Το Επταήμερο του Διόδωρου

Χαρούμενο «ναι» για την ημέρα του «όχι».

Ηταν τέτοια εποχή ακριβώς, οι μούστοι είχαν και τότε αποβράσει, αλλά κανείς δεν σκεφτόταν τα νέα κρασιά, ζούσαμε δραματικές ημέρες πέρυσι: την απόφαση για το «κούρεμα» του χρέους, τα επεισόδια στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, την πρόταση Γιώργου Παπανδρέου για δημοψήφισμα, την καταδίκη του από Μέρκελ – Σαρκοζί, την ψήφο εμπιστοσύνης, τα παζάρια για νέο πρωθυπουργό της εμβέλειας Φίλιππου Πετσάλνικου ή Παναγιώτη Ρουμελιώτη και τελικώς την κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου.

Μετά έναν χρόνο, τώρα μόλις ετοιμάζεται η Ελλάδα να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που ανέλαβε για να σωθεί από τη χρεοκοπία –«και γιατί «να σωθεί»; Γιατί να πληρώσει το χρέος με νέα δανεικά;» έλεγαν και λένε ακόμη διάφοροι. Ας το διέγραφε μονομερώς το χρέος της και ας έτρεχαν οι δανειστές να βρουν άκρη, αυτοί θα είχαν το πρόβλημα· έτσι δεν έκανε η Αργεντινή που τώρα ευημερεί και έχει καταπληκτικούς ρυθμούς ανάπτυξης;

Στο μόνο που μοιάζει με την Ελλάδα η Αργεντινή είναι ότι και εκεί οι αριθμοί ευημερούν ενώ οι άνθρωποι πάσχουν –με την Ελλάδα προ Γεωργίου Παπακωνσταντίνου για την ακρίβεια, ημερολόγιό μου, γιατί δεν ξέρω τι ηλιθιότητες έκανε με τη «λίστα Λαγκάρντ» ο πρώην υπουργός Οικονομικών, αυτός όμως έβαλε τάξη στους λογαριασμούς που κατά το δοκούν χειριζόταν ο καθηγητής Γιώργος Αλογοσκούφης με εκείνο τον απίθανο πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ Μανώλη Κοντοπυράκη, αυτόν που ήθελε να αυξήσει κατά 25% το ΑΕΠ για να λύσει το πρόβλημα του χρέους, υπολογίζοντας σε αυτό και τα διαφεύγοντα έσοδα από τα πορνεία και έγινε η κυβέρνηση περίγελως όλης της οικουμένης.

• Ενδοξες εποχές, επί Κωνσταντίνου Καραμανλή του Μικρού, είχαν βρει εκείνοι οι τρομεροί εγκέφαλοι τη λύση στο πρόβλημα της υπερχρέωσης: αν αυξανόταν το (θεωρητικό) ΑΕΠ κατά 25%, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ θα μειωνόταν άλλο τόσο, καμία ανάγκη προσαρμογής, λιτότητας, συμμαζέματος. Αν θυμάμαι καλά, η Ενωση δέχθηκε μόνο 8% αύξηση –και έτρεξαν αμέσως να ζητήσουν νέα δανεικά οι κυβερνώντες. Και έτσι φθάσαμε εδώ που φθάσαμε, αλλά κανείς δεν τις συζητά αυτές τις παλιές ιστορίες.

Το παράδειγμα της Αργεντινής

• Ξανάρχομαι στη θριαμβεύουσα Αργεντινή που χρεοκόπησε ατάκτως: προ ημερών η πρόεδρός της και χήρα προέδρου κυρία Χριστίνα Κίρτσνερ (μοιάζουν και στις οικογενειακές πολιτικές δυναστείες οι δύο χώρες διαπιστώνω τώρα, ημερολόγιό μου) δήλωσε περήφανα ότι η χώρα της «είναι κυρίαρχο έθνος που παίρνει αποφάσεις με κυρίαρχο τρόπο και δεν θα αφήσει να υποβληθεί σε καμία πίεση, και ακόμη περισσότερο σε καμία απειλή», απαντώντας στο ΔΝΤ που ζήτησε κάτι να γίνει, τέλος πάντων, με τα στατιστικά στοιχεία του κυρίαρχου έθνους: οι υπηρεσίες της κυρίας προέδρου εκτιμούν τον πληθωρισμό σε 9,5%, ενώ τα ιδιωτικά ιδρύματα τον εκτιμούν σε 23%. Ητοι, αφού είναι κυρίαρχο έθνος ο πληθωρισμός πρέπει να είναι όσος θέλει η κυβέρνηση να είναι και δεν ανέχονται στατιστικές παρεμβάσεις διεθνών οργανισμών, σαν αυτούς τους ταπεινωτικούς που δέχθηκε η ΕΛΣΤΑΤ όταν απαρνήθηκε τα εθνικά Μαθηματικά Αλογοσκούφη – Κοντοπυράκη.

Το κρίσιμο θέμα είναι ότι αν ο πληθωρισμός είναι τόσο υψηλός, προφανώς τα περί «εκρηκτικής ανάπτυξης της οικονομίας» μετά τη χρεοκοπία είναι λόγια προπαγανδιστικά, των οικογενειών που διαφεντεύουν την Αργεντινή και των ηλίθιων θαυμαστών τους στην Ελλάδα, ήτοι το οικονομικό θαύμα της Αργεντινής είναι απλώς μαύρη πληθωριστική τρύπα που καταβροχθίζει τα εισοδήματα των εργαζομένων –αλλά δεν είναι μόνο αυτό: το καμάρι της Αργεντινής, το εκπαιδευτικό ιστιοφόρο του πολεμικού της ναυτικού «Libertad», ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου, κατασχέθηκε στην Γκάνα από πιστωτές που δεν είχε ξοφλήσει η χώρα.

Οι δόκιμοι γύρισαν ντροπιασμένοι με αεροπλάνο στην πατρίδα τους, έμεινε αμανάτι ο καπετάνιος να το φυλάει, το τρικάταρτο περήφανο πλοίο δεν θα φύγει αν δεν δώσει η κυβέρνηση 20 εκατ. ευρώ. Αν δούμε να ανακινεί η πρόεδρος το θέμα των νησιών Φάλκλαντ, θα ξέρουμε γιατί, μόνο οι εθνικιστικές εξάρσεις σώζουν προέδρους και πρωθυπουργούς όταν παθαίνουν τέτοια.

• Βεβαίως πρόκειται για κερδοσκοπικά κεφάλαια που αγόρασαν πάμφθηνα ομόλογα και προσπαθούν τώρα να τα εισπράξουν στο ακέραιο. Αλλά, τι να κάνουμε, αυτοί είναι οι κανόνες της αγοράς και είναι μάλλον σωστοί κανόνες, γιατί αν ήταν κάθε κράτος, επειδή έχει στρατό και στόλο, να δικαιούται να «βαράει κανόνι» στους δανειστές του θα ξαναγυρίζαμε στην εποχή που οι βασιλιάδες φορολογούσαν ανηλεώς τους υπηκόους τους για να κάνουν πολέμους ή πολυτελή ανάκτορα.

Τα θυμήθηκα αυτά με την Αργεντινή και ειδικά την ιστορία με το «Libertad» γιατί είναι ημέρες εθνικής έξαρσης, ίσως και έπαρσης αυτές εδώ, ημερολόγιό μου: κατάληψη της Θεσσαλονίκης το 1912, «Οχι» του 1940. Πάνε 100 και 70 χρόνια από αυτές τις δόξες –και τώρα η ντροπή να χαιρετούν ναζιστικά οι χρυσαυγίτες στις τελετές τους.

Επιπλέον, έναν χρόνο μετά το PSI ακόμη δεν έχουμε εφαρμόσει όσα συμφωνήσαμε. Οι ανταλλαγές των ομολόγων έγιναν, αλλά εμείς το ρίξαμε στις εκλογές για να κάνουμε πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά, αξιωματικό αντιπολίτευσης τον Αλέξη Τσίπρα –και βεβαίως να φέρουμε στη Βουλή τη Χρυσή Αυγή. Αυτοί που ήθελαν τόσο πολύ τις εκλογές, πάνω στη μεγάλη αναταραχή, μήπως έχουν κάποια ευθύνη για την παρουσία των νεοναζί στο Κοινοβούλιο; Και όσοι τις διεκδικούν τώρα, δεν θα έχουν ευθύνη αν γίνουν δεύτερο ή τρίτο κόμμα; Τους ενδιαφέρει μόνο τι λένε τα προγνωστικά για το δικό τους κόμμα;

Μετά έναν χρόνο, λοιπόν, ξανά τα ίδια και τα ίδια, ξανά «μας ζητάνε να αποφασίσουμε με το μαχαίρι στον λαιμό», ξανά προθεσμίες για να σκεφθούν το ΠαΣοΚ και η ΔΗΜΑΡ τα εργασιακά ή τα μισθοσυνταξιοδοτικά –δεν έχουν καταλάβει ότι πρέπει να τελειώνουμε, πως η αβεβαιότητα για το αύριο σκοτώνει την οικονομία, δημιουργεί ανέργους, μειώνει τους μισθούς και τις αποζημιώσεις, περισσότερο απ’ οποιαδήποτε άσχημα μέτρα; Δεν έχουν καταλάβει ότι παραχωρούν στον Αντώνη Σαμαρά όλον τον θρίαμβο για τη σωτηρία της χώρας;

Αν σωθεί –γιατί είναι τόσο τεντωμένα τα πράγματα ώστε το παραμικρό μπορεί να τα τινάξει όλα στον αέρα, μπορεί να γίνουμε Αργεντινή χωρίς κανείς να το επιδιώκει. Και από την ευθύνη για την ήττα δεν θα απαλλαγεί κανένα από τα κόμματα με το επιχείρημα «μα εμείς εκείνη την εποχή υπερασπιζόμασταν το επίδομα γάμου».

Σημαία 17 επί 27 μέτρα, 480 τετραγωνικά, μισό στρέμμα σχεδόν κυματίζει στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, δάνειο του Διδυμότειχου που την απέκτησε κατά την ηρωική δεκαετία του 1990. Η μεγαλύτερη του κόσμου, ρεκόρ Γκίνες, από αυτά που προκάλεσε ο εθνικός οίστρος του μακεδονομάχου Αντώνη Σαμαρά, που θα την αντικρίζει να κυματίζει περήφανα μπροστά του από την εξέδρα των επισήμων της παρέλασης. Η μεγαλύτερη σημαία του κόσμου για τη χώρα με το μεγαλύτερο χρέος στον κόσμο και με τις περισσότερες εθνικές γιορτές και παρελάσεις –μήπως σχετίζονται αυτά;

Δεν μας απαντά στο ερώτημα το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να γίνουν «λαϊκές, ειρηνικές, ενωτικές και αγωνιστικές παρελάσεις» την 26η Οκτωβρίου. Οχι γιορτές, όπου θα συμμετείχα και εγώ, παρελάσεις. Σαν αυτές της Κόκκινης Πλατείας της σοβιετικής εποχής, υποθέτω. Κάποιοι δεν μπορούν να σκεφθούν τους ανθρώπους παρά μόνο στοιχημένους και ζυγισμένους.

l Αλλοι στην Κουμουνδούρου θέλουν λαϊκές παρελάσεις, άλλοι επιδίδονται σε φρικτές προβλέψεις: ο ερχόμενος χειμώνας στην Ελλάδα θα είναι σαν τον χειμώνα του 1941, υποστηρίζει άρθρο με την υπογραφή του Αλέξη Τσίπρα σε γερμανική εφημερίδα. Είχαν πεθάνει κάπου 250.000 άνθρωποι από την πείνα στην Αθήνα τότε –γιατί τόση νεκρολαγνεία και κατοχολαγνεία; Ποιος ανόητος λογογράφος καταφεύγει, εβδομήντα χρόνια μετά, στον φόβο της κατοχικής πείνας για να αναδείξει το μίσος κατά του εχθρού και τα επιτεύγματα του ΕΑΜ; Δεν έχει τίποτε άλλο να επιδείξει ή να προτείνει η κομμουνιστογενής ριζοσπαστική Αριστερά;

Ας σημειώσω όμως ότι προ ημερών ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε «παλλαϊκό ειρηνικό ξεσηκωμό» κατά του μνημονίου και της κυβέρνησης. Διαφωνώ απολύτως, όπως και με τις παλλαϊκές παρελάσεις –αλλά πρέπει να εντοπίσω το θετικό στοιχείο ότι και στις δύο προσκλήσεις υπάρχει το επίθετο «ειρηνικός», ημερολόγιό μου.

l Φυσικά, είναι αντιφατική η φράση «ειρηνικός ξεσηκωμός», οι ξεσηκωμοί είναι βίαιοι. Αλλά αυτή είναι καλή αντίφαση, γιατί ως τώρα δεν θεωρούσαν σκόπιμο να χρησιμοποιούν αυτή την, έμμεση και δειλή έστω, αποκήρυξη της βίας οι του ΣΥΡΙΖΑ.

Μικρό το βήμα του ΣΥΡΙΖΑ, μεγάλο πρέπει να κάνουν τα κυβερνώντα κόμματα: να συμφωνήσουν με την τρόικα, να ψηφίσουν τα νέα μέτρα και τον προϋπολογισμό, να ξέρουμε πού βρισκόμαστε και προς τα πού πάμε. Εναν χρόνο μετά τις περυσινές ανατροπές, είναι καιρός να σταθούμε όρθιοι και να προχωρήσουμε.