Είναι δυστυχώς πολύ δύσκολη υπόθεση το τζαζ τραγούδι σήμερα: υπό την απλή έννοια ότι δεν υπάρχουν πολλοί σπουδαίοι ερμηνευτές που να αφήνουν το στίγμα τους σε αυτό και όχι απλά να εκπληρώνουν τις βασικές αρχές του όπως είναι μία ερμηνεία στο κλασικό πλαίσιο και ένας συνεπής αυτοσχεδιασμός. Λείπουν εκείνοι οι ερμηνευτές που τους αναγνωρίζεις από τη πρώτη νότα και που μαζί τους αγαπάς κύκλους τραγουδιών, πλησιάζεις με ευκολία νέα ρεπερτόρια, αγαπάς δημιουργούς του παρελθόντος και γενικά παθιάζεσαι με τη μουσική αν αυτό είναι το ζητούμενο. Υπό αυτή τη έννοια το νέο άλμπουμ της Νταϊάνα Κραλ είναι μία ευχάριστη έκπληξη_όπως σχεδόν πάντα.
Οι Muse πάλι παρά τι κατάρες που έχουν φάει από τους απανταχού φανατικούς της indie σκηνής για την μεγαλομανία που τους διακατέχει κατάφεραν να βγάλουν ένα άλμπουμ που αν δεν είναι αυτό που θα τους καθιερώσει ως ένα από τα εμπορικότερα ροκ συγκροτήματα της τελευταίας εικοσαετίας τότε κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία. Ο Αντονι πάλι σαν να μη συμβαίνει τίποτα κυκλοφορεί ένα λάιβ άλμπουμ αποτύπωση των ορχηστρικών εκδοχών των συνθέσεων του κλείνοντας ένα κεφάλαιο, ελπίζω… Τέλος μία λαμπρή επανακυκλοφορία όπως είναι το «Bad» του Μάικλ Τζάκσον μας θυμίζει πόσο ποιοτικό ταυτόχρονα ήταν κάποτε ένα εμπορικό άλμπουμ.
Diana Krall: «Glad Rag Doll»
Verve
Φαντάζομαι ζηλεύουν πολλοί σήμερα την Νταϊάνα Κραλ. Στα 48 χρόνια της έχει πιθανότατα όλα όσα θα είχε ευχηθεί στα παιδικά της χρόνια στο Ναναΐμο στη British Columbia όπου γεννήθηκε. Εχει καταφέρει με απαιτητικές δουλειές από το 1993 μέχρι σήμερα να πουλήσει περί τα έξι εκατομμύρια άλμπουμ στις ΗΠΑ και περισσότερα από 15 σε ολόκληρο τον πλανήτη, έχει συνεργαστεί με την αφρόκρεμα της παγκόσμιας τζαζ σκηνής και όχι μόνο, έχει δύο παιδιά με τον άντρα της ζωής της, τον πολύ Ελβις Κοστέλο και ακόμη μπορεί να ποζάρει ως άλλο top model όπως κάνει στο εξώφυλλο του νέου άλμπουμ της, με το οποίο βάζει υποψηφιότητα χωρίς αμφιβολία για το τρίτο βραβείο Γκράμι της καριέρας της. Ως «κορίτσι» των περίφημων Ziegfeld Follies θυμάται τα τραγούδια των 78 στροφών που αγάπησε από την δισκοθήκη του πατέρα της και τα φέρνει στο σήμερα άκρως επιτυχημένα χωρίς την βαρετή nostalgia που υιοθετούν άλλοι συνάδελφοί της. Είναι που την ενδιαφέρει η συνθετική δομή περισσότερο από μία στείρα μεταφορά γι αυτό και δε διστάζει να προσθέσει δίπλα σε κλασικά διαμάντια από τις δεκαετίες ΄20 και ’30 όπως το «Just Like A Butterfly That’s Caught In The Rain» πιο σύγχρονα αριστουργήματα όπως είναι το «Lovely Avenue» του Ντοκ Πόμους. Μέρος της ευθύνης για αυτήν την εύστοχη δουλειά έχει ο σπουδαίος παραγωγός Τ Μπόουν Μπερνέτ, τον οποίο της σύστησε ο Κοστέλο και που σε αυτόν εντόπισε την αδελφή ψηχή όσον αφορά τις κοινές αναζητήσεις τους. Οπλισμένη με την χαρακτηριστική κοντράλτο φωνή της αλλά και την μινιμαλιστική δεξιοτεχνία της στο πιάνο παίρνει το ρίσκο να ξενίσει στο νεότερο κοινό αλλά θριαμβεύει για όσους πιστεύουν στις καλλιτεχνικές περιπέτειες. Και τι ωραία παρέα στο στούντιο! Ο κιθαρίστας όνειρο για κάθε ιδανική ηχογράφηση, Μαρκ Ρίμποτ την συνοδεύει νότα-νότα και η ρυδμ-σέξιον των Τζέι Μπελρόουζ και Ντένις Κράουτς δίνει μοναδικά όγκο σε τραγούδια όπως τα «There Ain’t No Sweet Man That’s Worth the Salt of My Tears», «Here Lies Love», «Wide River to Cross» και «Glad Rag Doll». Φωνή σα χάδι που χρησιμοποιεί όμως κάθε στίχο σα βέλος για τις πλέον ευαίσθητες καρδιές!
9/10
Muse: «The 2nd Law»
Warner
Δεν έχω ακόμη καταλήξει αν πρόκειται για ένα τερατώδες αριστούργημα ή το απόγειο ενός τερατώδους νου. Ενώ από τη μία πλευρά με γοητεύει τόσο και δεν παύω να το ακούω στο ipod μου, από την άλλη διάφορες σειρήνες με ενοχλούν κατά διαστήματα θυμίζοντάς του ότι το νέο άλμπουμ των Muse περιέχει αρκετά από τα στοιχεία που απεχθάνομαι στη ροκ μουσική. Μεγαλεπήβολο, επικό, φανφαρόνικο, απλοϊκό και την ίδια στιγμή γοητευτικό, γεμάτο ρεφρέν που θέλεις να τραγουδήσεις σε μία συναυλία και κυρίως γεμάτο από γνώριμους ήχους. Το σίγουρο είναι ότι για μία ακόμη φορά αντιλαμβάνεσαι ακούγοντας τους Muse ότι ο Μάθιου Μπέλαμι είναι ένας πολύ καλός μουσικός. Εξαιρετικός κιθαρίστας, ευφάνταστος πιανίστας και με γνώσεις στην ιστορία της ροκ μουσικής αλλά όχι μόνο καθώς για μία ακόμη φορά οι πινελιές από την κλασική μουσική είναι έντονες. Και πάλι δηλαδή ο Φίλιπ Γκλας κάνει την εμφάνισή του: στο «Survival», ενώ οι δεν λείπουν και οι γκόθικ βαγκνερικές βινιέτες όπως συμβαίνει στο «The 2nd Law: Unsustainable». Αυτή τη φορά περισσότερο από ποτέ οι Muse πλησιάζουν την progressive αισθητική των Queen όπως συμβαίνει στο «Supremacy» ενώ τα υπολείματα από Radiohead είναι παντού διάσπαρτα.
Και αυτή η φωνή του Μπέλαμι, πως έχει γίνει αυτό το δυνατό όπλο χωρίς όρια; Εχω την εντύπωση πως σε δέκα χρόνια από τώρα δεν θα μπορεί από τεχνικής πλευράς να τραγουδήσει αυτές τις συνθέσεις. Και έπειτα έρχεται αυτό το τραγούδι που λέγεται «Madness» και σου θυμίζει πως οι Muse είναι όλα αυτά και τίποτε από αυτά. Μεγαλειώδες όπως το «With Or Without You» των U2 και με ένα σόλο στην κιθάρα που ξεκινά με το «I Want To Break Free» των Queen για να κορυφωθεί με το φαζάρισμα του Scary Monsters του Μπάουι. Ενα εκπληκτικό τραγούδι που αποδεικνύει πως οι Muse ξέρουν καλά το παιχνίδι. Από την άλλη πάλι το σκηνικό που πλαισιώνει αυτά τα τραγούδια είναι οι μεγάλες αρένες και είμαι πλέον πεπεισμένος ότι αυτοί οι χώροι δεν εξυπηρετούν την μουσική παρά μόνο τη διασκέδαση. Αν με ρωτήσεις θα σου πω ότι προτιμώ ακόμη το «Origin Of Symmetry» αλλά πάλι δεν σταματώ να ακούω το «Follow Me» που αν δεν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία ζούμε σε ένα άδικο κόσμο;
7/10
Antony and the Johnsons: «Cut The World»
Rough Trade
Είναι πολύ ενδιαφέρον να είσαι μοναδικός, χωρίς αμφιβολία! Να μη χρειάζεται να ανατρέξει κάποιος σε άλλους καλλιτέχνες-αναφορά ώστε να μπορεί να περιγράψει αυτό που ακούει και βλέπει. Και είναι ενδιαφέρον διπλά σε προσωπικότητες όπως ο Αντονι που χτυπούν πρωτογενή συναισθήματα του ακροατή, είναι τέτοιο το σοκ από όλα όσα έχουν σχέση με αυτόν που δεν υπάρχει μέση λύση: ή αγκαλιάζεις με πάθος την ιδιαίτερη τέχνη του ή παραμερίζεις ανέγγιχτος ή προσβεβλημένος από τις βολές του.
Ο Αντονι Χέγκαρτι είναι όλα όσα δεν είναι η μέινστριμ ποπ κουλτούρα. Δεν είναι όμορφος, δεν κινείται στα όρια του hype όσον αφορά το ντύσιμό του, είναι transgender και αυτή του την διάθεση την μοιράζει με φέιγ βολάν και όσον αφορά τη μουσική έχει μία διάθεση όσο περνά ο καιρός να δυσκολεύει περισσότερο το ποπ ακροατήριο αν και έχει δείξει ότι θα μπορούσε να κερδίσει την εύνοια του ιδιάιτερα μέσα από την συμμετοχή σε δουλειές όπως αυτή των Hercules And The Love Affair. Βασικά ο Αντονι δεν έχει ανάγκη κανένα από τα όπλα της μουσικής βομηχανίας ώστε να έχει το δκό του κοινό.
Το μόνο που πρέπει να κάνει κάθε φορά είναι απλώς να ανοίγει στο στόμα του και να αφήνει να ξετυλίγεται η αγγελική φωνή του. Αυτό ακριβώς κάνει και σε αυτή τη «ζωντανή» ηχογράφηση» στην Κοπεγχάγη με την Danish National Chamber Orchestra. Γνωστά τραγούδια από τα τέσσερα μέχρι σήμερα άλμπουμ του, ένα νέο εξαιρετικό που είναι η φερώνυμη σύνθεση και ένα λογύδριο περί της σεξουαλικής του ταυτότητας, το «Future Feminism». Δεν πρόκειται για μάι τύπου Μπρόντγουεϊ μεταφορά των τραγουδιών του αλλά για μία επέκταση τω δυνατοτήτων του που έχουν οι συνθέσεις του και τις περισσότερες φορές αυτό γίνεται με επιτυχία. Αλλά όπως πρωείπα, όλα έρχονται σε δεύτερο πλάνο αφού μπροστά βγαίνει το διαμάντι που κρύβει στον λάρυγγά του!
8/10
Michael Jackson: Bad 25 – 25th Anniversary Edition (3-CD/1-DVD)
Sony Music
Στην τριλογία την παραγωγή της οποία επιμελήθηκε ο Κουίνσι Τζόουνς και μεταμόρφωσε τον Μάικλ Τζάκσον από παιδί-θαύμα στο μεγαλύτερο αστέρα της ποπ μουσικής θα έλεγα ψύχραιμα σήμερα ότι το «Off The Wall» είναι αυτό που αγαπώ για το αυθορμητισμό του, το «Thriller» για τον επαγγελματισμό του και το «Bad» για την αρτιότητα της παραγωγής του. Ακούγοντάς το ακόμη και σήμερα αν και κάποιες στιγμές ακούγεται παλιομοδίτικο δεν μπορώ παρά να θαυμάσω τόσο το ταλέντο Κουίνσι να βάζει τους σωστούς ήχους στη σωστή θέση όσο και το ταλέντο του Τζάκσον ως τραγουδιστή_ γιατί ναι ακόμη τραγουδά και δεν καταφεύγει στα γνωστά επιφωνήματα που τον έκαναν γνωστό στις αρένες ανά τον κόσμο αργότερα. Το ομώνυμο τραγούδι πιστεύω ακόμη ότι είναι ένα από τα καλύτερα σινγκλς της δεκαετίας του ’80 και δεν μπορώ να αποφύγω να κινηθώ στο ρυθμό του κάθε φορά που το ακούω. Το «I Just Can’t Stop Loving You» είναι μία από τις καλύτερες μπαλάντες που έχει ερμηνεύσει, το «Liberian Girl» είναι απλά το ίδιο απολαυστικό όποτε και να το ακούσω και το «Dirty Diana» είναι το πιο τολμηρό γράμμα που έχει ηχογραφηθεί ποτέ από φίλο σε φίλη.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Μπορεί να μην έφτασε τις πωλήσεις του «Thriller» όμως οι δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα που πούλησε μόνο ως αποτυχία δεν μπορούν να εκληφθούν. Φυσικά στη συνέχεια η φθορά ήταν τέτοια που μόνο λύπη μπορούσε να φέρει σε όσους τον αγάπησαν για αυτές τις ηχογραφήσεις και το φινάλε της ζωής του με αυτό τον τρόπο ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Η νέα πολυτελής έκδοση κατά το σύνηθες περιέχει κι άλλα cd με ακυκλοφόρητο υλικό καθώς και ένα dvd με συναυλία από την περιοδεία του «Bad»
8/10
