Η κρίση ανέδειξε πολλά και επίσης φανέρωσε επιχειρηματικές πρακτικές που αγγίζουν τα όρια του κοινού εγκλήματος.
Δεν είναι λίγες οι επιχειρήσεις με δεσπόζουσα θέση στην αγορά που σε τούτο τον καιρό της κρίσης έδειξαν πρόσωπο αποκρουστικό.
Η αγορά βρίθει από περιπτώσεις ακραίας εκμετάλλευσης μικρών παραγωγών που καίγονται για λίγα ρευστά διαθέσιμα.
Μεγάλες ονομαστές και πολυδιαφημισμένες αλυσίδες εμπορίου αφήνουν απλήρωτους τους παραγωγούς για πάνω από δύο χρόνια και κερδοσκοπούν ασύστολα τζιράροντας ξένα χρήματα.
Αντιστοίχως εταιρίες πετρελαιοειδών τιμολογούν ανεξέλεγκτα, εξαντλούν τους βενζινοπώλες περιορίζοντας την πίστωση στις δεκαπέντε μέρες, μεταφέροντας όλη την πίεση στους δύσμοιρους καταναλωτές που βλέπουν τη βενζίνη κοντά στα 2 ευρώ.
Πρόκειται για άθλιες πρακτικές εμπορίου, αδιανόητες στις παρούσες συνθήκες της μεγάλης κρίσης.
Θα περίμενε κανείς άλλη στάση από αυτούς που ξεκίνησαν με μικρομάγαζα μετά τον πόλεμο και κατέληξαν ζάπλουτοι απολαμβάνοντας κάλυψη, πολιτική προστασία και προνόμια επί δεκαετίες.
Όμως οι ακρίδες ήταν πάντα, σε όλες τις εποχές, ακόρεστες.
