Την ώρα που οι Ευρωπαίοι πολιτικοί προτείνουν στην Ελλάδα το νιοστό πρόγραμμα διάσωσης, Πορτογάλοι και Ισλανδοί να ζούνε το δικό τους δράμα, με την Κύπρο και την Ισπανία να τους ακολουθούν,την ώρα που η ανεργία έχει ξεπεράσει το 25%, με το ΑΕΠ σε κατακόρυφη πτώση, με την ανάδυση ενός καθαρά φασιστικού κόμματος στη χώρα μας, τις τάσεις για απόσχιση της Καταλονίας και της χώρας των Βάσκων, με τα προβλήματα της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Σλοβενίας να επιδεινώνονται, με όλα αυτά που φέρνουν την καταστροφή και που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί, οι αντιδράσεις των Ευρωπαίων πολιτικών μας είναι το λιγότερο που μπορούμε να πούμε αξιοθρήνητες.
Αν εγκαταλείψουμε το ευρώ και επιστρέψουμε στα εθνικά μας νομίσματα θα είναι ακόμη πιο καταστροφικό (μας λένε εκείνοι που δημιούργησαν το ευρώ, όπως το δημιούργησαν, κόντρα σε κάθε οικονομική λογική. Δεν μας λένε όμως ότι εδώ και είκοσι χρόνια έπεσαν σε όλα έξω. Γιατί λοιπόν να τους πιστέψουμε ακόμη μια φορά;).Κατά την ταπεινή μου γνώμη καλύτερα ένα τρομακτικό τέλος παρά τρόμος χωρίς τέλος (Γερμανική παροιμία). Η λύση με το να αφήσουμε την αγορά να επανέλθει σε κατάσταση ισορροπίας δεν λειτουργεί όπως όλοι γνωρίζουν.
Το μόνο πράγμα που λειτουργεί είναι μια αγορά «ελεγχόμενη» από αρμόδιες αρχές επανδρωμένες από ικανούς ανθρώπους με αλτρουιστική διάθεση, να το πω έτσι, και γι ‘αυτό, είναι φυσικό ότι θα έχουν έκτακτες εξουσίες ώστε να μην υποκύπτουν στις ιδιοτροπίες ενός εκλογικού σώματος που δεν καταλαβαίνει τίποτα. Και σ’αυτό πάνω είναι η ανάγκη να επικαλεσθώ την Ισλανδία. Ενώ η Ελλάδα χρεοκόπησε στο Νότο, ακριβώς κατά το ίδιο χρονικό διάστημα στο Βορρά, η Ισλανδία βούλιαζε κι αυτή.
Και δεν ξέρω αν ο αναγνώστης έχει παρατηρήσει, αλλά κανείς, απολύτως κανείς δεν μιλάει για την Ισλανδία. Και ο λόγος; γιατί απλά τα πάει μια χαρά! Και τα πηγαίνει πολύ καλά, γιατί η χώρα έχει αντιμετωπίσει τα προβλήματά της με δημοκρατικό τρόπο και με τη χρήση των αγορών και όχι με τεχνοκράτες της κακιάς ώρας… Μα τι στην ευχή έκαναν οι Ισλανδοί και τα κατάφεραν; Είναι απλό, έκαναν ό,τι είχαν κάνει πριν από αυτούς οι Σουηδοί το 1992, οι Κορεάτες το 1998 και πολλοί άλλοι πριν και μετά από αυτούς … Πάμε όμως λίγο πίσω στο 2008-2009 στην Ισλανδία.
Η αχαλίνωτη τραπεζική ανάπτυξη έφερε τη χώρα σε πτώχευση. Οι Ισλανδικές τράπεζες είχαν δανειστεί αλόγιστα από τράπεζες ορισμένων άλλων χωρών (Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία) για να χρηματοδοτήσουν την εντελώς τρελή επέκταση τους και βρέθηκαν σε απελπιστική κατάσταση, όταν οι ξένες τράπεζες απαίτησαν την επιστροφή των δανείων. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι καλούν σε βοήθεια το ΔΝΤ το οποίο αρχίζει να αναπτύσσει ένα πρόγραμμα προσαρμογής που θα αναγκάσει τους Ισλανδούς να αναγνωρίσουν αυτά τα χρέη και ως εκ τούτου να βρεθούν σε καθεστώς δουλείας για 15 χρόνια, σύμφωνα με τη συνήθη τακτική του ΔΝΤ, η οποία εξακολουθεί να αρνείται να αναγνωρίσει την ευθύνη του δανειστή όταν επέρχεται οικονομική κατάρρευση.
Η μόνη λύση για το ΔΝΤ αποβλέπει πάντα στη μείωση του βιοτικού επιπέδου των τοπικών πληθυσμών με την αύξηση των φόρων και ευνοώντας τον εξωτερικό πιστωτή έναντι του πιστωτή στο εσωτερικό, γεγονός που καθιστά την αποπληρωμή του χρέους αδύνατη. Το σχέδιο αυτό, βέβαια ποτέ δεν λειτουργεί, όπως φαίνεται παντού σήμερα στην Ευρώπη, αλλά το γεγονός ότι το σχέδιο αποτυγχάνει δεν εμποδίζει τους υπαλλήλους του ΔΝΤ να το προτείνουν ξανά και ξανά,γιατί η αποτυχία του τους εγγυάται στη συνέχεια απασχόληση για πολλά χρόνια. Το να ζουν σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στην Αθήνα για τρία χρόνια είναι μάλλον καλύτερο από το να μαραζώνουν σε ένα προάστιο της Ουάσιγκτον.
Να όμως που κάτι συνέβη στην Ισλανδία από την στιγμή που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συμφώνησε να περάσει κάτω από το ζυγό του ΔΝΤ: ο πληθυσμός επαναστάτησε, μια τεράστια διαδήλωση έλαβε χώρα που απαίτησε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Ο Πρόεδρος αναγκάσθηκε να το δεχθεί, το δημοψήφισμα διεξήχθη και οι Ισλανδοί αρνήθηκαν μαζικά να γίνουν σκλάβοι για να σώσουν τις γερμανικές ή αγγλικές τράπεζες που διέπραξαν τόσες εγκληματικές απρονοησίες. Αμέσως έτσι, λαμβάνονται τα ακόλουθα μέτρα Το κοινοβούλιο διαλύεται και προκηρύσσονται νέες εκλογές Οι τράπεζες εθνικοποιούνται και δίδεται 100% εγγύηση για τις καταθέσεις σε εθνικό νόμισμα. Τα διεθνή δάνεια και οι καταθέτες εκτός Ισλανδίας δεν λαμβάνουν καμία προστασία. Εγκαθίσταται έλεγχος της κίνησης κεφαλαίων. Μια συνταγματική μεταρρύθμιση δεσμεύει, πως ποτέ στο μέλλον το χρηματοπιστωτικό συστήμα δεν θα μπορεί να πάρει τον έλεγχο του πολιτικού συστήματος. Αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό σημείο: οι πολίτες της χώρας προσδιόρισαν με σαφήνεια την προέλευση της κρίσης πως οι τράπεζες αντικατέστησαν την πολιτική, όπως και στην Ιαπωνία το 1992 και κατάλαβαν πως το πολιτικό σύστημα προτίμησε να τους υποδουλώσει παρά να βλάψει τα αφεντικά τους.
Θα θέλαμε το ίδιο πράγμα να συμβεί στην Ευρώπη, αλλά όταν ο Παπανδρέου πρότεινε τη διενέργεια δημοψηφίσματος στη χώρα μας(ασχέτως αν πράγματι το πίστευε και πως το πρότεινε), αμέσως προσγειώθηκε ανώμαλα κάτω από τις πιέσεις των εταίρων μας και αντικαταστάθηκε από δικό τους άνθρωπο. Τουλάχιστον στην Ευρώπη, ξέρουμε για ποιον δουλεύει το πολιτικό σύστημα … Λόγω αυτής της άρνησης να πληρώσουν για τα λάθη των άλλων,παρόλο που ελήφθη με τον πιο δημοκρατικό τρόπο, η Ισλανδία εξοστρακίστηκε από τη διεθνή οικονομική κοινότητα, η οποία δεν είναι μια αναγνωρισμένη διεθνή χρηματοπιστωτική κοινότητα, αλλά καθαρά πρώτα από όλα ένα καρτέλ τραπεζών, που εκπροσωπεί τις ευρωπαϊκές και αμερικανικές εταιρείες και όχι μια διεθνή οντότητα.
Έτσι η Ισλανδία έπαψε να έχει πρόσβαση σε δανεισμό. Δεδομένου ότι η Ισλανδία είχε εξωτερικό έλλειμμα, το νόμισμα της Ισλανδίας κατέρρευσε, ενώ ο πληθωρισμός ανήλθε στο 18%, η ανεργία από 4% στο 9%, απότομη μείωση του ΑΕΠ και εκτίναξη των επιτοκίων έως 14% …. Όλοι στα διεθνή φόρα ήταν ευχαριστημένοι που δώσανε ένα καλό μάθημα στους αγράμματους Ισλανδούς ψαράδες μα πιο πολύ που θα γινόταν μάθημα και για άλλες χώρες. Που βρισκόμαστε λοιπόν τρία χρόνια μετά; Το εμπορικό ισοζύγιο από ελλειμματικό έγινε πλεονασματικό (η Ισλανδία ως εκ τούτου δεν έχει πλέον ανάγκη να δανειστεί από τη διεθνή οικονομική κοινότητα, σε αντίθεση με την Ελλάδα), ο πληθωρισμός είναι περίπου 4%, η ανεργία μειώθηκε σε λιγότερο από το 5%, τα μακροπρόθεσμα επιτόκια είναι κάτω από το 7% και το ΑΕΠ, αναπτύσσεται κατά μέσο όρο 2,5% ανά έτος.
Και κερασάκι στην τούρτα, η Ισλανδία αποφάσισε να επιστρέψει το σύνολο ή μέρος των οφειλών της προς τις γερμανικές και αγγλικές τράπεζες και σύμφωνα με το ΔΝΤ,οι συναλλαγματικοί έλεγχοι θα πρέπει να καταργηθούν μέχρι το 2015 .. (Εδώ είναι που πρέπει οι δικοί μας φωστήρες να βάλουν λίγο το νιονιό τους να δουλέψει.) Εν συντομία, μια απόλυτη επιτυχία! Όπως κάθε φορά, όταν ζητείτε η γνώμη των πολιτών και όχι του ΔΝΤ … Και το μάθημα είναι απλό: Όταν μια χώρα έχει πρόβλημα χρέους, η μόνη λύση είναι να αναδημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη, επιτρέποντας τη συναλλαγματική ισοτιμία να βρει το επίπεδο ισορροπίας της, με πτώχευση των ήδη χρεοκοπημένων τραπεζών, με εθνικοποίηση τους και διασφάλιση των εθνικών καταθέσεων, αφήνοντας τις πιστωτικές αγορές να βρουν την ισορροπία τους, χωρίς να παρεμβαίνει, και να μην αισθάνεται καμία ευθύνη για τους ξένους δανειστές που προκάλεσαν την πιστωτική φούσκα πέρα από κάθε λογική …
Μόλις ο ισολογισμός καθαριστεί, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις μπορούν να ξεκινήσουν και να πάψουν οι τράπεζες να λειτουργούν ως καζίνο και οι τραπεζίτες να επιστρέψουν στα καταστήματά τους κοντά στους πελάτες τους. Και όλα αυτά πρέπει να γίνουν με δημοκρατικό τρόπο, ζητώντας τη γνώμη των πολιτών με δημοψήφισμα ή νέες εκλογές σε κάθε στάδιο. Κατά τη γνώμη μου, είναι πλέον καιρός οι ευρωπαϊκές πολιτικές αρχές να διαβουλευθούν με την ισλανδική ελίτ για να μάθουν πώς να βγούμε από την τρύπα στην οποία έπεσε η γηραιά ήπειρος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάτι μου λέει ότι η πιθανότητα μιας τέτοιας συζήτησης είναι πολύ μικρή, και ότι οι ευρωπαϊκές ελίτ προτιμούν να συνεχίσουν να σταυρώνουν τους λαούς τους στο σταυρό του ευρώ παρά το να αναγνωρίζουν τα λάθη και την πορεία τους , αρνούμενοι να ζητήσουν τη γνώμη των ανθρώπων με δημοκρατικό τρόπο. Αλλά αυτό που με εκπλήσσει περισσότερο είναι η σιωπή του ΣΥΝΟΛΟΥ του Τύπου σχετικά με το τι συνέβη στην Ισλανδία και την έλλειψη σύγκρισης μεταξύ της Ισλανδίας και την Ελλάδας. Αν ο κόσμος ήξερε ότι υπήρχε μια λύση για τα δεινά τους, δεν θα ζητούσαν να ληφθούν μέτρα προς την κατεύθυνση αυτή; Ε, αυτό είναι γιατί δεν ακούτε τίποτα για την Ισλανδία.
Ο Τύπος έλαβε διαταγές; Αλλά από ποιον;
