Το μέρος το είχα ακουστά κυρίως για τον φημισμένο χαλβά του. Εσχάτως έχω άλλον ένα λόγο να το θεωρώ «αξιοπρόσεκτο»…
Στο τοπικό Επαγγελματικό Λύκειο, η άριστη των μαθητών είχε την ατυχία να προέρχεται από οικογένεια μεταναστών από γειτονική χώρα (τα ονόματα δεν έχουν τόση σημασία…). Βάσει της επίδοσής της (και βάσει των νόμων αυτής της πολιτείας) εδικαιούτο την τιμή της σημαιοφόρου στην παρέλαση κατά τον πρόσφατο εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου. Οι συμμαθητές της, όμως, είχαν άλλη άποψη. Μάλιστα, απείλησαν να καλέσουν, προς «διευθέτηση» του ζητήματος, τους εκπροσώπους «πολιτικού» χώρου γνωστού για τις εθνικές του «ευαισθησίες» (από τις οποίες, όλως περιέργως, μοιάζει να απουσιάζει ο πόνος για τα δεινά που υπέστη ένας ολόκληρος λαός κατά την ναζιστική κατοχή…).
Τελικά, παραδίδοντας μαθήματα σεμνότητας αλλά και ρεαλισμού, η μαθήτρια πρόθυμα και χωρίς μελοδραματισμούς παρέδωσε τη σημαία στην αμέσως επόμενη τη τάξει –ως προς τις σχολικές επιδόσεις- συμμαθήτριά της, βάζοντας την ηρεμία του σχολείου πάνω από το –απόλυτα δικαιολογημένο- αίσθημα πικρίας που, κατά πάσαν βεβαιότητα, έφερε μέσα της…
Προσωπικά, θα ήθελα να δώσω μια συμβουλή στους συμμαθητές τής αριστούχου: Αντί των γνωστών «προστατών» της ακραιφνούς εθνικοφροσύνης, τους οποίους απείλησαν πως θα καλέσουν, να προτιμήσουν την πρόσκληση πεπειραμένων φροντιστών, από τους οποίους να ζητήσουν εντατική προπαρασκευή ώστε να αριστεύσουν κι αυτοί στα μαθήματα. Έτσι, στην επόμενη εθνική εορτή, ίσως κάποιος εξ αυτών κρατήσει «με το σπαθί του» τη σημαία του σχολείου!
Προκαλεί θλίψη, πάντως, η συνειδητοποίηση πως μετασχηματιζόμαστε σιγά-σιγά σε κοινωνία συμπλεγματικών… Και μάλιστα –κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό- εξ απαλών (σχεδόν) ονύχων!
