Ελένη Τσιγάντε: Το πολιτικό σύστημα εκτρέφει ένα τέρας

Η κυρία Ελένη Τσιγάντε, θύμα επίθεσης ακροδεξιών στοιχείων στην περιοχή του Μεγάρου Μαξίμου πριν από δέκα ημέρες, μοιάζει όντως με «ξένη». Η φυσιογνωμία της ήταν άλλωστε αυτό που ερέθισε τους γηγενείς υπερασπιστές της εθνικής καθαρότητας, που της ζήτησαν ταυτότητα και της είπαν «να πάει από ’κεί που ήλθε, γιατί παίρνει την μπουκιά απ’ το στόμα των Ελλήνων». Η τραγική ειρωνεία είναι ότι τα ξανθά μαλλιά της είναι ελληνική κληρονομιά: γόνος Ελληνα και Βρετανίδας, η εγγονή του θρυλικού στρατηγού Χριστόδουλου Τσιγάντε ομολογεί ότι χρωστά τα χρώματά της στον πατέρα της, Γεράσιμο.

Την ημέρα της επίθεσης, επί της οδού Στησιχόρου, η Ελένη Τσιγάντε φορούσε ένα λεπτό φόρεμα. Το ρούχο δεν κατάφερε να την προφυλάξει από την πτώση όταν της τράβηξαν την τσάντα για να ελέγξουν τα στοιχεία της. Και οι αμυχές είναι ακόμη ορατές.

«Δεν φοβήθηκα τόσο, περισσότερο οργίστηκα, θύμωσα πολύ» εξηγεί η ίδια. «Πέντε στιβαροί άνδρες εναντίον μίας μικρόσωμης, λεπτής γυναίκας… Εχουμε δει πώς συμπεριφέρονται αυτοί οι τύποι σε γυναίκες, η συγκεκριμένη επίθεση όμως ήταν εντελώς απρόκλητη. Ηταν 8 με 8.30 το βράδυ, είχε ήδη νυχτώσει και οι ίδιοι φαίνονταν αρκετά απειλητικοί με εκείνο το κούρεμα-σήμα κατατεθέν των πεποιθήσεών τους. «Γιατί είσαι ‘δώ;» μου φώναζαν όσο ήμουν στο έδαφος. Προσπαθούσα να τους εξηγήσω ότι έχω κάθε δικαίωμα να είμαι εδώ ως ελληνίδα πολίτις».

«Δεν θα ήξεραν τον Ιερό Λόχο»

«Αποφάσισα να μην πάω στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, δεν ήθελα να ταλαιπωρηθώ ακόμη περισσότερο» συνεχίζει η κυρία Τσιγάντε. «Το μόνο που επιθυμούσα εκείνη τη στιγμή ήταν να βρεθώ στο σπίτι μου, έψαχνα καταφύγιο. Δεν έχω εξάλλου και την καλύτερη γνώμη για την ιδεολογική ταυτότητα του αστυνομικού σώματος. Εχω την τύχη να γνωρίζω σπουδαίους ανθρώπους αστυνομικούς, αλλά θεωρώ ότι οι περισσότεροι ταυτίζονται με τις απόψεις της Χρυσής Αυγής. Δεν ήξερα τι είδους μεταχείριση θα μου επεφύλασσαν, ήμουν βέβαιη ότι δεν θα αισθανόμουν «προστατευμένη»».

Στην ένταση του περιστατικού «το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσα να σκεφθώ ήταν να αναφέρω την καταγωγή μου, το όνομα του παππού μου. Αμφιβάλλω κιόλας αν αυτοί οι άνθρωποι είναι σε θέση να γνωρίζουν τι συνέβη 60-70 χρόνια πριν. Ποιος ήταν ο Ιερός Λόχος, ποια η συμβολή του σε πολεμικές επιχειρήσεις για την απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου, το ποιόν ενός ανθρώπου ξεχωριστού όπως ο Χριστόδουλος Τσιγάντες».

Ακραιφνής φιλελεύθερος, άνθρωπος δημιουργικός, με πεποιθήσεις αδιαμφισβήτητα δημοκρατικές, που πέθανε αυτοεξόριστος στο Λονδίνο τον Οκτώβριο του 1970, διατηρώντας μέχρι τέλους την επιθυμία του να μην επιστρέψει στην Ελλάδα όσο διαρκούσε το καθεστώς της χούντας των συνταγματαρχών. Η τέφρα του αντιστράτηγου επαναπατρίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1977.

«Σκεφτόταν πέρα από την πεπατημένη»

«Είχε ταλέντο στις ανθρώπινες σχέσεις, όχι μόνον στο πολεμικό πεδίο» λέει η εγγονή του. «Μπορούσε να μιλήσει με τον καθένα. Διασκέδαζε να κουβεντιάζει με τα παιδιά, αγαπούσε τη φύση, τα ζώα. Ηταν ο μόνος που μπορούσε να με κοιμίσει όταν ήμουν παιδί. Διένυα πια την εφηβεία όταν έφυγε από τη ζωή, κι αυτό που θα θυμάμαι πάντα είναι το ανοικτό μυαλό του, το γεγονός ότι μπορούσε να σκεφθεί πέρα από την πεπατημένη, «outside the box» που λένε οι Αγγλοι. Η σκέψη του τον ανέδειξε άλλωστε και ως πολεμιστή. Αν ψάξετε θα βρείτε στοιχεία για τη μνημειώδη εφευρετικότητά του, με κορυφαίο παράδειγμα μία μάχη με Τούρκους την περίοδο 1919-1920, από μια θέση διόλου προνομιακή που υπαγόρευε σαφή ήττα. Ξέρετε τι έκανε; Στην προσπάθειά του να βρει αθόρυβους μαχητές, που θα αιφνιδίαζαν τον εχθρό από αναπάντεχα σημεία, έψαξε σε όλο το στράτευμα για… κλέφτες, ανθρώπους δηλαδή που στο παρελθόν είχαν διαπράξει μικροαδικήματα και ήξεραν πώς να μη γίνονται εύκολα αντιληπτοί».

Η Χρυσή Αυγή και το κουτί της Πανδώρας

Η κυρία Τσιγάντε προσεγγίζει το προσωπικό της περιστατικό με ευρύτητα, δεν μένει στα επί μέρους χαρακτηριστικά.

Μητέρα ενός γιου, είναι σε θέση να γνωρίζει –μέσω του σχολικού περιβάλλοντος του παιδιού της –ότι νέα παιδιά, πλείστων όσων εθνικοτήτων, κυρίως από την Ασία, έχουν αλλάξει συνήθειες υπό τον τρόμο μιας πιθανής επίθεσης.

«Δεν σκέφτομαι να φύγω» εξηγεί αφοπλιστικά η κυρία Τσιγάντε. «Κι εγώ και η οικογένειά μου την αγαπάμε αυτή τη χώρα. Εχω ζήσει μια ολόκληρη ζωή ταξιδεύοντας –ακόμη και στη φάση αυτή πηγαινοέρχομαι στην Ινδία για επαγγελματικούς λόγους (σ.σ.: η κυρία Τσιγάντε είναι αρχιτέκτονας). Τόσα χρόνια εδώ δεν έχω συσσωρεύσει παράπονα από την ελληνική κοινωνία. Αισθάνομαι την Ελλάδα σπίτι μου».