Σε έγγραφο που υπέγραψε πριν από τις εκλογές η υπηρεσιακή υπουργός Παιδείας κυρία Φρόσω Κιάου διαβάζω τη φράση: «Εγκρίνουμε την ολική απαλλαγή από τα διδακτικά του καθήκοντα του εκπαιδευτικού «Α….»». Για ευνόητους λόγους δεν αναφέρω το όνομά του, παρά μόνο το γεγονός ότι είναι συνδικαλιστής στον ιδιωτικό τομέα.
Παρακάτω, το ίδιο έγγραφο παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον: «Η αποζημίωσή του θα καταβάλλεται από τον τακτικό προϋπολογισμό του υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων (τότε), μέσω του τμήματος Δ΄ της Διεύθυνσης Οικονομικών Υποθέσεων. Η ημερομηνία απαλλαγής από τα διδακτικά καθήκοντα ξεκινά από την 1-9-2012».
Οπως μπορούμε να καταλάβουμε από τα παραπάνω, ανεξαρτήτως της νομιμότητας του εγγράφου αυτού, το υπουργείο Παιδείας από τον τακτικό του προϋπολογισμό, που περικόπτεται διαρκώς, θα πληρώνει τον μισθό ενός συνδικαλιστή του ιδιωτικού τομέα που δεν είναι καν πρόεδρος της Ομοσπονδίας του. Δεν θα είναι ο μόνος. φαντάζομαι.
Το ερώτημα είναι πώς, ενώ νομοθετούνται συνεχώς περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, αποζημιώσεις, τριετίες, υγεία, παιδεία κ.λπ., διατηρείται ακόμη ο νόμος που ορίζει ότι ένα υπουργείο έχει το δικαίωμα σε περίοδο κρίσης να πληρώνει μισθούς ανθρώπων που δεν εργάζονται στην εκπαίδευση.
Και δεν φτάνει αυτό. Το ίδιο έγγραφο γλαφυρά αναφέρει ότι «ο χρόνος απαλλαγής του εκπαιδευτικού από τα διδακτικά του καθήκοντα θεωρείται ως χρόνος πραγματικής υπηρεσίας».
Η τελευταία δε παράγραφος είναι η πιο… χαριτωμένη: «Για την αναπλήρωση του ανωτέρου εκπαιδευτικού προσλαμβάνεται αναπληρωτής του οποίου η θητεία διαρκεί όσο και η απαλλαγή του εν λόγω εκπαιδευτικού από τα διδακτικά του καθήκοντα, σύμφωνα με το άρθρο 35 του Ν.682/77 (Α΄244)».
Τα σχόλια περιττεύουν.
