Είναι μόλις 29 χρονών και αποφασισμένος να κατακτήσει τον κινηματογράφο, όσο και αν αντιλαμβάνεται πόσο άπιαστο όνειρο φαίνεται κάτι τέτοιο στην Ελλάδα του σήμερα· ιδίως για τους νέους. Ονομάζεται Ντίνος Παναγόκος και το πρώτο δείγμα δουλειάς του φάνηκε κατά τη διάρκεια του τελευταίου κινηματογραφικού φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας Cosmote. Η μικρού μήκους ταινία του «Ανώνυμος» προβλήθηκε στο νέο διαγωνιστικό τμήμα της διοργάνωσης και μπορεί μεν να μην βραβεύθηκε, έκανε όμως αίσθηση.
Το δεκάλεπτης διάρκειας φιλμ είναι πολύ επίκαιρο αν και ο κ. Παπαγόκος επισημαίνει ότι «η δημοσιογραφία πρέπει να είναι επίκαιρη, όχι η τέχνη». Και έχει κάθε λόγο να το λέει διότι ο «Ανώνυμος», το 24ωρο ενός κλοσάρ (Πάνος Κρανιδιώτης) που σιγά σιγά εξαϋλώνεται, «εξαφανίζεται» στην πλατεία Συντάγματος των ημερών μας, γεννήθηκε πριν από αρκετά χρόνια στη φαντασία του σκηνοθέτη. Πολύ πριν η Ελλάδα αρχίσει να βιώνει το σημερινό της δράμα.
Για την ακρίβεια, η γέννηση της ιδέας του «Ανώνυμου» χρονολογείται το 2005 την εποχή που ο μελλοντικός σκηνοθέτης έγραφε ένα ποίημα. Το ποίημα έγινε ιστορία και η ιστορία σενάριο.
Αλλά το σενάριο δεν θα υλοποιούνταν ποτέ αν στην μέση δεν υπήρχε ο παραγωγός Τηλέμαχος Σαρλής. Παιδικός φίλος του Ντίνου Παναγόκου, ο κ. Σαρλής μιλά με ισάξιο πάθος για τον κινηματογράφο όσο ο συνεργάτης του. Οι δυο τους αφήνουν την εντύπωση ότι το πνεύμα συνεργασίας σε τέτοιες εποχές είναι το Α και το Ω.
Ο Ντίνος Παναγόκος γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα και είναι αρκαδικής και λακωνικής καταγωγής. Σπούδασε χημεία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο τμήμα θετικών επιστημών. Ομως τα παράτησε. Αυτοδίδακτος κινηματογραφιστής έχει τεράστιο πάθος για το σινεμά και ξεκίνησε να εργάζεται στην εταιρεία παραγωγής Boo Productions στο τμήμα παραγωγής.
Μια κουβέντα μαζί του αρχίζει από τον Φρανσουά Τριφό, περνά από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και καταλήγει στον Αντρέι Ταρκόφσκι. «Η ανάγκη να εκφραστώ μέσω του κινηματογράφου είναι εσωτερική» λέει ο Ντ. Παναγόκος «αλλά περί ποιας ακριβώς ανάγκης πρόκειται δεν είμαι βέβαιος. Γιατί όσο πιο πολλά μαθαίνω τόσο περισσότερο διευρύνεται η αγωνία μου, τόσο πιο περιορισμένο νιώθω ότι είναι το εύρος των γνώσεών μου».
Και οι οικονομικές δυσκολίες; Η βαριά ατμόσφαιρα της εποχής; Η απογοήτευση; Ο κ. Παναγόκος χαμογελά μνημονεύοντας μια φράση του απόλυτου ινδάλματός του, του πρωτοπόρου κεντροευρωπαίου εφευρέτη, Νικόλα Τέσλα: «Το παρόν σάς το χαρίζω. Το μέλλον μου ανήκει».
