Όλα λοιπόν έχουν την εξήγησή τους. Παντοδύναμος υπουργός Οικονομικών τότε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ή καλύτερα με την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας που η θέση του «τσάρου» της Οικονομίας δίδει, έσπευσε να προστατευθεί. Φιλόδοξος επίσης, σε αποστολή μεγίστη – μην ξεχνάμε ότι έσωζε τη χώρα εκείνο τον καιρό – φοβήθηκε μη χάσει το μεγάλο έργο.
Όταν παρέλαβε τη λίστα Λαγκάρντ και είδε πως ήταν και οι εξαδέλφες του στα κατάστιχά της, προφανώς πανικοβλήθηκε.
Είτε αυτός, είτε οι σύμβουλοί του αφαίρεσαν κατ’ αρχήν τα ονόματα των συγγενών του και στη συνέχεια θέλησαν να ξεχάσουν την ύπαρξή της.
Το στικάκι δόθηκε, δεν δόθηκε, είναι θολά τα πράγματα πόσο οι ελεγκτικές αρχές του υπουργείου Οικονομικών ασχολήθηκαν με αυτό. Κάποια στιγμή κλειδώθηκε στα ερμάρια του υπουργικού γραφείου και κατά την αποχώρηση από το υπουργείο χάθηκε, όπως είπε ο ίδιος.
Γι’ αυτό ίσως και η απέχθειά του για το ελεγκτικό έργο του ΣΔΟΕ και των εφοριών.
Διαπορούσαν τότε όλοι γιατί δεν υπάρχει καμία κινητοποίηση, κανένα μέτρο για την πάταξη της φοροδιαφυγής και την είσπραξη των εσόδων.
Κάπως έτσι το βάρος των μέτρων έπεσε σχεδόν αποκλειστικά στους μισθούς, στις συντάξεις, στις έκτακτες φορολογίες και στις εισφορές.
Για τις εξαδέλφες λοιπόν και την εξουσία πρωτίστως έγιναν όλα δυστυχώς…
