Αν και δεν επαρκεί ο χώρος για επιστημονική τεκμηρίωσι (sic), επαναλαμβάνω κάτι, που έχω αναφέρει σε blogs: δεν πρέπει να υπάρχουν φόροι περιουσίας (καθώς εκφράζουν φορολόγησι ήδη φορολογηθέντων εισοδημάτων). Ενδεχομένως είναι ανεκτός ένας τέτοιος φόρος αν είναι ευθέως ανταποδοτικός (ως συμβαίνει με τους δημοτικούς φόρους περιουσίας σε διάφορες χώρες) και αν λαμβάνει υπ’ όψιν την βάσει εισοδήματος φοροδοτική ικανότητα (όπως επίσης συμβαίνει, ακόμη και στις ΗΠΑ).
Εδώ, με την έλλειψι ανταποδοτικότητος καθώς και την πλήρη αδιαφορία για φοροδοτική ικανότητα, που χαρακτηρίζει την επιβολή τέτοιων φόρων, οι επιπτώσεις ήδη είναι – πολύ δε περισσότερο στο μέλλον – τραγικές: εκατοντάδες χιλιάδες ΄νοικοκυριά θα χάσουν ακίνητά των, όχι λόγω απλήρωτου στεγαστικού δανείου ή λόγω φοροδιαφυγής εισοδήματος, μα λόγω του ότι αυθαιρέτως το κράτος φορολογεί θηριωδώς την ακίνητο περιουσία (για να μη μειώσει το Δημόσιο, φυσικά).
Επίσης, η οικοδομή έχει καταρρεύσει, η μεσαία τάξη συρρικνώνεται (με φοβερές συνέπειες για την κοινωνική συνοχή, την εθνική συνείδησι και την οικονομική αποτελεσματικότητα). Ιδίως σε καιρό υφέσεως, ανεργίας και δραματικής μειώσεως των εισοδημάτων, το να μην επιβαρύνεται ένα ΄νοικοκυριό με φόρους περιουσίας, θα έκανε την ακίνητο περιουσία μία άγκυρα, ένα καταφύγιο. Τώρα, χάνει και αυτό, σε σημείο να σκέπτεται κανείς πως άλλοι οι σκοποί μιάς τέτοιας φορολογίας.
Εν πάση δε περιπτώσει, αν ήταν θέμα φοροδιαφυγής, ας καλούσε το κράτος όσους απέκτησαν ακίνητο τα τελευταία, π.χ., 20 χρόνια να τεκμηριώσουν «πόθεν έσχες».
Οικονομολόγος
