Ο βιασμός είναι πράξη άκρως ειδεχθής. Προσβάλλει το σώμα και την ψυχή, και καταρρακώνει το αίσθημα αξιοπρέπειας του θύματος. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο δράστης της πράξης είναι άτομο ηθικά ανάλγητο και, συχνά, ψυχικά διαταραγμένο. Προσωπικά, εκτιμώ ότι θα πρέπει να του αμφισβητηθεί και αυτή τούτη η ανθρώπινη ιδιότητα: το πορτραίτο του βιαστή δεν διαφέρει πολύ από αυτό του κτήνους!
Αυτό που πολλοί (θέλουν να) αγνοούν είναι ότι, ακόμα πιο τραυματικό για το θύμα είναι το στάδιο της δημοσιοποίησης του συμβάντος. Γιατί, η ίδια η κοινωνία έρχεται ως οιονεί βιαστής να διαπράξει ξανά το έγκλημα. Τούτη τη φορά στοχεύοντας απευθείας στην ψυχή και την αξιοπρέπεια του θύματος: «Έλα μωρέ, τα ‘θελε κι αυτή! Δεν είδες πώς ήταν ντυμένη;»
Ένα τρίτο στάδιο βιασμού –ίσως το αισχρότερο όλων– είναι η ελαφρά τη καρδία δημόσια διακωμώδηση της πράξης. Έχει διπλό αποτέλεσμα: ελαφρύνει την ηθική βαρύτητα του εγκλήματος, ενώ ταυτόχρονα επιτείνει το αίσθημα αδικίας που βιώνει το θύμα. Κατά την άποψή μου, μια τέτοιου τύπου απρέπεια οφείλει να αντιμετωπίζεται ως ποινικώς κολάσιμη πράξη με ιδιαίτερα σοβαρές συνέπειες για τους αυτουργούς! Όμως, ο βιασμός δεν είναι πάντα μια ενέργεια με σεξουαλικό περιεχόμενο. Η κτηνωδία μπορεί να εκφραστεί στη μορφή επιβολής μέσω σωματικής βίας ασκούμενης από άνθρωπο με υπέρτερη μυϊκή δύναμη και σωματικές διαστάσεις.
Συχνά, στο αρρωστημένο ασυνείδητο του θύτη, η πράξη του προβάλλει συμβολικά ως υποκατάστατο σεξουαλικής επικυριαρχίας. Ίσως μάλιστα αυτός να είναι κι ο μόνος τρόπος που διαθέτει για να εκφραστεί «ερωτικά»! Ένας τέτοιος τύπος «βιασμού» είναι το αντικείμενο αυτού του σημειώματος…
Πριν συνεχίσω, θα πρέπει να δηλώσω ευθέως ότι ουδέποτε ανήκα σ’ αυτούς που συμπαθούν ιδιαίτερα την βουλευτή Λιάνα Κανέλλη. Με ενοχλούσε πάντα η ένταση και η οξύτητα του λόγου της, καθώς και το υπέρμετρο πάθος (συχνά υπερβολικό) με το οποίο υπερασπίζεται (αν όχι προσπαθεί να επιβάλει) τις απόψεις της. Ήμουν, εν τούτοις, ένας από αυτούς που πήραν δημόσια θέση (https://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=461206) μετά την απίστευτη κτηνωδία που βίωσε η πολιτικός (όπως, σε μικρότερο βαθμό, και η συνάδελφός της, Ρένα Δούρου) σε στούντιο της τηλεόρασης (σε «ζωντανή» μετάδοση!) από εκπρόσωπο «πολιτικού» κόμματος και «ισχυρού» φύλου. Επανέρχομαι στο θέμα μόνο και μόνο γιατί κάποιοι –κάνοντας δήθεν επίδειξη «χιούμορ»– θέλουν να διατηρούν τις πληγές ανοιχτές…
Η αντίδραση σημαντικού τμήματος της κοινωνίας μας μετά το περιστατικό βίας της 7-6-2012 στο τηλεοπτικό στούντιο του «Αντέννα», είναι ενδεικτική του επιπέδου αποκτήνωσης στο οποίο μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους μια μείζων εθνική κρίση. Οχετός ύβρεων κατά των δύο γυναικών βουλευτών –συχνά, μάλιστα, με απρεπή σεξουαλικά υπονοούμενα– κατέκλυσαν το Διαδίκτυο, συνοδευόμενες από χαιρέκακα σχόλια για το ανηλεές γρονθοκόπημα εναντίον της κ. Κανέλλη από εκπρόσωπο της «μάτσο» εθνικοφροσύνης: «Καλά της έκανε της (***)! Επιτέλους, κάποιος έπρεπε να της βουλώσει το στόμα!»
Αν οι γροθιές του συμπλεγματικού νεόκοπου «πολιτικού» συνιστούν, θα λέγαμε, μια πρωτογενή ενέργεια «βιασμού», τα κοινωνικά σχόλια που προαναφέρθηκαν αποτελούν ένα δεύτερο στάδιο της πράξης. Το τρίτο στάδιο –αυτό της αισχρής διακωμώδησης– παίχτηκε πριν λίγες μέρες, και πάλι στο χώρο κάποιου τηλεοπτικού στούντιο, στο διάλειμμα ζωντανού προγράμματος όπου η κ. Κανέλλη ήταν προσκεκλημένη. Φυσικοί, μαζί και ηθικοί, αυτουργοί ήταν οι συντελεστές «σατιρικής» (sic) εκπομπής του σταθμού, το όνομα της οποίας ας αναζητηθεί στον τίτλο του παρόντος άρθρου. Οι εν λόγω γελωτοποιοί, στο πλαίσιο της διαστροφικής αίσθησης του «χιούμορ» που, ως φαίνεται, διαθέτουν, σκηνοθέτησαν εικονικό ξυλοδαρμό της βουλευτού αιφνιδιάζοντάς την σε κάποιο διάδρομο του στούντιο, εις ανάμνησιν –ίσως ακόμα και προς δόξαν– του «ανδραγαθήματος» του σημαίνοντος εκπροσώπου του γνωστού ακραίου «πολιτικού» μορφώματος!
Λένε πως το χιούμορ ομορφαίνει και μακραίνει τη ζωή. Πιθανώς. Υπό μία όμως προϋπόθεση: ότι η σάτιρα του ενός δεν συνεπάγεται την ηθική καταρράκωση και τον εξευτελισμό της αξιοπρέπειας του άλλου! Και ένας βιασμός –σεξουαλικός ή μη– είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, κάτι που φαίνεται να αγνοούν όσοι παίζουν με αυτό εν ου παικτοίς. Κι αυτοί οι τελευταίοι δεν περιλαμβάνουν, εν προκειμένω, μόνο δυο-τρεις επιπόλαιους παραγωγούς κάποιου, χαμηλού επιπέδου, τηλεοπτικού προγράμματος: είναι κι όλοι όσοι ανάρτησαν στη συνέχεια στο Διαδίκτυο εμετικά σχόλια του στυλ, «καλά, τώρα, μας έπεισε η (***) με τις κλάψες της»!
Θα πρότεινα σε όλους αυτούς να επιχειρήσουν να αυτο-σατιριστούν μετά από εμπειρία άγριου ξυλοδαρμού τους, ή, ακόμα χειρότερα, μετά από (απευκταίο) βιασμό αγαπημένου τους προσώπου. Εκτός βέβαια κι αν φρονούν ότι τέτοιες «ατυχείς» (sic) πράξεις δεν φέρνουν δα και τη συντέλεια του κόσμου! Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η «Συντέλεια» του χιούμορ σε τούτη εδώ την παρηκμασμένη μπανανία είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη…
