Μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που ο φόβος για το διπλανό μας ήταν μεγάλος..»Να προσέχεις» έλεγε η μαμά, μη τυχόν και κάποιος σε προσεγγίσει και σου δώσει τίποτα..Να μη μιλάς σε αγνώστους! Και άγνωστος έγινε ξαφνικά, εκείνος που ήθελε να σε ρωτήσει που θα βρει ταξί, εκείνος που μοίραζε καλημέρες και πως να το κάνουμε »κάτι θα θέλει σίγουρα, είναι περίεργο να μου μιλάει χωρίς να με ξέρει»..άγνωστο έγινε η κάθε προσέγγιση, από κάθε »άγνωστο» ή απλώς από τον »συνάνθρωπο».
Έχουμε χάσει την απλότητα μας και μέσα από την απουσία της ανθρώπινης προσέγγισης έχουμε χάσει και τη λευτεριά μας, λευτεριά στην έκφραση, στην ανθρώπινη συνύπαρξη,λευτεριά στη δυνατότητα να σκεφτόμαστε ανεπιτήδευτα. Όλα έχουν ένα γιατί και για να μη μπλεχτούμε στη δίνη της απορίας, συχνά απομονωνόμαστε. Είναι όμως, μια λύση η αποξένωση; Και μετά ήρθε η κρίση και δουλεύουμε πολύ.
Φυσικά τώρα δεν υπάρχει καμία μαμά να μοιράζει συμβουλές, όμως.. »που χρόνος για να μιλήσω το πρωί στην κυρία της πολυκατοικίας, άσε που σίγουρα και εκείνη χρόνο για μένα δεν έχει»..και μαζευόμαστε πολύ, δουλεύουμε πολύ, επικοινωνούμε λίγο, κοινωνικοποιούμαστε λίγο..σκεφτόμαστε απλά και λίγο γιατί και η συζήτηση κάποιες φορές είναι κοπιαστική. »Και που να βρεθεί διάθεση για συζήτηση μετά από τόση κούραση;».Συχνά σκέφτομαι τα παιδιά των φίλων και τα μικρά μου αδέρφια και λέω το πολυαναμενόμενο »έχουν λύσει τα προβλήματα τους»..και είναι αλήθεια.
Το μυστικό βρίσκεται στο γιατί. Γιατί δε φοβούνται το φίλο ή τη φίλη που θα κάτσει δίπλα τους και τον/την βάζουν αμέσως στην ομάδα. Γιατί είναι έτοιμα πάντα να μοιραστούν »το παιχνίδι τους» ακόμη και με κάποιον που γνώρισαν μόλις! Τόσο μικρά και όμως ανιδιοτελή, τόσο απλά και επίσης εγκάρδια! Γιατί δε »φοβούνται» αναίτια, αλλά και με αιτία πάλι δε φοβούνται. Γιατί νιώθουν ελεύθερα. Γιατί έχουν πίστη. Για αυτά, τα μικρά παιδιά, το αύριο είναι όμορφο, όπως και το σήμερα. Αν δε μπορούν να μας πείσουν, μπορούν να μας διδάξουν, είμαι σίγουρη.
