Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο για τις «εκκεντρικότητες» των singles, για αυτές τις μικρές παραξενιές που ευδοκιμούν όταν ζεις μόνος σου και ξέρεις ότι κανείς δεν σε βλέπει. Αποτολμώντας ένα μίνι ρεπορτάζ, περισυνέλεξα κάμποσες (οι περισσότερες, δυστυχώς, μη δημοσιεύσιμες). Μια 42χρονη γυναίκα (διαζευγμένη) μου είπε ότι κάποτε τρελαινόταν να κάνει 7.30 με 8.30 π.μ. στατικό ποδήλατο ακούγοντας στη διαπασών Γιώργο Αυτιά. Ενας 30χρονος εργένης μού εκμυστηρεύτηκε ότι χορεύει με τις ώρες σαν μανιακός (από τσιφτετέλια μέχρι πανκ ροκ) ενώ, προκειμένου να αξιοποιήσει όλες τις προμήθειες στο ψυγείο του, φτιάχνει τις πιο ακραίες γευστικά σαλάτες (π.χ. τόνο με κάστανα και πράσινη πιπεριά). Μια άλλη, 35χρονη single, μου είπε ότι κυκλοφορεί γυμνή σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού της έχοντας φωναχτές φαντασιακές συζητήσεις με τον εαυτό της και με άλλους.
Στην Ελλάδα των κοινωνικών αναταράξεων, όπου οι μισοί επιστρέφουν στο πατρικό τους και οι άλλοι μισοί αναζητούν μια σχέση (για να μοιραστούν, μεταξύ άλλων, την ανασφάλεια και τα χαράτσια), οι singles μάλλον δεν αντέχουν να απενοχοποιηθούν πλήρως. Στις ΗΠΑ, αντιθέτως, μοιάζουν έτοιμοι να διεκδικήσουν τα… δικαιώματά τους.
Στο πολυσυζητημένο άρθρο της «All the Single Ladies» στο περιοδικό «Αtlantic», η Κέιτ Μπόλικ αποφαίνεται ότι είναι μια χαρά να είσαι γυναίκα άνω των των 30 και να μη θέλεις ούτε να τεκνοποιήσεις ούτε να βάλεις τις χνουδωτές παντόφλες σου δίπλα σε αυτές κάποιου άλλου. Κόντρα στη δικτατορία τού «μαζί», ενάντια στην απατηλή ευδαιμονία του συζήν ή του συγκατοικείν, μακριά από όρκους, υποσχέσεις και προσδοκίες που αργά ή γρήγορα θα σε προδώσουν, ουλαμοί αδικημένων εργένηδων παρατάσσονται για να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων.
Εχθρός, τουλάχιστον σύμφωνα με το νεοαφιχθέν βιβλίο «Arguments for the Uncoupled» του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, Μάικλ Κομπ, είναι μια ολόκληρη ποπ κούλτούρα, η οποία εξιδανικεύει το ζευγάρι εις βάρος της μονάδας· που θεοποιεί όσους συμβιβάζονται σε μια σχέση εις βάρος όσων επιλέγουν να πορευτούν μόνοι. Σύμφωνα με τον Κομπ, εδώ έχουμε να κάνουμε με την «περισσότερο διασυρμένη σεξουαλική μειονότητα»! Για να μη μιλήσουμε και για τη σωρεία των επιστημονικών ερευνών τα τελευταία χρόνια, οι οποίες διατείνονται ότι, αν ζεις μόνος, θέτεις την υγεία σου σε όλους τους πιθανούς (και μη) κινδύνους: κατάθλιψη, καρδιαγγειακά προβλήματα, καταχρήσεις, πανούκλα, δάγκειο πυρετό κ.ο.κ.
Στις ΗΠΑ η σταυροφορία των singles (32,7 εκατομμύρια πλέον) αγγίζει ενίοτε την υστερία. Στο βιβλίο της Λόρα Κίπνις «Against Love» υπάρχει ένα κεφάλαιο που τιτλοφορείται «Οικιακό γκούλαγκ», στο οποίο απαριθμούνται όλοι «οι νόμοι της φυλακής» που διέπουν τη σχέση του ζευγαριού: «Δεν μπορείς να φύγεις από το σπίτι χωρίς να πεις πού πηγαίνεις. Δεν μπορείς να φύγεις χωρίς να πεις τι ώρα θα γυρίσεις. Δεν μπορείς να αφήσεις την πόρτα του μπάνιου ανοιχτή – είναι προσβλητικό. Δεν μπορείς να αφήσεις την πόρτα του μπάνιου κλειστή».
Ενδεικτικά και τα διάφορα σάιτ, στα οποία εκείνοι που ζουν μόνοι μοιράζονται τις έντονες υπαρξιακές αγωνίες τους. Οι γυναίκες είναι συχνά εκείνες που ανθίστανται με μεγαλύτερη μανία. Παραθέτω απόσπασμα από το www.onely.org: «Εγώ δεν μπορώ να λείψω έναν μήνα από τη δουλειά για να κάνω κάτι που είναι σημαντικό για μένα, π.χ. να κάνω εντατικά μαθήματα αραβικών στο Μαρόκο. Ομως η γυναίκα στο διπλανό γραφείο μπορεί να πάρει δύο μήνες άδεια, χωρίς να χάσει τίποτε από την ιατρική της περίθαλψη, μόνο και μόνο επειδή αυτό που είναι σημαντικό για εκείνη είναι ένα μωρό».
Στην Ελλάδα οι (εναπομείναντες) singles είναι στα χειρότερά τους συχνά επιθετικοί («Και εσύ τι καταλαβαίνεις που ξυπνάς από τις 7.00 π.μ. για να κυνηγήσεις το σχολικό;») ή νάρκισσοι («Ασε, μετακόμισα στο καινούργιο σπίτι, 150 τ.μ., και πάλι δεν μπόρεσα να χωρέσω όλα τα βιβλία μου»). Στα καλύτερά τους είναι αυτοί που ζουν μόνοι κατ’ επιλογήν, επειδή έχει την πλάκα του να ανοίγεις την πόρτα και να βρίσκεσαι αντιμέτωπος μόνο με τον εαυτό σου.
