«Θυμάμαι το πρώτο μου τύμπανο και τη χαρά να ηχογραφώ αυτά που τραγουδούσα και έπαιζα σε κασέτα. Εχω τη θολή ανάμνηση του πατέρα μου να βάζει Μότσαρτ και να ζητάει από εμένα και τον αδελφό μου να κλείνουμε τα μάτια και να βλέπουμε εικόνες. Αργότερα άκουγα ένα τραγούδι και προσπαθούσα να μαντέψω τον επόμενο στίχο και μουσική. Ετσι, κάπου στην Ε΄ Δημοτικού, αποφάσισα να γράψω το δικό μου τραγούδι. Ο ποιητής και κριτικός κινηματογράφου Ανδρέας Παγουλάτος με έχει επηρεάσει πολύ. Εργάστηκα πάνω στην τελευταία του ποιητική συλλογή «Πέραμα», την οποία θεωρώ αριστούργημα. Ο Ανδρέας, δίχως να με διδάξει, μου μάθαινε. Μου εκμαίευε γνώση για τη ζωή και την τέχνη ως ένα και το αυτό. Δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερο μέντορα. Θεωρώ ότι το μίζερο αυτό τοπίο είναι κάπως πιο συγκεκριμένο. Υπάρχει ένα σαθρό και αντιδημοκρατικό πολιτικό σύστημα.Αλλά η κρίση για μένα γίνεται πηγή έμπνευσης και δημιουργικής αντίδρασης. Προσπαθώ να διατηρώ κριτική σκέψη και να αναλύω τα γεγονότα. Επειτα η δημιουργία λειτουργεί και θεραπευτικά. Η ικανοποίηση ενός τραγουδιού τελειωμένου είναι πολλές φορές η ψυχολογική ασπίδα μου από τη μιζέρια και την ανελευθερία γύρω μας. Mέσα σε αυτό το δυσοίωνο τοπίο, εξακολουθώ να αισθάνομαι, να ερωτεύομαι και να αναπολώ».
-Ο Ηλίας Βαμβακούσης γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Παίζει ακορντεόν, κρουστά, κιθάρα και μπουζούκι. Ο πρώτος προσωπικός δίσκος του θα έχει τον τίτλο «Κάποια μέρα» και θα κυκλοφορήσει μέσα στον χειμώνα.
Νεφέλη Κουρή, 24 ετών, ηθοποιός
«Δεν ξέρω πώς αποφάσισα να γίνω ηθοποιός: έγινε ξαφνικά ένα τσαφ! Νομίζω ότι αν κάποιος θεωρεί αυτοσκοπό του το να ξεχωρίσει, “την πατάει”. Το σίγουρο είναι πως χρειάζεται να δουλεύεις πολύ, να διαβάζεις, να ακούς και να μη φοβάσαι να εκφράσεις την άποψή σου. Πρέπει να έχεις ισχυρή θέληση, να μην μπορεί τίποτε να γκρεμίσει την επιθυμία και το πείσμα σου. Η δουλειά μου με βοηθά να αντιστέκομαι, έστω και λίγο, στη μιζέρια που επικρατεί γύρω μας. Είναι σπουδαίο για έναν ηθοποιό να ξέρει ότι μπορεί να αγγίξει την ψυχή έστω και ενός θεατή και ίσως να τη φωτίσει λιγάκι. Υπάρχουν άνθρωποι που με έχουν στηρίξει, με έχουν διδάξει, συμβουλεύσει και είναι δίπλα μου όταν τους χρειάζομαι. Δεν θα ήθελα να αδικήσω κάποιον και να ξεχωρίσω έναν από αυτούς. Γνωρίζουν ποιοι είναι και αυτό φτάνει. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου σε έναν χρόνο, όμως σε δέκα χρόνια θα επιθυμούσα ο κόσμος γύρω μου να είναι πιο όμορφος, πιο δίκαιος και πιο ελεύθερος».
-Η Νεφέλη Κουρή θα συμμετέχει στην «Ιλιάδα» του Στάθη Λιβαθινού το 2013. Γεννήθηκε στην Αθήνα, είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών (2010) και τελειόφοιτος του Τμήματος Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εχει συμμετοχές σε παραστάσεις όπως «Σκηνοβάτες» του Σταμάτη Φασουλή, «Ερωτόκριτος» και «Ηλίθιος» του Στάθη Λιβαθινού. Η τελευταία παράσταση που της άρεσε ήταν ο «Αμφιτρύων» του Λευτέρη Βογιατζή.
Νεριτάν Ζιντζιρία, 23 ετών, σκηνοθέτης
«Δεν νομίζω να ανακάλυψα ποτέ κάτι σαν δημιουργική τάση, δεδομένου ότι ανέκαθεν κυλούσε μέσα μου εντελώς φυσιολογικά η ανάγκη να ζωγραφίσω ή να γράψω. Γύρω στα 17 μου βρήκα τη δύναμη να μοιραστώ ό,τι έκανα με άλλους. Το να ξεχωρίσει κανείς σε έναν δημιουργικό χώρο είναι κάτι που καθορίζεται από τον βαθμό ειλικρίνειάς του. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω μέντορά μου τον Μπουγιάρ Αλιμάνι. Με βοήθησε να καταλάβω την πραγματική διάσταση της ομορφιάς του κόσμου. Αν η παραμονή μου στην Ελλάδα γίνεται από επιλογή ή από ανάγκη; Από συνδυασμό αυτών. Τον εαυτό μου έπειτα από δέκα χρόνια τον φαντάζομαι όλο και πιο κοντά στον πατέρα μου».
-Ο Νεριτάν Ζιντζιρία γεννήθηκε στην Αλβανία το 1989. Το 1990 μετανάστευσε μαζί με την οικογένειά του στην Ελλάδα. Το 2007 σκηνοθέτησε την πρώτη μικρού μήκους ταινία του, για την οποία βραβεύτηκε ως καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης στο 31ο Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Δράμας. Η δεύτερη και τελευταία ταινία του, «Χαμομήλι», απέσπασε τα βραβεία Καλύτερης Ταινίας – Χρυσός Διόνυσος, Ηχου, Καλύτερης Ταινίας Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης, βραβείο Πανελλήνιας Ενωσης Κριτικών στο 35ο Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Δράμας και το πρώτο βραβείο στις Νύχτες Πρεμιέρας. Ζει και εργάζεται στην Ελλάδα.
Idra Kayne, 27 ετών, τραγουδίστρια
«Στη ζωή μου δεν είχα ποτέ κάποιον μέντορα. Ακολουθώ το ένστικτό μου – το οποίο δεν με έχει προδώσει μέχρι σήμερα – και, αν νιώσω την ανάγκη, συμβουλεύομαι τους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους. Στην Ελλάδα παραμένω από επιλογή. Αυτή είναι η πατρίδα μου κι εδώ λειτουργώ καλύτερα. Η ιδέα τού να φύγω στο εξωτερικό, πάντως, δεν με φοβίζει καθόλου. Ανακάλυψα πολύ μικρή τη δημιουργική μου πλευρά, μαζί με τη γενικότερη αγάπη μου για τη μουσική και το τραγούδι, πρέπει να ήμουν 5-6 χρόνων. Νομίζω ότι για να ξεχωρίσει κανείς πρέπει να είναι ερωτευμένος με αυτό που κάνει. Η ίδια η δημιουργία είναι η δύναμή μου. Η μουσική και η ενασχόλησή μου με αυτή μού δίνει τη δύναμη να αντιμετωπίσω τη μιζέρια γύρω μου. Σε δέκα χρόνια θα ήθελα να έχω άλλα δύο άλμπουμ στο ενεργητικό μου, να έχω κάνει live σε Ελλάδα και εξωτερικό και να έχω τη δική μου οικογένεια. Δεν ζητάω πολλά, ε;».
-H Idra Kayne γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα από ουγκαντέζο πατέρα και ελληνίδα μητέρα. Το πρώτο άλμπουμ της λέγεται «Don’t Walk Away» και το πιο όμορφο τραγούδι που έχει ακούσει τον τελευταίο καιρό είναι το «Un-thinkable (Ι’m Ready)» της Αλίσια Κιζ. Από τις 12 Δεκεμβρίου θα εμφανίζεται στο μιούζικαλ «Fame», στο Θέατρον του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος.
Αχιλλέας Πιστώνης, 32 ετών, ζωγράφος
«Επιασα το πινέλο από πολύ μικρός, ζώντας σε ένα περιβάλλον όπου η μητέρα μου ζωγράφιζε ερασιτεχνικά και ο παππούς και οι θείοι μου είχαν ένα εργαστήριο και κατασκεύαζαν διαφημιστικές επιγραφές (στα δικά μου μάτια, ήταν σαν να τις ζωγράφιζαν). Ετσι ήρθε η εξοικείωση. Την αγαπάω την Αθήνα, είμαι άνθρωπος που δεν του αρέσει ούτε καρέκλα να αλλάζει όταν ζωγραφίζει (πόσω μάλλον πόλη ή, ακόμη χειρότερα, χώρα). Την ερώτηση αν θα έφευγα από τη χώρα μού την κάνεις σε μια περίοδο που ένας αγαπημένος μου φίλος αποφάσισε να δεχτεί μια πρόταση που του έκαναν για δουλειά στη Γερμανία. Του έλεγα για ποιον λόγο δεν πρέπει να φεύγουμε, τι ωραία που είναι η Αθήνα και άλλα τέτοια χαζά. Ο λόγος που τα έλεγα είναι ότι δεν θέλω να χάσω τη βολή μου με τους ανθρώπους που αγαπάω και τίποτε άλλο. Το να μείνω στην Αθήνα όμως είναι επιλογή, λατρεύω τους ρυθμούς της και δεν σκοπεύω να φύγω. Δεν θα αλλάξει με τίποτα η αγάπη και η μανία για αυτό που κάνω, θα ήθελα όμως, να μην αναγκαστώ να φύγω».
-Ο Αχιλλέας Πιστώνης θα συμμετάσχει σε έκθεση του Μουσείου Φρυσίρα στις αρχές του 2013. Γεννήθηκε στην Αθήνα, αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και το 2012 είχε την πρώτη του ατομική έκθεση «Εντός εαυτού» στη Thanassis Frissiras Gallery.
Σοφία Κουρτίδου, 25 ετών, τραγουδοποιός/ερμηνεύτρια
«Ξεκίνησα να γράφω χωρίς μέτρο και ομοιοκαταληξία γύρω στα 12. Μουσική έγραψα πολύ αργότερα και πέρασαν χρόνια ώσπου να μπορώ τουλάχιστον να χαμογελάω ακούγοντας κάτι που έγραψα. Για μένα η μουσική δεν είναι μέσο, είναι σκοπός. Ετσι μόνο μπορεί να ξεχωρίσει κάποιος, όταν δεν προσπαθεί να το πετύχει. Αν είσαι απλώς ο εαυτός σου, όλα τα άλλα έρχονται ως φυσικό αποτέλεσμα. Μέντορα δεν έχω. Δεν πιστεύω σε αυτούς. Η γενιά μου ασφυκτιά στην Ελλάδα. Αλλά το ευχάριστο είναι ότι επιλέγουμε να μείνουμε εδώ προσπαθώντας να την αλλάξουμε. Οι δυσάρεστες καταστάσεις αποτελούν κατεξοχήν έναυσμα για δημιουργία. Από την εποχή της “ξενιτιάς” του Καζαντζίδη ως τη σημερινή κοινωνική κρίση, οι Ελληνες αναζητούμε την κάθαρση μέσα από τα τραγούδια. Σε δέκα χρόνια φαντάζομαι ότι θα είμαι λίγο πιο όμορφη, λίγο πιο ψηλή και θα μπορώ να πετάω! Αλλά θα είμαι εξίσου ευτυχισμένη αν μοιράζομαι τη μουσική μου».
-Η πρώτη δισκογραφική δουλειά της, με τίτλο «Περιπαθώς και ρουφηχτά», είναι εξολοκλήρου σε δική της μουσική, στίχους και ενορχηστρώσεις. Από τις 12 Δεκεμβρίου θα εμφανίζεται στο μιούζικαλ «Fame», στο Θέατρον του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος.
Μαρία Ξυλούρη, 29 ετών, συγγραφέας
«Από παιδί ήμουν σε επαφή με τη δημιουργική πλευρά μου. Ολα τα παιδιά είναι δημιουργικά. Το στοίχημα είναι να παραμείνουν έτσι όταν μεγαλώσουν. Το πρώτο και κύριο είναι πάντα η δουλειά για να διακριθείς. Οσο όμορφα και αν αμπαλάρεις τον εαυτό σου, αν δεν έχεις δουλειά να επιδείξεις, το κενό θα φανεί. Οι δάσκαλοί μου είναι οι αγαπημένοι μου συγγραφείς: o Πολ Οστερ, ο Ανδρέας Φραγκιάς, η Ζυράννα Ζατέλη. Στην Ελλάδα με κρατάει η άποψή μου πως είναι απαραίτητη η επαφή με τη γλώσσα. Δεν είμαι σίγουρη, όμως, ότι μπορώ να μείνω τελικά: Αν κάτι καταφέρνει πολύ καλά αυτή η χώρα, είναι να σε διώχνει. Παρ’ όλα αυτά, αντλώ δύναμη από την – ίσως παιδιάστικη – πίστη ότι, ειδικά σε τέτοιους καιρούς, θα πρέπει να υπερασπίζουμε την ομορφιά και τη φαντασία. Στο κάτω κάτω, αν περιμένουμε τις τέλειες συνθήκες για να δημιουργήσουμε, δεν θα κάνουμε τίποτε».
-Η Μαρία Ξυλούρη σπούδασε Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές σε Ψυχολογία και ΜΜΕ. Εχει γράψει τα βιβλία «Rewind» (εκδ. Καλέντης, 2009), υποψήφιo για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού «Διαβάζω» το 2010, και «Πώς τελειώνει ο κόσμος» (εκδ. Καλέντης, 2012).
Γιώργος Χριστοδούλου, 26 ετών, ηθοποιός
«Πρόσφατα συνάντησα μια δασκάλα μου από το δημοτικό και με ρώτησε αν έγινα ζωγράφος ή ποιητής. Της απάντησα ότι έγινα ηθοποιός και εκείνη είπε: “Ε… δεν έπεσα πολύ έξω”. Ανέκαθεν με αφορούσαν κυρίως οι δραστηριότητες που είχαν σχέση με τη δημιουργικότητα. Στα άλλα δεν ήμουν τόσο καλός. Η πρώτη ηθοποιός που γνώρισα, σε ηλικία 12 χρόνων, η Βαρβάρα Κυρίτση, είναι ένα πρόσωπο στο οποίο χρωστάω πολλά. Με την πρώτη ευκαιρία θα πήγαινα στο εξωτερικό να μάθω καινούργια πράγματα. Αλλά δεν σκέφτηκα ποτέ να εγκαταλείψω τη χώρα που γέννησε την τέχνη μου. Ισως είναι και στο χέρι των καλλιτεχνών να κάνουν την Ελλάδα την πολιτιστική κοιτίδα που ονειρεύονται. Οπως οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι στις μέρες μας, κάνω μεγάλες προσπάθειες να φανταστώ το μέλλον μου ευοίωνο. Αλλά επειδή είμαι αισιόδοξος, θα πω ότι θα ήθελα να μπορώ μελλοντικά να κάνω το θέατρο που αγαπώ χωρίς να αγωνιώ».
-O Γιώργος Χριστοδούλου θα συμμετέχει στην «Ιλιάδα» του Στάθη Λιβαθινού το 2013. Γεννήθηκε στην Κόρινθο και είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Συμμετείχε στα «Akropolis Reconstruction» του Μιχαήλ Μαρμαρινού, «Συμπόσιον (Ενα)» του Δημήτρη Λιγνάδη, και «Ερωτόκριτος» του Στάθη Λιβαθινού.
Ευτυχία Παναγιώτου, 32 ετών, ποιήτρια/μεταφράστρια
«Από μικρή σκάλιζα τις λέξεις, αλλά δεν έγραφα ποιήματα από τα 12, όπως λένε για τους ποιητές. Στο πανεπιστήμιο με είχε συνεπάρει το φιλοσοφικό δοκίμιο, προσπάθησα να γράψω μερικά, αλλά ήμουν ανώριμη: δεν έπεισα ούτε τον εαυτό μου. Η ποίηση με βρήκε μετά τα 20. Και τώρα, καλά ξεμπερδέματα. Πιστεύω στο ταλέντο, στην τεχνική, στην τόλμη και στην τύχη. Σε έναν μαγικό αλγόριθμο. Καθώς κοιτώ προς τα πίσω, βρίσκω ανθρώπους που μου προσέφεραν χρήσιμες συμβουλές. Θυμάμαι τον καθηγητή Ιστορίας στη Γ΄ Λυκείου να μου λέει ότι πρέπει να φύγω στο εξωτερικό, να μην εγκλωβιστώ στο μοντέλο του γάμου, να μην αφήσω να με παρασύρει ο πρώτος έρωτας. Πώς φαντάζομαι τον εαυτό μου σε δέκα χρόνια; Δεν βλέπω τόσο μακριά. Μου αρκεί η εντύπωση μιας κάποιας προοπτικής. Οτι δεν θα κάνω πράξη μια απαισιόδοξη, αλλά αληθινή φράση του Μάριου Χάκκα: “Αλλαγή πλάνου, αλλαγή πλάνης”».
-Η Ευτυχία Παναγιώτου γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σπούδασε Φιλοσοφία στην Αθήνα και Νεοελληνική Φιλολογία στο Λονδίνο. Εχει μεταφράσει ποιήματα της Αν Σέξτον και της Αν Κάρσον. Εγραψε τα βιβλία ποίησης «Μέγας κηπουρός» (εκδ. Κοινωνία των [δε]κάτων, 2007) και «Μαύρη Μωραλίνα» (εκδ. Κέδρος, 2010).
Αριστομένης Θεοδωρόπουλος, 24 ετών, ζωγράφος
«Αρχισα να “παίζω” με τις μπογιές και λοιπά υλικά σε πολύ μικρή ηλικία για να έχω αναμνήσεις. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ανακάλυψα τη δημιουργική μου φύση, είναι σαν να ρωτάει κανείς κάποιον αν θυμάται πότε άρχισε να περπατάει. Το να “ξεχωρίσει” κανείς, σαν έννοια, σημαίνει ότι θα πρέπει να αποσπάσει/οριοθετήσει τον εαυτό ή τη δουλειά του σε σχέση με αυτή των υπολοίπων. Για μένα δεν αποτελεί προτεραιότητα αυτό, αλλά νιώθω ότι αυτή η μανία της εποχής για συνεχή “πρόοδο” και πρωτοτυπία έχει κάνει τους σύγχρονους της τέχνης να το θέτουν ως πρώτο στόχο. Αυτή είναι μία από τις αιτίες για το γενικότερο τέλμα της εποχής μας. Αυτή την περίοδο δεν έχω την πολυτέλεια της επιλογής να μείνω ή να φύγω από την Ελλάδα, οπότε υπερισχύει η ανάγκη. Φυσικά, πολλές φορές, λόγω της εξαθλίωσης που βιώνουμε και βλέπουμε να χειροτερεύει όσο περνάει ο καιρός, σκέφτομαι ότι ίσως έξω είναι καλύτερα και ότι υπάρχει υποδομή και στήριξη και για δουλειά όπως η δική μου. Ωστόσο, με πονάει η ιδέα να φύγω. Νιώθω κάτι πολύ δυνατό να με κρατάει».
-Ο Αριστομένης Θεοδωρόπουλος αυτόν τον καιρό ζωγραφίζει μια σειρά από πίνακες με θέμα τη ζωή στην πόλη και όλα τα πράγματα που ακούμε, βλέπουμε και ζούμε σήμερα. Γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.
