Την ανάγκη να δημιουργηθεί ένα νέο κίνημα φιλελληνισμού προβάλλει ο γνωστός γάλλος φιλόσοφος Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, καταγράφοντας στην στήλη του, στο περιοδικό Le Point, τις εντυπώσεις του από την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα, όπου εκφώνησε ομιλία στο Μέγαρο Μουσικής μαζί με τον βετεράνο δημοσιογράφο Ζαν-Μαρί Κολομπανί.
Ο κ. Λεβί τονίζει ότι οι σύγχρονοι Ελληνες, όπως και οι πρόγονοί τους στις αρχές του 19ου αιώνα, βρίσκονται σε δεινή θέση λόγω και δικών τους λαθών, αλλά πρωτίστως λόγω της «μη πολιτικής πολιτικής» που, κατά τον αρθρογράφο, επιβάλλουν οι ευρωπαίοι δανειστές στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και θεμελιώδεις αξίες της Γηραιάς Ηπείρου.
Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο.
«Καημένη Ελλάδα!
Υπήρξε μια εποχή, εκείνη του κινήματος του φιλελληνισμού, στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν από τον Σατωβριάνδο μέχρι τον Λόρδο Βύρωνα στο Μεσολόγγι, από τον Μπερλιόζ μέχρι τον Ντελακρουά, από τον Πούσκιν μέχρι τον νεαρό Βίκτορα Ουγκό, όλοι όσοι θεωρούνταν καλλιτέχνες, ποιητές και μεγάλα πνεύματα στην Ευρώπη, έτρεχαν για να βοηθήσουν την Ελλάδα και στρατεύονταν για την ελευθερία της.
Σήμερα είμαστε πολύ μακριά απ΄όλα αυτά.
Είναι σαν οι κληρονόμοι αυτών των μεγάλων Ευρωπαίων να μην βρίσκουν τίποτα καλύτερο να κάνουν,
την ώρα που οι Ελληνες πρέπει να δώσουν μια άλλη μάχη εναντίον μιας άλλης μορφής παρακμής και υποταγής,
παρά να τους κατσαδιάζουν, να τους στιγματίζουν, να τους ταπεινώνουν, και μέσω της λιτότητας που τους επιβάλλουν, να τους στερούν ακόμη και την εθνική κυριαρχία, την οποία οι ίδιοι έχουν εφεύρει.
Αυτή είναι η ουσία όσων είπα, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σε αυτό το γιγαντιαίο κέντρο πολιτισμού, στην καρδιά της πόλης, όπου 600 νέοι και λιγότεροι νέοι άνθρωποι ήρθαν να μας ακούσουν, τον Ζαν-Μαρί Κολομπανί και εμένα, να μιλάμε, κυρίως, για την Λιβύη, αλλά, πολύ γρήγορα, στην πραγματικότητα, για την Ελλάδα.
Ντροπή, είπα, στους ανέμελους, για να μην πω ανεύθυνους, πολιτικούς σας, που επί δεκαετίες , με την
δική σας συνενοχή, κυλίστηκαν στη λάσπη του πελατειακού κράτους, και έπειτα χρησιμοποίησαν το ευρώ σαν να ήταν μηχάνημα για τη δημιουργία πλασματικού και δανεικού πλούτου.
Ντροπή σε αυτό το νεοναζιστικό κόμμα, την Χρυσή Αυγή, που συγκεντρώνει, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το 10-
15% των προτιμήσεων των ψηφοφόρων σας. Ενα κόμμα που με τον διακηρυγμένο ρατσισμό του, την νοσταλγία για την σβάστικα και τον ναζιστικό χαιρετισμό, την ροπή προς την βία, την λατρεία του αίματος και του εθνικισμού, είναι σαν να φτύνει στο πρόσωπο την Ελλάδα του Πλάτωνα, του Δημοσθένη ή όσων αντιστάθηκαν στη δικτατορία των συνταγματαρχών.
Αλλά ντροπή και σε αυτή την άκαρδη Ευρώπη των τραπεζιτών, που επιβάλλει τις οικονομικές θεραπείες της
σαν να δίνει κώνειο και εφευρίσκει, στη χώρα όπου γεννήθηκε η δημοκρατία και οι αξίες της, ένα πολιτικό μοντέλο, αντιπολιτικό θα έπρεπε να πω, που δεν έχει ακόμη πραγματικό όνομα, αλλά που κάποιοι, εδώ, δεν διστάζουν να το χαρακτηρίσουν σαν ένα καθεστώς «αποικιοκρατίας μέσω του χρέους».
Μήπως η Ελλάδα μπορεί, όπως απειλείται στο κάτω κάτω, να καταλήξει να βγει έξω από την Ευρώπη;
Φυσικά, όλος ο κόσμος μπορεί πάντα να βγει έξω από οπουδήποτε. Οι ίδιοι οι Έλληνες, τυφλωμένοι από κακούς ποιμένες ή από το ίδιο τους το λαϊκίστικο πάθος μπορούν να αποφασίσουν τη φυγή τους εκ των προτέρων.
Και εξάλλου το ένα τρίτο της χώρας έχει επιστρέψει σε μια οικονομία ανταλλακτική ή απλώς της επιβίωσης και ήδη εκ της πραγματικότητας έχει βγει από το ευρώ.
Ομως ακόμη κι αν εξαπλωθεί το κίνημα, κι αν φτάσει στο τέρμα αυτής της τρελής λογικής όπου η θεραπεία είναι ελάχιστα λιγότερο κακή από την ασθένεια, κι αν η Ελλάδα γίνει Ιφιγένεια θυσιασμένη στον βωμό μιας Λιτότητας σεβαστής από όλους, και χωρίς διαβαθμίσεις, ο συνδυασμός της δημαγωγίας στο εσωτερικό και της υπεροψίας στο εξωτερικό, της γερμανοφοβίας από την μία και της τεχνοκρατικής επάρκειας από την άλλη, θα φέρει τα πράγματα έτσι ώστε, με μια λέξη, να καταλήξει να επιστρέψει στην δραχμή –και αυτό θα είναι, όχι μόνο για τους Ελληνες, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο και σε κάθε περίπτωση για την Ευρώπη, όχι μια ελάφρυνση, αλλά μια τραγική επιδείνωση της κρίσης.
Διότι κατά βάθος τι είναι η Ευρώπη;
Πολύ πριν από το να είναι μια αγορά, είναι ιδέα. Πιο συγκεκριμένα, είναι αγορά μόνον επειδή είναι πρωτίστως ιδέα. Και αυτή ιδέα υφαίνεται από το τριπλό νήμα: της Ρώμης, της Ιερουσαλήμ και της Αθήνας.
Ενα μόνο από τα τρία νήματα να κοπεί, η ψυχή της Ευρώπης θα χαθεί. Μία μόνο από τις τρεις αυτές συνισταμένες να λείψει και η Ευρώπη, ως κουλτούρα και πολιτισμός θα καταρρεύσει.
Είδαμε τι κόστισε η προσπάθεια να ακρωτηριαστεί το εβραϊκό της κομμάτι. Γνωρίζουμε τι παραλίγο να της κοστίσει το σχέδιο παρακώλυσης της ρωμαϊκής οδού και, τηρουμένων των αναλογιών και χωρίς να συγκρίνουμε τα ασύγκριτα, να στερέψει η ελληνική πηγή της Ευρώπης, να αποσπαστούμε από αυτή την ελληνική αυγή, όπου γεννήθηκαν ορισμένοι από τους κυριότερους θεμελιωτές της δημοκρατικής μας συμβίωσης. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το νέο σχέδιο αυτών που ο Νίτσε αποκαλούσε ήδη κακούς Ευρωπαίους. Θα ακολουθούσε μια καταστροφή τέτοια, όχι μόνο οικονομική, αλλά και ηθική, που η σημερινή κρίση θα έμοιαζε απλώς με πρόγευση.
Μπορούμε να αντικρίσουμε το πρόβλημα από την γωνία που επιθυμούμε.
Ομως δεν παίζουμε με σύμβολα, ούτε με την μνήμη των λαών.
Με το 3% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, η Ελλάδα είναι πολύ πιο σημαντική για την Ευρώπη από ό,τι ορισμένες χώρες που της υπαγορεύουν νόμους και πολιτικές.
Ο νοών νοείτο: μόνο οι λογιστές και όσοι πάσχουν από αμνησία μπορούν να αγνοούν αυτή την αλήθεια».
