Οι μικρές καθημερινές, ευτυχισμένες στιγμές ελληνόπουλων όπως απαθανατίστηκαν από κορυφαίους έλληνες φωτογράφους του 20ού αιώνα αποτυπώνονται στο ημερολόγιο αφιερωμένο στα παιδιά με το οποίο υποδέχεται το 2013 το Μουσείο Μπενάκη.
Οι φωτογραφίες σταχυολογήθηκαν μέσα από τις συλλογές του Φωτογραφικού Αρχείου του Μουσείου Μπενάκη.
Οι επαγγελματίες φωτογράφοι, Δημήτρης Χαρισιάδης και Βούλα Παπαϊωάννου, σημαντικοί εκπρόσωποι της ανθρωπιστικής φωτογραφίας με έντονο το πνεύμα αισιοδοξίας που επικράτησε μετά τον πόλεμο, απαθανατίζουν τον παιδικό ρεμβασμό και τη ραστώνη κάτω από τον αιγαιοπελαγίτικο ήλιο.
Ο φακός του Ηπειρώτη Κώστα Μπαλάφα, με απλότητα και χωρίς ίχνος αισθητισμού, συλλαμβάνει τη γαλήνη στο πρόσωπο του μικρού παιδιού που έχει αποκοιμηθεί στο σαμάρι ενός γαϊδουριού καθώς η οικογένειά του πορεύεται για τη χειμαδιά.
Οι ερασιτέχνες, Πέτρος Μπρούσαλης, Στέφανος Μαλικόπουλος και Ζαχαρίας Στέλλας, μέλη της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας, αποτυπώνουν με ζωντάνια τον αυθορμητισμό και τη χαρά των παιδιών καθώς αυτά παίζουν ανέμελα.
Για τον Ιανουάριο είναι ένα στιγμιότυπο με φόντο την Πίνδο αποτυπωμένη από τον φακό του Κώστα Μπαλάφα το 1959. Ο Φεβρουάριος και ο Μάρτιος συνοδεύονται από έργο του Ζαχαρία Στέλλα του 1965 – 1975.
Για τον Απρίλιο «μας μιλάει» η Βούλα Παπαϊωάννου (1950 – 1955), ενώ στον Μάιο αντιστοιχεί εικόνα καθημερινότητας του Πόρου αποτυπωμένου μέσα από τον φακό του Στέφανου Μαλικόπουλου του 1947.
Για τον Ιούνιο τι καλύτερο από ένα ενσταντανέ στη Μύκονο μέσα από τη φωτογραφική ματιά της Βούλας Παπαϊωάννου (1935 – 1955); Κι όσο για τον Ιούλιο συνοδεύεται από έργο του Πέτρου Μπρούσαλη του 1960 – 1970.
Στον Αύγουστο ταιριάζει και πάλι αιγαιοπελαγίτικη εικόνα από τη Μύκονο της Βούλας Παπαϊωάννου (1950 – 1955), ενώ μια ακόμα όψη της Μυκόνου, εκείνη που αποτύπωσε με τον φακό του ο Δημήτρης Χαρισιάδης το 1955 συνοδεύει τον Σεπτέμβριο.
Εικόνα από την Κάλυμνο του 1950 μέσα από τον φακό του Δημήτρη Χαρισιάδη συνοδεύει τον Οκτώβριο, ενώ εικόνα του Ζαχαρία Στέλλα (1965 – 1975) βρίσκεται μαζί με τον Νοέμβριο.
Το οδοιπορικό κλείνει με στιγμιότυπο στην Αθήνα του 1945 – 1946 από τη Βούλα Παπαϊωάννου για τον Δεκέμβριο.
Με ματιά ειλικρινή, στραμμένη διακριτικά και με τρυφερότητα, οι δημιουργοί των εικόνων αυτών αποτυπώνουν τις μικρές, ευτυχισμένες καθημερινές στιγμές των παιδιών. Εικόνες όπου η γλυκύτητα και η αθωότητα της παιδικής ψυχής πρωταγωνιστούν. Ενα βλέμμα αισιοδοξίας για τη νέα χρονιά.
