Αν θέλει κάποιος να προσφέρει όντως έργο στο κοινωνικό σύνολο, ας αφήσει το Τατόι ως έχει. Χωρίς καφετέριες, εστιατόρια και ξενοδοχεία, χωρίς να στρωθούν δρόμοι και ποδηλατοδρόμοι, χωρίς… βουστάσια, τυροκομεία και ό,τι άλλο ανεδαφικό οραματίζονται κάποιοι για έναν χώρο που επιβάλλεται να παραμείνει εξοχή. Για να την περπατούν οι άνθρωποι και να αισθάνονται πώς είναι η φύση ατόφια, χωρίς καλλωπιστικές επεμβάσεις. Ασφαλώς και τα πλέον αξιόλογα κτίρια θα πρέπει να συντηρηθούν, αλλά σε καμία περίπτωση όλα τα ερείπια που υπάρχουν στην περιοχή. Γιατί μπορεί το πρώην υπουργείο Πολιτισμού να είχε βιαστεί να τα κηρύξει όλα διατηρητέα, στην πραγματικότητα όμως λίγα είναι αυτά, πέραν του ανακτόρου βεβαίως, που πραγματικά το αξίζουν. Δεν καταλαβαίνω δηλαδή γιατί μια αποθήκη αίφνης, χωρίς στέγη, πόρτες και παράθυρα αλλά κυρίως χωρίς αρχιτεκτονική και αισθητική, να είναι διατηρητέα. Σε ποιο τμήμα της «πολιτιστικής κληρονομιάς μας» ανήκει; Και τι ρόλο έχει παίξει στη «νεότερη Ιστορία»; Οταν εκατοντάδες άλλα κτίρια σε όλη τη χώρα, οικισμοί ολόκληροι μπορώ να πω, δεν διεκδικούν, παρ’ ότι θα το άξιζαν, τη συντήρησή τους με κρατικά κονδύλια, πόνος υπάρχει μόνον για το Τατόι;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
