Στην ελληνική μυθολογία υπάρχουν οι Ερινύες, οι θεές της εκδίκησης, επισημαίνει σε μια απάντησή του ο κ. Σαμαράς στη γερμανική εφημερίδα «Handelsblatt». Και εμμέσως απαντά ότι δεν θέλει να τον κυνηγούν για αυτά που δεν τόλμησε να κάνει… Δυστυχώς όμως για τον Πρωθυπουργό αλλά και όλο το πολιτικό σύστημα, οι Ερινύες είναι εδώ και τους καταδιώκουν. Και γι’ αυτά που έκαναν και γι’ αυτά που δεν τόλμησαν να κάνουν και για το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα που καλλιέργησαν με την ανοχή και τη συνενοχή τους εδώ και πολλά χρόνια.
Δεν έχουν όλοι προφανώς τον ίδιο βαθμό ευθύνης, αλλά κανείς δεν είναι αθώος του αίματος. Και αυτό πληρώνουν τώρα με τη συνολική απαξίωση που εισπράττουν και από αυτούς που θίγονται αλλά και από όσους ευεργετήθηκαν από την πολιτική τους. Μια κοινωνία που βρίσκεται εν βρασμώ, που βλέπει το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια της, που αντιλαμβάνεται όλο και πιο επώδυνα ότι το επίπεδο ζωής που θεωρούσε δεδομένο καταρρέει, δεν μπορεί ούτε να σκεφτεί ούτε να αντιδράσει ορθολογικά. Πολύ περισσότερο όταν θεωρεί, δικαίως ή αδίκως, ότι το κλίμα ανομίας, που ξεκινούσε από την κορυφή και διαπερνούσε όλα τα κοινωνικά στρώματα, αποτελεί περίπου δικαίωμα και κατάκτησή της…
Η εισβολή στο Πεντάγωνο και η κοινωνική κατακραυγή που ξεσήκωσαν οι περιβόητες λίστες με τους φοροφυγάδες αποτελούν δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πώς μια απρόβλεπτη εξέλιξη μπορεί να αποσταθεροποιήσει το πολιτικό σύστημα. Θεσμοί, δικαιώματα, υποχρεώσεις, αντιδράσεις είναι αυτή την ώρα απολύτως απονομιμοποιημένα. Και ο καθένας θεωρεί ότι μπορεί να διεκδικήσει με όποιον τρόπο θεωρεί αυτός πρόσφορο αυτό που θεωρεί δίκιο του. Ολα τα μέσα είναι πλέον θεμιτά, ακόμη κι αν καταστρέφουν τον σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιούνται…
Η εξουσία περιφέρει αμήχανη και άβουλη λίστες φοροφυγάδων, ενώ η κοινωνία είναι πεπεισμένη ότι απλώς συγκαλύπτει μεγαλοκαρχαρίες συνεργάτες και χρηματοδότες της, την ώρα μάλιστα που ετοιμάζει αιματηρές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Οι συνδικαλιστές καλούν σε καταλήψεις και εξεγέρσεις. Οι δικαστές αγνοούν το Σύνταγμα και επί της ουσίας απεργούν γιατί τους κόβουν τους μισθούς τους. Οι εκπαιδευτικοί απειλούν γιατί δεν γουστάρουν την αξιολόγηση. Χρυσαυγίτες και ακροαριστεροί οργανώνουν μηχανοκίνητες πορείες για την προστασία μας. Εκβιαστές και νταβατζήδες απειλούν μέσα από blogs. Mεγαλοεπιχειρηματίες «σκοτώνονται» για το ποιος θα εφορμήσει πρώτος στα φιλέτα του Δημοσίου. Από όποια πλευρά και αν το δεις, είμαστε μια χώρα που αυτοκτονεί καθημερινά, που αντί να ανασκουμπωθεί μήπως και καταφέρει να σωθεί συνθλίβεται όλο και περισσότερο μεταξύ οργής, απελπισίας, αναξιοπιστίας και αναξιοκρατίας.
Αυτόν τον κατήφορο δεν τον μπορούμε, δεν τον αξίζουμε, δεν τον αντέχουμε… Το θέμα είναι ποιοι και με ποιες δυνάμεις θα μπορέσουν να βάλουν φρένο…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
