Από τα δημοσιεύματα, τις επίσημες αναφορές και τις συζητήσεις που διεξάγονται στα ευρωπαϊκά όργανα αντιλαμβάνεται ο καθείς ότι για τους Ευρωπαίους το ελληνικό πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται πια ως αμιγώς οικονομικό αλλά περισσότερο ως κοινωνικό και πολιτικό.
Στη Γερμανία, στη Γαλλία και στη Βρετανία ακόμη δεν ασχολούνται πια με τον ελληνικό οικονομικό κίνδυνο αλλά με τον πολιτικό κίνδυνο και τη διασπορά που μπορεί να έχει στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Απασχολούνται εκεί περισσότερο με τις γεωπολιτικές επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης ελληνικής κατάρρευσης ή με τις εντυπώσεις που μπορεί να μεταφέρει στην Κεντρική Ευρώπη η δημοσκοπική άνοδος του ναζιστικού κόμματος παρά με το δράμα που ζούμε εδώ για τον χρόνο προειδοποίησης των απολύσεων και το ύψος των αποζημιώσεων.
Είναι φανερό πλέον ότι η Ευρώπη έχει ξεκαθαρίσει, για δικούς της λόγους, γεωπολιτικούς και άλλους, ότι η ευρωζώνη πρέπει να συνεχίσει ακέραιη, με την Ελλάδα εντός και όχι εκτός. Και φαίνεται επίσης, προκύπτει από την αλλαγή στάσης και τις δημόσιες τοποθετήσεις των πολλών υπευθύνων, ότι έχουν αποδεχθεί να αναλάβουν το κόστος που απορρέει από αυτή την επιλογή τους. Και απαιτούν από εμάς να διασφαλίσουμε ότι δεν θα ξανακυλήσουμε με την πρώτη ευκαιρία στην προηγούμενη κατάσταση των υψηλών ελλειμμάτων και των ατελείωτων δανεικών.
Από τη δυσπιστία τους αυτή πηγάζει και η διαρκής πίεση στις τρέχουσες διαπραγματεύσεις για –κατά το δυνατόν –περισσότερες διασφαλίσεις.
Λογικό λοιπόν θα ήταν ο πολιτικός κόσμος της χώρας να είχε αντιληφθεί τη μεταβολή στάσης των Ευρωπαίων και να την εκμεταλλευόταν, επιταχύνοντας το κλείσιμο της συμφωνίας με την τρόικα.
Αντ’ αυτού έχουμε κωλυσιεργίες, οπισθοχωρήσεις και μάχες χαρακωμάτων, ωσάν όλα τα προβλήματά μας να είναι λυμένα. Η συγκεκριμένη στάση δεν μαρτυρεί τίποτε άλλο παρά μεγίστη σύγχυση.
Τα περισσότερα πρόσωπα της πολιτικής δυστυχώς δεν ορίζονται από το μείζον αλλά από τα ελάσσονα.
Οράματα για τη χώρα και τους πολίτες της δεν έχουν, ούτε νοιάζονται να αποκτήσουν. Γι’ αυτό και αλλάζουν θέση κάθε τόσο ακόμη και για τα θεμελιώδη ζητήματα της χώρας, μη μπορώντας να υπηρετήσουν εν τέλει τα γενικότερα και ευρύτερα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών.
Πολιτικοί που εξαντλούνται στη μικροπολιτική και δίνουν έμφαση σε σκοπούς μικρούς και ασήμαντους είναι ακατάλληλοι στις παρούσες συνθήκες, δεν μπορούν να υπηρετήσουν όσα τους εμπιστεύθηκε ο ελληνικός λαός.
Γεγονός που εντάσσει ευθέως την Πολιτική στον κύκλο των μεγάλων διαρθρωτικών προβλημάτων, που θέλουν ριζική αλλαγή και μεταρρύθμιση. Η οποία δεν μπορεί να βραδύνει. Γιατί αν βραδύνει, άλλα σκοτεινά θα επικρατήσουν. Και ο νοών νοείτω.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
