τη ζωή των Ελλήνων, η φοροδιαφυγή τείνει δυστυχώς να νομιμοποιηθεί.
Με άλλα λόγια, αν αντικείμενο του πολιτικού πάθους του τελευταίου διαστήματος είναι η φοροδιαφυγή, το παιγνίδι σχεδόν έχει χαθεί.
Και θα είναι αποκαρδιωτική η Βουλή σήμερα αν αποδώσει, όπως όλοι αναμένουν, θέαμα σύγκρουσης κενής περιεχομένου.
Ας μην γελιούνται οι πατέρες του έθνους. Ο ελληνικός λαός έχει κουρασθεί από το παιγνίδι από τα στικάκια και έχει βγάλει τα συμπεράσματά του. Αν κάτι τον απασχολεί πραγματικά είναι πως θα βγει η χώρα από την κρίση, πως θα συνέλθουν οι επιχειρήσεις, πως θα γεννηθούν καινούργιες δουλειές και πως θα ξεπερασθεί το ασήκωτο πρόβλημα της ανεργίας. Και έπ’ αυτών δεν έχουμε ακούσει ακόμη ορθό λόγο.
ΤΟ ΒΗΜΑ
