Πέρασαν τα χρόνια και στο κεντρικό δελτίο βρέθηκε ένα παλιοκόριτσο. Κανένα σεβασμό για τους ανθρώπους που την διόρισαν και της δίνουν ψωμί να φάει. Η Ελλη Στάη συνεχίζει τις ερωτήσεις όταν κανονικά θα έπρεπε να μαζεύεται. Στριμώχνει, ειρωνεύεται τους πάντες. Κι όταν δεν τους λιανίζει, ανασηκώνει το φρύδι. Αυτό είναι το χειρότερο. Γιατί πώς θα διαμαρτυρηθεί ο υπουργός, ο βουλευτής; Θα πει ότι τον ενοχλεί το φρύδι; Αφού ξέρει ότι όσο και να πιέσει την ιεραρχία στον τομέα ενημέρωσης, η Στάη θα κάνει το δικό της.
Η κεντρική παρουσιάστρια της κρατικής τηλεόρασης κατηγορείται για άσχημη συμπεριφορά απέναντι στον καινούργιο διευθυντή της. Κι επειδή πρόκειται για κρατική τηλεόραση διετάχθη Ενορκη Διοικητική Εξέταση. Τούτο μπορεί να μη συνάδει με τις συνήθειες του κλάδου, όμως ταιριάζει απόλυτα με την αρχιτεκτονική του ραδιομεγάρου: παραπέμπει στη Στάζι. Θα συσταθεί η επιτροπή, θα ανακρίνει, θα αντιπαραβάλει, θα πάρει τον χρόνο της μέχρι να βγάλει πόρισμα και θα το τρενάρει μέχρι να λήξει η σύμβαση της τηλεπαρουσιάστριας τον Φεβρουάριο.
Για τη διοίκηση της ΕΡΤ δεν έχει σημασία αν η Ελλη Στάη είναι καλή στη δουλειά της, αν αύξησε τους θεατές, αν ζωντάνεψε το δελτίο. Όλα αυτά αφορούν τη βιτρίνα, ενώ η αληθινή διακύβευση είναι πίσω από τα φώτα. Εκεί εξακολουθεί να λειτουργεί μια τηλεόραση της άφθονης διούρησης, που επιλέγει τους ανθρώπους με κομματικά κριτήρια. Κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση αλλάζουν και τα στελέχη. Η επιλογή των προσώπων είναι πολιτική αν και όλοι παριστάνουν τους ανεξάρτητους.
Το πρόβλημα ασφαλώς δεν είναι ένας διευθυντής που θα φύγει στις επόμενες εκλογές ούτε μια παρουσιάστρια που επελέγη και εκείνη με πολιτικές ευλογίες αλλά έτυχε να ξεσφίξει τα λουριά. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχει αποκρυσταλλωθεί στη χώρα η ιδέα της δημόσιας διοίκησης. Δεν μπορεί κάθε νέα κυβέρνηση να αλλάζει διευθυντές στην ΕΡΤ, στο ΣΔΟΕ, στα νοσοκομεία, στις δημόσιες εταιρείες. Οι θητείες πρέπει να έχουν συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα, να μπορούν να είναι υποψήφιοι για τη θέση όλοι οι πολίτες που έχουν τα προσόντα. Αραγε υπάρχει η ωριμότητα για μια τέτοια μετάβαση; Θα βρούμε την απάντηση στο φιάσκο του «open gov». Ας αρκεστούμε λοιπόν σε διενέξεις με αντικείμενο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;».
