Ομολογώ ότι έχω παρακολουθήσει μόνο αποσπασματικά τα διάφορα τουρκικά σίριαλ που προβάλλονται τα τελευταία χρόνια στην ελληνική τηλεόραση. Πρέπει επίσης να διευκρινίσω ότι δε με έχουν συγκινήσει ιδιαίτερα, μου είναι μάλλον αδιάφορα. Εντούτοις δε δυσκολεύομαι να κατανοήσω την εμπορική τους επιτυχία· το «κόνσεπτ» έχει όλα όσα αποδεδειγμένα επιζητεί ο Έλληνας τηλεθεατής: πάθη, ίντριγκες, δολοπλοκίες, βεντέτες κλπ.
Στην ίδια πάνω κάτω λογική κινείται και ο «Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής», το νέο σίριαλ του ANT1, που αφηγείται την Ιστορία του Οθωμανού Σουλτάνου. Η προβολή του «Σουλεϊμάν» προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Διάφορες οργανώσεις εξέφρασαν την έντονη αντίδραση τους στην προβολή του συγκεκριμένου σίριαλ, αλλά το περιοδικό «Άρδην» πήγε την κριτική του ένα βήμα παραπέρα.
Σύμφωνα με τον κ. Γιώργο Καραμπελιά, αρθρογράφο του περιοδικού, «το τουρκικό κράτος να έχει ήδη καταλάβει τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες της Ελληνικής Δημοκρατίας, χωρίς ακόμα να χρειαστεί να καταλάβει το έδαφος της Ελλάδας»! «Κάθε μέρα, συνεχίζει ο κ. Καραμπελιάς, η Τουρκία αιχμαλωτίζει το φαντασιακό, τη διασκέδαση και την αποβλάκωση των Ελλήνων που, αλαλιασμένοι από τα χαράτσια της Μέρκελ, είναι έτοιμοι να παραδοθούν, τουλάχιστον ιδεολογικά, στον Νταβούτογλου και τον Ερντογάν».
Ο αρθρογράφος διαπιστώνει ότι οι συγκεκριμένες παραγωγές «είναι ειδικά φτιαγμένες ως προπαγανδιστικό όπλο για την επανοθωμανοποίηση των βαλκανικών λαών και των Ελλήνων» ενώ «απαγορεύεται να μεταγλωττιστούν και μεταδίδονται με ελληνικούς υποτίτλους, ώστε να εθιζόμαστε στην τουρκική γλώσσα (…)» αλλά και «σε αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν, την υπαγωγή της Ελλάδας και της Κύπρου απευθείας στο νεο-οθωμανικό οικοδόμημα».
Λεπτομέρεια: Η τόσο διεξοδική και εμπεριστατομένη ανάλυση του αρθρογράφου είναι προϊόν… «πρόχειρης τηλεθέασης δύο ημερών»! Δεν γνωρίζω που έμαθε ο κ. Καραμπελιάς ότι απαγορεύεται η μεταγλώττιση των συγκεκριμένων προγραμμάτων. Τα επιχειρήματα του πάντως δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική.
Καταρχάς, όταν γυρίστηκε η συγκεκριμένη «προπαγανδιστική» παραγωγή που «αποβλακώνει τους Έλληνες», κανείς δεν ήξερε αν θα την αγοράσει ελληνικό κανάλι. Και πράγματι αυτό έγινε με καθυστέρηση· η σειρά προβλήθηκε πριν από έναν χρόνο στην Τουρκία. Άρα το “target group” ήταν το τουρκικό τηλεοπτικό κοινό.
Έπειτα, εξυφαίνοντας συνωμοσίες κατά του Ελληνισμού, ο κ. Καραμπελιάς προσπερνάει (εκτός αν αγνοεί) στοιχειώδεις αρχές των Οικονομικών: το μόνο που υπάρχει πίσω από την προβολή της συγκεκριμένης σειράς είναι η σχέση κόστους / οφέλους για το x, y, z κανάλι. Οι τουρκικές παραγωγές έχουν ασύγκριτα χαμηλότερο κόστος από την παραγωγή μιας ελληνικής σειράς και –μέσω της αποδεδειγμένα υψηλής τηλεθέασής τους– φέρνουν τα λεφτά τους πίσω και με το παραπάνω.
Γράφαμε και παλαιότερα* ότι «η τέχνη δεν είναι τίποτα άλλο παρά η πρωτότυπη (και σαφώς όχι επιστημονική) προσέγγιση ενός θέματος από έναν δημιουργό. Ο δημιουργός πλάθει ιστορία, δεν την αναπαράγει. Άρα το έργο (πρέπει να) εξετάζεται με αμιγώς καλλιτεχνικά κριτήρια και όχι με όρους ιστορικής ακρίβειας». Εν ολίγοις, αν ένα σίριαλ δεν σου αρέσει, σου είναι αδιάφορο ή προκαλεί την αισθητική σου, απλά κλείνεις την τηλεόραση. Το να δίνεις όμως σε μια τηλεοπτική σειρά ιδιότητες που δεν έχει είναι βλακώδες.
Πιο επικίνδυνη από την «πολιτισμική Τουρκοποίηση» μέσω των τηλεοπτικών σίριαλ και της «κατάληψης ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων της Ελληνικής Δημοκρατίας από το τουρκικό κράτος», είναι η ανοησία που μας δέρνει και που μας κάνει να βλέπουμε εθνικιστικά φαντάσματα εκεί που δεν υπάρχουν. Έτσι, σπαταλάμε φαιά ουσία ασχολούμενοι με τα επουσιώδη, ενώ την ίδια στιγμή μας διαφεύγουν τα σημαντικά…
* https://diastavroseis.blogspot.gr/2008/06/blog-post_30.html
