Οι νεότεροι τον έμαθαν μέσω μιας… επιτυχημένης μεταγραφής στο γνωστό διαφημιστικό. Τον Τάκη Σπυριδάκη όμως οι πιο παλιοί τον θυμούνται ως μέλος της «Γλυκιάς συμμορίας» και φαντάρο στη «Λούφα και παραλλαγή». Για τους πιο μυημένους είναι γνωστό ότι τα ντοκυμαντέρ του για το «σπάσιμο» της Γραμμικής Β έτυχαν θερμής υποδοχής στο Βέλγιο και τώρα ετοιμάζει τη δική του ταινία για «έξω». Οπως και να ‘χει, ο γνωστός ηθοποιός με την ίδια ψυχή μπήκε σε όλα και με τον ίδιο στόχο. Να κρατήσει τον πήχη ως εκεί που δεν θα νιώσει μετανιωμένος. Καλλιτεχνικά τουλάχιστον. Γιατί ως πολίτης, όπως εξομολογείται στο «Βήμα», νιώθει πλέον ότι η κατάσταση τον ξεπερνά.
Εμφανίζεστε σπάνια και κάνετε αίσθηση. Θέμα ενστίκτου ή τύχης;
«Πάντα στη ζωή μου ήθελα αυτό που αγαπάω πολύ να μην το εξευτελίζω. Εκανα αυτό που μου άρεσε και προσπαθούσα να το κάνω καλά. Προσπάθησα και πολλά που δεν μου βγήκαν. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ήμουν περίεργος λίγο στις επιλογές μου, καθώς πάντα ήθελα να κάνω κάτι που θα μου άρεσε».
Ακούγεται ρομαντικό όλο αυτό που λέτε. Οταν δεν υπήρχε κάτι να σας αρέσει πώς ζούσατε;
«Ζω από πολύ μικρός μόνος μου και για να ζήσω έπρεπε να δουλέψω, οπότε ήμουν πολύ καλά εξοικειωμένος με όλο αυτό. Αυτό που επέλεξα από μόνο του είναι ευτυχία. Για να αναπληρώσω τα κενά, που ήταν μεγάλα, έκανα κι άλλες δουλειές σώζοντας την αξιοπρέπειά μου. Και σερβιτόρος, και μπάρμαν, και οτιδήποτε έκανα και θα κάνω».
Οταν σας κάλεσαν να παίξετε τον πρόεδρο στο διαφημιστικό τι «μετρήσατε»;
«Για να μη λέμε μπούρδες, το κίνητρο στο διαφημιστικό είναι τα χρήματα. Αυτό έγινε τυχαία. Προηγήθηκε το ραδιοφωνικό σποτ και δεν φαντάστηκα τη συνέχεια. Οταν έγινε τηλεοπτικό, έκανε πάταγο. Υπήρχε καλή ομάδα, σενάριο και τον ήρωα τον ήξερα καλά».
Σας σταματάει ο κόσμος στον δρόμο; Τρομάζετε, δεδομένου ότι δεν έχετε ιδιαίτερη σχέση με τη δημοσιότητα;
«Πάντα ένιωθα άβολα με τη δημοσιότητα, ακόμα και σε περιόδους όπως με τη «Γλυκιά συμμορία», όπου η επιτυχία ήταν μεγάλη, όπως και με τη «Λούφα και παραλλαγή». Δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Τώρα έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις. Εγώ πήγαινα στο καφενείο και στην παραλία, συναντούσα τους φίλους μου και περνούσα καλά. Οταν έφυγα από την Αίγινα για να πάω διακοπές στις Κυκλάδες δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω. Από ένα σημείο και μετά όλο αυτό έγινε βασανιστικό. Λίγο προτού συναντηθούμε για τη συνέντευξη αποπειράθηκα να καθήσω σε ένα καφέ. Δεν μπόρεσα να πιω τον καφέ μου, σηκώθηκα κι έφυγα. Δυστυχώς δεν έχω αυτοκίνητο και μέσα στο μετρό υποφέρω. Δεν «φτιάχνομαι» όμως με αυτό. Μου αρέσει που έχει απήχηση στα παιδιά».
Υπερβολές συναντήσατε;
«Πολλές. Τις προάλλες μια μητέρα, όμορφη, περιποιημένη, κρατώντας τα δυο της παιδιά, μου ζήτησε να σηκωθώ από τη θέση μου στο πλοίο που ταξίδευα για Σίφνο, να βγω έξω και να τους παίξω το διαφημιστικό… Εμεινα άναυδος. Της είπα ότι αν δεν σεβόμουν το γεγονός ότι κρατούσε δύο παιδιά θα γινόμουν πολύ αγενής μαζί της».
Ο κόσμος που σας ήξερε αντέδρασε αρνητικά στην εμφάνισή σας στη διαφήμιση;
«Οχι. Καλά πράγματα μου λένε. Σέβονται τις επιλογές μου και μου δήλωσαν ότι χάρηκαν γιατί βγήκα από την «κατάψυξη»».
Πηγαίνετε καλά, κόντρα στο γενικότερο κλίμα που πάνε όλα κατά διαόλου.
«Οδυνηρό να πηγαίνουν όλα κάτω κι εσύ πάνω. Οταν οι φίλοι σου καταστρέφονται εσύ θα πανηγυρίζεις; Ομως τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να εξηγήσω πάρα πολλά πράγματα. Πώς για παράδειγμα κατάφεραν να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα στην οποία δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Κυκλοφορώ στον δρόμο και όλοι περπατούν σκυφτοί».
Εσείς πώς περπατάτε;
«Το ίδιο κι εγώ, σκυφτός. Είναι σαν να κλείδωσαν την πόρτα του ψυχιατρείου και να περιμένουν να πηδήξουμε τη μάντρα. Δεν το δέχομαι αυτό επειδή έχω παιδιά. Τα κοιτάζω στα μάτια και εμπνέομαι. Θα επιμείνω στο να πραγματοποιήσω αυτά που θέλω. Είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσεις πλέον. Χωρίς ελπίδα δεν μπορείς να ζήσεις. Αντλώ ελπίδα κι από τη δουλειά μου».
Φοβόμαστε να ζήσουμε με τα λίγα ή με το τίποτα;
«Είναι λίγο θολό. Ο κάθε έντιμα εργαζόμενος άνθρωπος έχει υποστεί βαθύτατη ταπείνωση. Αισθάνομαι ως πολίτης βαθύτατα ηττημένος κι ότι έχω και μια εξουσία να μας λοιδορεί κι από πάνω. Αυτό είναι αβάσταχτο και θα το αντιπαλέψω με την τέχνη μου. Εξοργίστηκα αφάνταστα όταν πήγα το καλοκαίρι στις Κυκλάδες και έβλεπα ανθρώπους που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου τα τελευταία 30 χρόνια αντί να προαυλίζονται στον Κορυδαλλό ή, άντε από ευγένεια, σε αγροτικές φυλακές, να κάνουν μπάνιο! Αυτό μου χαλάει τις διακοπές μου. Αυτό είναι άδικο. Μάλιστα σε έναν το είπα κατάμουτρα και θύμωσε. Ζητάς από μια γριά να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής της με ένα γιαουρτάκι κι αυτοί κρατάνε και το καρπούζι και το μαχαίρι. Πώς γεμίζει η Αίγινα κάθε Σαββατοκύριακο με πυραυλοκίνητα σκάφη που θέλουν επτά βενζινάδικα για να γεμίσουν; Ποια Αργεντινή; Εχετε δει να κυνηγάει κανείς κανένα κοτόπουλο; Πάλι ο έντιμος εργαζόμενος θα την πληρώσει. Ο οποίος ούτε δύο ημέρες διακοπές δεν μπόρεσε κάνει. Η κατάσταση είναι αδιέξοδη. Δεν τιμωρούνται αυτοί που φταίνε».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
