Ο πολιτικός αναλυτής Γιώργος Τράγκας συνηθίζει τη χρήση δεύτερου ενικού προσώπου στις εκπομπές του. Αρέσκεται να απευθύνεται σε αόρατο ακροατή. Αόρατο, αλλά όχι ασήμαντο. Του αρέσει να μιλάει σαν να έχει απέναντί του τον Πρωθυπουργό. Αντώνη το ένα, Αντώνη το άλλο. Τις προάλλες ανέλυε την απορρόφηση κεντρώων από τη μνημονιακή Δεξιά. Ας απολαύσουμε την ιδιόλεκτο: «Αντώνη, ο Πάγκαλος είναι fan σου. Δεν είναι ερωτευμένος μαζί σου γιατί είσαι κομψός και δίμετρος, ενώ αυτός είναι 100 στατήρες, διπλονταλίκα του κερατά, κλασομπανιέρα! Αλλαξε η κλασομπανιέρα, Αντώνη. Αντώνη, καλημέρα! Η κλασομπανιέρα είναι σαμαρική και fan Πολιτικής Ανοιξης. Και όταν οι κλασομπανιέρες, οι κλασονταλίκες εμφανίζονται έτσι, κάτι δεν πάει καλά!».
Δεν ξέρουμε τι ακριβώς περιέγραφε με τον όρο «κλασομπανιέρα», καθώς πρόκειται για αφηρημένη έννοια, την οποία αναγνωρίζουμε μέσα από τις συνδηλώσεις της. Υποθέτουμε ότι σχολίαζε αρνητικά τον φυσικό όγκο του πρώην υπουργού. Το αντιλαμβανόμαστε έτσι επειδή αναφέρθηκε και πιο άμεσα στο συγκεκριμένο γνώρισμα λέγοντας: «Ο Πάγκαλος σαμαρικός μέχρι το τελευταίο κύτταρό του, δηλαδή μέχρι το τελευταίο λίπος του». Αυτή είναι η μέθοδος του Τράγκα, να καταλογίζει στους άλλους ελαττώματα και ατοπήματα στα οποία ο ίδιος είχε υποπέσει. Μιλώντας, δηλαδή, για τη σωματική μάζα ενός πολιτικού προσπερνά τα δικά του δεδομένα, ότι δηλαδή δεν είναι ακριβώς αυτό που θα χαρακτηρίζαμε «όρθιο μακαρόνι». Ακόμη και αν ήταν μοντελάκι εμφανισιακά, θα ακουγόταν παράταιρο το ανακάτεμα της πολιτικής με τα πάχη.
Ο Γιώργος Τράγκας έχει κάθε δικαίωμα να επινοεί τον εαυτό του. Μπορεί να τον φαντάζεται λεπτό και πανέμορφο. Μπορεί να τον φαντάζεται φτωχό και επαναστάτη. Μπορεί να τον φαντάζεται πρωτοπόρο και αθώο. Πλην, όμως, αυτή η φαντασία τον οδηγεί σε δρόμους που δεν έχουν σχέση με τη δημοσιογραφία. Είναι προϊόντα μυθοπλασίας, προϊόντα για ψυχαγωγία. Τόσο στην τηλεόραση όσο και στο ραδιόφωνο υπάρχει ένας άλλος Τράγκας, ένας καταγγελτικός συμπολίτης της διπλανής πόρτας ο οποίος πνίγεται από το άδικο και καθυβρίζει όλες τις κυβερνήσεις. Αυτός ο Τράγκας, ο επινοημένος, έχει κάθε δικαίωμα να λέει ότι ο ένας Πρωθυπουργός έτρωγε τα λεφτά σε μπουφέ και ο άλλος τα έτρωγε καθιστός σε ροτόντα. Εχει κάθε δικαίωμα να το λέει – αρκεί να μην είναι συνδαιτυμόνας.
Η εφημερίδα των (350) αναγνωστών
Ο Γιώργος Τράγκας εισέπραξε εκατομμύρια ως εκδότης. Να εξηγήσουμε ότι είχε την ιδιότητα του «εκδότη» επειδή εκτύπωνε τη «Χώρα». Να διευκρινίσουμε ότι με τον τίτλο «Χώρα» κυκλοφορούσε εφημερίδα που πέρασε απαρατήρητη από τα περίπτερα. Κανείς δεν την αγόραζε ή, για να είμαστε πιο δίκαιοι, την αγόραζαν περί τα 350 άτομα. Η «Χώρα» αντιπροσώπευε το 0,3% της κυκλοφορίας του ημερησίου Τύπου, αλλά έπαιρνε το 6% της κρατικής διαφήμισης. Να το κάνουμε λιανά, σε φράγκα. Τον τελευταίο χρόνο διακυβέρνησης του Καραμανλή Β΄, ο Γιώργος Τράγκας ενθυλάκωσε περί τα 2,5 εκατομμύρια ευρώ από κρατική διαφήμιση στην ανύπαρκτη εφημερίδα του. Διευκρινίζει ότι τον λογαριασμό στην Ελβετία, στην τράπεζα HSBC, τον άνοιξε πολύ πριν από αυτά.
Ο Τράγκας λέει ότι υπήρξε καλοπληρωμένος δημοσιογράφος, με έναν από τους υψηλότερους μισθούς στη Γηραιά Ηπειρο. Διευκρινίζει ότι φορολογήθηκε για κάθε πεντάρα που εισέπραξε και, βεβαίως, κανείς δεν τον ψέγει για τις επιτυχίες του. Γράφει σε επιστολή του σε συνάδελφο ο οποίος ειδικεύεται στα μεταφυσικά φαινόμενα: «Πρέπει να σε διαβεβαιώσω ότι όλα μου τα χρήματα είναι απολύτως νόμιμα και φορολογημένα και προέρχονται, όπως σωστά γράφεις, από την πώληση καναλιών, εφημερίδων και περιοδικών, όπως και από συμβόλαια, κυρίως στο ραδιόφωνο ήταν επί 25 χρόνια τα μεγαλύτερα – ενδεχομένως –
στην Ευρώπη (με Αλαφούζο, Κόκκαλη, Ανδρουλιδάκη κ.ά.). Ολα κατατεθειμένα στις αρμόδιες εφορίες».
Καλά λέει ο άνθρωπος, δεν είναι κλέφτης επειδή βρέθηκε το όνομά του στη λίστα Λαγκάρντ. Θα είχε, όμως, ενδιαφέρον αν ο επινοημένος Τράγκας έπιανε στο στόμα του τον υπαρκτό Τράγκα – δεδομένης της ευκολίας να αποκαλεί τους άλλους «κλέφτες», όπως τον Κώστα Σημίτη. Να θυμίσουμε ότι το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο είχε τιμωρήσει τον αναλυτή με πρόστιμο 60.000 ευρώ επειδή είχε κατηγορήσει τον Πρωθυπουργό ως άρπαγα. Είναι η τακτική του «λέγε λέγε, κάτι θα μείνει» ή, όπως διδάσκει ο Ταρτούφος, «Contre la médisance il n’est point de rempart». Είναι μια τακτική που τη φοβούνται τα δημόσια πρόσωπα: δεν θέλουν μπλεξίματα με τέτοιες περσόνες, γιατί στο τέλος θα βγουν χαμένοι.
Εχω και κότερο
Αποδεχόμαστε, λοιπόν, τη νομιμότητα στην εξαγωγή των κεφαλαίων στην Ελβετία. Αυτά σε όσα αφορούν την προσωπική περιουσία. Περνάμε στον Γιώργο Τράγκα ως εργοδότη. Πώς είναι δυνατόν μια εφημερίδα με μίνιμουμ κόστος παραγωγής και μάξιμουμ εισπράξεων να αφήνει απλήρωτους τους εργαζόμενους επί μήνες; Είναι δυνατόν ο μαγαζάτορας να τσεπώνει απροκάλυπτα την κρατική διαφήμιση για να ικανοποιήσει τις τρυφηλές απαιτήσεις ενός τρόπου ζωής τον οποίο συστηματικά κατηγορεί μέσα από τις εκπομπές του; Δεν είναι κακό να έχει κάποιος πολλά πόδια (σε πλεούμενο), αλλά είναι ελαφρώς σχιζοφρενικό να χρησιμοποιεί με απαξία τη λέξη «κότερο». Είναι, επίσης, σχιζοφρενικό να κόπτεται καθημερινά για τις περικοπές των συντάξεων, να κλαίγεται για τους φτωχούς, ταυτόχρονα να πληρώνει τους δικούς του υπαλλήλους σποραδικά, με μισθούς τού τίποτα και ο ίδιος να ζει πολυτελώς στα βόρεια προάστια.
Και σε άλλα ζητήματα ο Γιώργος Τράγκας αποδεικνύεται σφιχτοχέρης. Δεν θέλει να πληρώνει σωματοφύλακες από την τσέπη του. Δηλαδή από τη μία επαίρεται για τις υψηλές αμοιβές του και από την άλλη απαιτεί να πληρώνουν οι φορολογούμενοι την τεράστια φρουρά του. Βεβαίως, έχει το μικρόφωνο, το οποίο κάποτε έκανε θαύματα. Μέσα από τις εκπομπές του πιέζει τους υπουργούς για ίδιον όφελος. Εν προκειμένω, για την ατομική του φύλαξη είπε: «Από χθες έμαθα ότι ο δείκτης προστασίας που μου είχε δοθεί γιατί δεν είχαν συλληφθεί οι επίδοξοι δολοφόνοι μου… Ημουν στους δέκα πρώτους στόχους του Δημόσιας Τάξης… Χθες ήρθη κατά 50% ο δείκτης προστασίας μου. Και το λέω γιατί αν αύριο πάθω κάτι, φυσικά ο κύριος Δένδιας και ο αρχηγός της Αστυνομίας, και ενδέχεται και το Μαξίμου, δεν ξέρω, να είναι υπεύθυνοι γιατί σκότωσαν τον Τράγκα ή του επιτέθηκαν».
Υπάρχει κάτι αινιγματικό στην περίπτωση του Γιώργου Τράγκα. Πώς έγινε τόσο ισχυρός ενώ μια πανομοιότυπη τηλεοπτική παρουσία έγινε περίγελος; Αναφερόμαστε στην περίπτωση του Βασίλη Λεβέντη, ο οποίος επιδιδόταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σε πολιτικές αναλύσεις. Λίγα στοιχεία, λίγη φαντασία, επαναστατικός τόνος, ειρωνεία, ακατάσχετη φλυαρία. Πιθανώς ο Λεβέντης κατέστησε εαυτόν αναξιόπιστο επειδή ανακάτευε μανιωδώς τον φραπέ με το καλαμάκι. Ο Τράγκας, αντιθέτως, επικεντρώνεται στον φακό και στο δρώμενο. Δίνει την παράστασή του με το πάθος του ηθοποιού ο οποίος μπήκε στο πετσί του ρόλου. Η αλήθεια είναι ότι έπειθε. Το κοινό, αλλά και τα πολιτικά πρόσωπα. Αρκεί να ξεφυλλίσει κανείς τα φύλλα των συλλεκτικών εντύπων του, να βρει πίσω από τις ρεκλάμες τη διαδρομή του χρήματος και το πόσο πειστικός υπήρξε.
Κάτι τελευταίο. Ο Γιώργος Τράγκας επιδίδεται στον εκφοβισμό όσων σχολιάζουν τα πεπραγμένα του. Ασκεί, δηλαδή, ένα είδος προληπτικής συκοφαντίας: αν μου γράψετε, θα σας γράψω κι εγώ. Το ερώτημα είναι ποιος θα τον διαβάζει εφεξής, ποιος θα τον ακούει και ποιος θα τον πιστεύει.
