Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έδειξε τη δύναμή της στο Παρίσι. Κοντά 800.000 άτομα κατέβηκαν στους δρόμους την Κυριακή για να διαδηλώσουν. Όχι για να διαδώσουν κάποιο μήνυμα αγάπης αλλά για να συμβάλλουν στον αποκλεισμό συνανθρώπων τους από έναν κοινωνικό θεσμό. Εναντιώνονται στον Φρανσουά Ολάντ που απεργάστηκε νομοσχέδιο το οποίο επιτρέπει την ελεύθερη ένωση ανθρώπων του ιδίου φύλου. Η πολιτική πρωτοβουλία της κυβέρνησης έγινε γνωστή με το κωδικό όνομα «γάμος για όλους.
Την ώρα της παρισινής διαδήλωσης μια άλλη συγκέντρωση λάμβανε χώρα στη νοτιοδυτική Γαλλία, στην Παναγία της Λούρδης, εκεί στη θαυματουργή σπηλιά του Massabiele. Πιστοί οργάνωσαν προσευχή την οποία διαφήμισαν με αφίσα που ανέγραφε: «Ενωμένοι με εκείνους που διαδηλώνουν στο Παρίσι, για τον σεβασμό της ζωής, των οικογενειών και των παιδιών».
Έχουν σημασία οι λεπτομέρειες. Οι οργανώσεις καθολικών έκαναν εκστρατεία πόρτα- πόρτα για να ξεσηκώσουν τους πιστούς. Κάποιοι ταξίδεψαν επί ώρες για να δώσουν το παρόν και να κρατήσουν για χέρια τους πλακάτ με συνθήματα μισανθρωπίας. Το μένος τους δεν είναι πρωτοφανές αλλά τελούσε επί δεκαετίες εν υπνώσει. Δεν είχαν δώσει από καιρό δείγματα ακραίων συμπεριφορών, ίσως επειδή η Εκκλησία δεν πυροδότησε εντάσεις.
Στη Γαλλία καταγράφηκε αντιπαράθεση με τον Φρανσουά Μιτεράν τη δεκαετία του ’80 για την εκκλησιαστική εκπαίδευση (τα σχολεία που λειτουργούν από τάγματα μοναχών) αλλά πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό. Η πολεμική εναντίον γάμων ατόμων του ιδίου φύλου παραπέμπει στην άρνηση της Εκκλησίας την δεκαετία του ’60 να αποδεχτεί την αντισύλληψη ως μια νέα κοινωνική πραγματικότητα.
Οι δράσεις των οργανωμένων Καθολικών προτάσσουν τη χριστιανική ηθική χάριν ενός αποκλεισμού. Αν θέλουμε να κάνουμε συζήτηση με αυτούς τους όρους ξεχνάμε όλα τα επιχειρήματα, για το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να επιλέγει κληρονόμο στο πρόσωπο του συντρόφου, για την πρόβλεψη να ασφαλίζεται στο ταμείο ο σύντροφος του ιδίου φύλου. Ξεχνάμε και το αυτονόητο, την ιδέα της αυτοδιάθεσης του σώματος. Πάμε λοιπόν στο πεδίο της πίστης.
Οι φανατικοί Καθολικοί κατήλθαν στη διαδήλωση κρατώντας στο χέρι τους τον λίθο του αναμάρτητου. Νιώθουν τόσο καθαγιασμένοι ώστε να κρίνουν τους άλλους και όχι τον εαυτό τους. Παρατούν την αυτοκριτική για να φωνάξουν συνθήματα εναντίον της ανηθικότητας τρίτων προσώπων. Μπαίνουν στη θέση του κριτή.
Το μήνυμα της μεγαλοπρεπούς διαδήλωσης ήταν μήνυμα αποκλεισμού. Αυτά που ακούστηκαν με αφορμή τη νομοθέτηση γάμου ατόμων ιδίου φύλου ήταν εμποτισμένα με μίσος. Οι δηλώσεις στα μέσα ενημέρωσης έσταζαν δηλητήριο. Προφανώς όλα αυτά τα άτομα την ώρα την κατήχησης είχαν αλλού το μυαλό τους και δεν έτυχε να ακούσουν τη δεύτερη εντολή, για την αγάπη στον πλησίον.
Δεν υπάρχει πουθενά γραμμένο ότι ο καλός χριστιανός αγαπά τον πλησίον ανάλογα με τις σεξουαλικές προτιμήσεις του. Δεν μπαίνουν όροι στην αγάπη. Επιπλέον δεν προκύπτει από πουθενά ότι ο καλός χριστιανός παρεμποδίζει την ευτυχία του συνανθρώπου του. Η συμβίωση, η συντροφικότητα, η δήλωση δεσμών είναι για πολλούς ανθρώπους προϋπόθεση μιας αρμονικής ζωής και όλη αυτή η συζήτηση περί φυσικού και αφύσικου είναι περιττή, άκομψη και πιθανώς αντιχριστιανική.
Το συμπέρασμα: η μεγαλειώδης συγκέντρωση Καθολικών στο Παρίσι ήταν ολωσδιόλου ανερμάτιστη. Γι’ αυτό και πρέπει να περιμένουμε επόμενες κινήσεις για να αποκωδικοποιήσουμε το απώτερο στόχο της μαζικής κινητοποίησης.
